Η διπλωματική δραστηριότητα περί την Αθήνα τις τελευταίες εβδομάδες είναι συνεχής και έντονη. Ο Αλ. Τσίπρας, από θέση αδυναμίας ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας, λόγω του ιδιαίτερου καθεστώτος επιτροπείας της χώρας, είναι σήμερα αναγκασμένος να ασχοληθεί και με αυτά τα ζητήματα που καθόλου δεν «πουλάνε» και γι’ αυτό δεν του πολυαρέσουν απ’ ό,τι φαίνεται. Αυτά όμως καθορίζουν την μοίρα και την πορεία μίας χώρας.

Το φιάσκο της κυβέρνησης στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών είναι το μικρότερο κακό που συμβαίνει στην χώρα. Θα μπορούσε να είναι και διασκεδαστικό - όσοι είναι εφοδιασμένοι με επαρκή αίσθηση του χιούμορ μπορεί και να διασκέδασαν τα μεσάνυχτα της προηγούμενης Τετάρτης παρακολουθώντας την κάθιδρη Ολγα Γεροβασίλη να απαγγέλλει εκείνο το πρωτοφανές παραλήρημα κατά της δικαιοσύνης…

Μία από τις επισημάνσεις που φαίνεται ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν έλαβε υπόψη του στις αλλεπάλληλες πρόσφατες κομματικές συνεδριάσεις ήταν πως «ο χρόνος όταν είσαι στην κυβέρνηση δεν τρέχει με τους ίδιους ρυθμούς, όπως όταν ήσουν στην αντιπολίτευση». 

Οι επόμενοι μήνες προδιαγράφονται καθοριστικοί για το μέλλον της Ευρώπης, όπως την ξέρουμε σήμερα.

Η συζήτηση είναι γνωστή και ανακυκλώνεται ήδη επί έξι-επτά χρόνια. «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει», «δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κούρεμα του χρέους», «πόσο ακόμη να περικοπούν οι συντάξεις;» και άλλα τέτοια που περιγράφουν πτυχές του ελληνικου προβλήματος,το οποίο σε συνδυασμό με την πολιτική ανεπάρκεια και την κοντόφθαλμη σκοπιμότητα διαμορφώνει το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η χώρα. 

Από τις αρχες της εβδομάδος και έπειτα από την καθυστερημένη κατάθεση ενός νομοσχεδίου που προέβλεπε κάποιες αλλαγές στο καθεστώς της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, η χώρα αναστατώθηκε.

Θα μπορούσε κάποιος να αρκεστεί στα δημοσκοπικά ευρήματα και την κοινωνική παρατήρηση, ώστε να διαπιστώσει πως η κυβέρνηση έχει φτάσει στα όρια της πολιτικής της αντοχής.