Όποιος τα σπάει και νομίζει ότι παίζει τον «ράμπο» σε ταινία να τιμωρείται και ο Γκλέτσος μπορεί να χρησιμεύσει ως ένα πολύ καλό παράδειγμα. Άλλωστε, «της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες», ακόμη και για δημάρχους της λεβεντογέννας Φθιώτιδας, ή οποιασδήποτε άλλης περιοχής. Και αν το παράδειγμα του Γκλέτσου ήταν ο Κλίντ Ίστγουντ ως δήμαρχος της μικρής πόλης Καρμέλ στην Καλιφόρνια, θα όφειλε να ξέρει ότι ο διάσημος και προικισμένος συνάδελφός του ήταν «κέρατο βερνικωμένο» στο αξίωμά του και επέβαλλε αυστηρούς κανόνες, δεν παραβίαζε νόμους.

Είναι φανερό ότι στην Ελλάδα πάει να ξεφύγει ο έλεγχος, καθώς τα φαινόμενα πληθαίνουν. Η τάση προς την ασυδοσία είναι σαφής και σε πολλούς τομείς. Είναι πολλοί οι έλληνες που γράφουν τους κανόνες και τους νόμους στα παλιά τους τα παπούτσια προβάλλοντας διάφορες ηλιθιότητες ως δικαιολογίες, ή και χωρίς καθόλου δικαιολογίες. Με το έτσι θέλω.

Αλλά έχουμε και πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα. Την επικίνδυνη κατάσταση που δημιουργούν στους δρόμους οδηγοί αυτοκινήτων και κυρίως μηχανών μικρού ή μεγάλου κυβισμού. Το κυνηγητό κατά ελεγκτών του ΣΔΟΕ στη Λήμνο πριν από ενάμιση χρόνο. Την ανυπακοή στην απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους. Την λαθρεπιβίβαση στα μαζικά μέσα μεταφοράς, που χθες μόλις κάποιοι συνδικαλιστές του μετρό την πλασάρισαν και σαν μορφή …αγώνα, λες και είναι δικά τους τα τρένα. Την άρνηση δανειοληπτών να πληρώνουν τα χρέη τους στις τράπεζες, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί δεν θέλουν. Την κατακράτηση του ΦΠΑ από διαφόρους μικροεπιχειρηματίες με το επιχείρημα ότι χρειάζονται κεφάλαιο κίνησης, λες και είναι δικά τους τα λεφτά. Το φαινόμενο διαφόρων τσαμπουκαλήδων, όπως ο Γκλέτσος, που δεν θέλουν να πληρώνουν οι ίδιοι διόδια στους δρόμους που κυκλοφορούν, αλλά φυσικά θέλουν δρόμους και μάλιστα καλούς. Και βέβαια τους «αντιστασιακούς» της Κερατέας που με επικεφαλής τον δικό τους δήμαρχο αδιαφορούν για νόμους και δικαστικές αποφάσεις και απειλούν να το κάνουν Κούγκι για να εμποδίσουν την δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή.

Φυσικά για ορισμένες αντιδράσεις υπάρχουν και επιχειρήματα. Όμως υπάρχουν τρόποι και τρόποι αντίδρασης. Η καταφυγή στον τσαμπουκά και στην άρνηση μέσω παραβατικής συμπεριφοράς οδηγεί μία κοινωνία στη «ζουγκλοποίηση» και το έχουμε δει αρκετές φορές τελευταία. Αν δεν σταματήσει τώρα, με εφαρμογή των νόμων και χωρίς επιδείξεις ανοχής, η ζούγκλα θα γίνει το φυσικό μας περιβάλλον. Περί αυτού πρόκειται και τα άλλα είναι λαϊκισμοί εκ περισσού.