Διαβάζοντας την κοινή ανακοίνωση της ΟΜΥΛΕ και των Συλλόγων και Σωματείων Υπαλλήλων του Οργανισμού Λιμένα Θεσσαλονίκης, που διανεμήθει στην Θεσσαλονίκη σήμερα, δεν ξέρω γιατί, αλλά μου ήρθε στο μυαλό ο Ρα – Ταν – Πλαν...

Ο Ρα – Ταν – Πλαν είναι ένας αστυνομικός σκύλος που φυλάει τους αδελφούς Ντάλντον στην ομώνυμη σειρά των κόμικς του Λούκυ Λουκ. Όμως ο Ρα – Ταν – Πλαν είναι λίγο χαζούλης. Γλυκός μεν, αλλά χαζούλης. Αφού, φανταστείτε, κτυπάει το πόδι του στο πρώτο καρέ και ουρλιάζει από τους πόνους, 50 σελίδες μετά, στο τελευταίο καρέ...

Στην περίπτωση της ΟΛΘ Α.Ε., δεν ξέρω πως μου ρθε, αλλά ο Ρα – Ταν – Πλαν μου φάνηκε πως είναι οι συνδικαλιστές που φυλάνε το λιμάνι από τους κακούς ιδιώτες αδελφούς Ντάλντον, που ήρθαν να «ληστέψουν» την περιουσία του λαού.

Ως γνήσιος Ρα – Ταν – Πλαν λοιπόν οι συνδικαλιστές του λιμανιού της συμπρωτεύουσας, αν διαβάσει κανείς την τελευταία ανακοίνωση τους, νομίζουν πως το λιμάνι θα πωληθεί σε ιδιώτες (!) και εμφανίζονται ως να τους διαφεύγει τελείως το γεγονός πως έχει ήδη πωληθεί. Ο διαγωνισμός τέλειωσε. Ο πλειοδότης βρέθηκε και μετράμε μέρες για να εμφανιστεί στην συμπρωτεύουσα η νέα διοίκηση του λιμανιού.

Στην Αθήνα μάλιστα, λίγο πολύ, η νέα διοίκηση είναι περίπου γνωστή. Δεν κρύβετε άλλωστε. Και φαντάζομαι ότι αφού μέσες άκρες την ξέρουμε εμείς εδώ κάτω, είναι αδύνατον να μην ξέρουν εκεί πάνω στη Μακεδονία.

Αλλά, είπαμε Ρα – Ταν – Πλαν. Και ως γνωστόν και για να μην επαναλάμβάνουμε τα ίδια ο Ρα – Ταν – Πλαν θα μάθει ότι είναι να μάθει στο τελευταίο καρέ της ιστορίας...

Και βέβαια στην περίπτωση του ΟΛΘ δεν ισχύει αυτό που λένε : Ο ενδιαφερόμενος τα μαθαίνει πάντα τελευταίος, διότι σε καμιά περίπτωση οι συνδικαλιστές δεν είναι άμεσα ενδιαφερόμενοι.

Φυσικά οι ίδιοι νομίζουν ότι είναι, αλλά ντάξει και εγώ όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω αστροναύτης...

Ο άμεσα ενδιαφερόμενος – για να το ξεκαθαρίζουμε μια και καλή – είναι ο Έλληνας φορολογούμενος ο οποίος αφενός δεν αντέχει άλλο να σηκώνει το βάρος ενός ατέλειωτου δημόσιου τομέα και αφετέρου θέλει να δει ξένες επενδύσεις στον τόπο μπας και πάρει καμιά φορά μπρος τη μηχανή της εθνικής οικονομίας.

Οι εποχές κατά τις οποίες νόμος ήταν το δίκιο του συνδικαλιστή έχουν περάσει ανεπιστρεπτεί.

Βεβαίως ορισμένοι συνεχίζουν να πιστεύουν ακράδαντα πως αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με αυτά που θέλουν τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα, αλλά κανείς πια δεν τους δίνει σημασία...Κουραστικοί και επαναλήψιμοι...Καμιά πρωτοτυπία...

Υ.Γ.: Όπως ενδεχομένος παρατηρήσατε δεν αναφέρομαι σε εργαζόμενους, αλλά σε συνδικαλιστές και αυτό γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτε να χάσουν υπο το νέο καθεστώς. Αντίθετα έχουν να ωφεληθούν πολλά αν συνδέσουν την παραγωγικότητα τους με την ανάπτυξη του λιμανιού, δεδομένου πως σε επίπεδο παροχών προς τους εργαζόμενους η κουλτούρα των ευρωπαίων είναι πολύ πιο φιλεργατική από οπουδήποτε άλλου στον πλανήτη.

Αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνον στους συνδικαλιστές οι οποίοι μέσο της ιδιωτικοποίησης χάνουν το παραγοντιλίκη. Τώρα ή θα πρέπει να γίνουν κανονικοί συνδικαλιστές όπως συμβαίνει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο ή να τα παρατήσουν και να πάνε να δουλέψουν, όπως δουλεύει όλος ο κόσμος...