Τη δήλωση αυτή του κ. Ευάγγελου Μυτιληναίου, Προέδρου του ομώνυμου μεγάλου βιομηχανικού Ομίλου που ολοκλήρωσε με επιτυχία την έκδοση ομολογιακού δανείου 300 εκατομμυρίων με επιτόκιο 3,1%, δεν συμμερίζονται ασφαλώς πολλοί κυβερνητικοί οι οποίοι θεωρούν οτι μόνο ο Δημόσιος τομέας μπορεί να φέρει δουλειές και ανάπτυξη.

Η αιτία της διαφωνίας είναι οτι όπως επισημαίνει ο Μυτιληναίος, οι άνθρωποι αυτοί είναι προσκολλημένοι σε άλλου είδους μοντέλα και όχι οτι έχουν κάποια ρεαλιστική και βιώσιμη λύση να εφαρμόσουν.

Ειδικά στη σημερινή Ελλάδα, ακόμη και αν παγκοσμίως επικρατούσαν οι Κευνσιανές πολιτικές που στηρίζονται στις δημόσιες επενδύσεις, αυτό δεν είναι εφικτό. Ο ελληνικός δημόσιος τομέας, το ελληνικό κράτος, έχει πτωχεύσει εδώ και οκτώ χρόνια. Για να μη το παραδεχθούμε αυτό ώς χώρα, μπήκαμε στα μνημόνια και συνεχίζουμε με “μηχανική υποστήριξη” δηλαδή με συνεχή δάνεια από τους εταίρους. Στην πορεία οι ελληνικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να διατηρήσουν την ισχύ του Δημοσίου, της διαπλοκής και του πελατειακού κράτους και επέλεξαν να υπερφορολογήσουν τους πολίτες και τις επιχειρήσεις αντί να μειώσουν τις δημόσιες σπατάλες. Αυτό οδήγησε στη μακροχρόνια ύφεση, στην αδιανόητη για Ευρωπαική χώρα ανεργία, στο κλείσιμο εκατονταδων χιλιάδων επιχειρήσεων και στη φυγή των νέων στο εξωτερικό προκειμένου να αναζητήσουν δουλειά και προοπτική.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι προσκολλημένος σε αυτές τις παρωχημένες αντιλήψεις και καθώς καταρρέει δημοσκοπικά προσπαθεί με ρουσφέτια να εξαγοράσει ψήφους. Τα ρουσφέτια όμως αυτά δεν θα υλοποιηθούν διότι στηρίζονται σε ψευδείς υποσχέσεις. Το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει λεφτά ούτε για να προσλάβει εργαζόμενους, ούτε για να κάνει επενδύσεις, ούτε για να δώσει αυξήσεις.  Δανείζεται συνεχώς για να πληρώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και ταυτόχρονα κατακλέβει τους πολίτες κατάσχοντας καταθέσεις και περιουσίες αυτών που δεν μπορούν να πληρώσουν τους έκτακτους φόρους, τα χαράτσια και όλες τις άλλες υποχρεώσεις που τους επιβάλει η γραφειοκρατία.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμία απολύτως περίπτωση να προκληθεί η ανάπτυξη από τον δημόσιο τομέα, ελλείψει χρημάτων. Εκτός αυτού η ανάπτυξη του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα κοστίζει περισσότερο από όσο προσφέρει. Οι πολιτικοί προκειμένου να εξαγοράσουν ψήφους, προσλαμβάνουν περισσότερους από όσους χρειάζεται το δημόσιο για να λειτουργήσει. Η έλλειψη αξιολόγησης και η μονιμότητα μετατρέπει τους δημόσιους υπαλλήλους σε αντιπαραγωγικούς και επιζήμιους για την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο οτι υπάρχει η έκφραση “Δημοσιουπαλληλική νοοτροπία” όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε έναν εργαζόμενο που δεν κάνει καλά τη δουλειά του και αδιαφορεί.

Όταν λοιπόν ένας κορυφαίος βιομήχανος επιλέγει να κάνει αυτή την φαινομενικά αυτονόητη δήλωση οτι η ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο από τον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα αναγνωρίζει οτι θα στεναχωρήσει καποιους – εννοεί την κυβέρνηση - το κάνει επειδή ακριβώς θέλει να υπογραμμίσει αυτή την αναγκαιότητα η οποία δεν έχει γίνει αντιληπτή ούτε από τους πολιτικούς, ούτε από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Την αναγκαιότξητα της διευκόλυνσης του ιδιωτικού τομέα για να μπορέσει η χώρα να αναπτυχθεί.

Το ερώτημα είναι αν η πολιτική ηγεσία του τόπου είναι σε θέση να διευκολύνει την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και αν είναι διατεθειμένη να χάσει ένα μέρος της επιρροής της και της ισχύος της μεταφέροντας το βάρος της ανάπτυξης από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα.

Η απάντηση είναι δυστυχώς αρνητική. Οι πολιτικοί μας δεν θέλουν να μειώσουν την ισχύ του δημοσίου τομέα η οποία αποτελεί τη βάση και για τη δική τους προσωπική ισχύ. Όμως η πραγματικότητα θα επιβάλει αυτή τη μεταφορά της ισχύος από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και θα την επιβάλει διότι όπως λέει ο Μυτιληναίος, ο σημερινός κόσμος δεν έχει άλλο δρόμο. Και εδώ μπορεί κάποιος να επισημάνει τη διαφορά που υπάρχει στις δηλώσεις αυτές του Μυτιληναίου από τις παλαιότερες δηλώσεις του Πατριάρχη της ελληνικής βιομηχανίας Μποδοσάκη που είχε πεί “Εμείς είμαστε πάντα με το γκουβέρνο”. Τότε στα μέσα του 20ου αιώνα, οι δημόσιες επενδύσεις ήταν ο μόνο τρόπος ανάπτυξης. Τώρα στον 21ο αιώνα, αυτός ο δρόμος δεν υπάρχει πια. Μπορεί να υπάρξει ξανά στο μέλλον, αλλά όχι σήμερα.

Για να αναπτυχθεί η χώρα πρέπει να ακολουθήσει έναν μονόδρομο. Τον μονόδρομο της μείωσης της γραφειοκρατίας, της μείωσης του κόστους με το οποίο επιβαρρύνει τις επιχειρήσεις το ελληνικό δημόσιο και της αύξησης της παραγωγής και των εξαγωγών. Μόνο η ανάπτυξη των ιδιωτικών επιχειρήσεων μπορει να δώσει δουλειές στους άνεργους και να αυξήσει το χρήμα που θα μπαίνει στη χώρα. Το χρήμα που μπορεί να έλθει από την ανάπτυξη του δημοσίου τομέα θα είναι πάντα δανεικό σε αντίθεση με το υγιές χρήμα που θα φέρνουν οι ιδιώτες.