Η κατάληξη του Eurogroup της Δευτέρας έχει κάποιες προφανείς εξηγήσεις. Είναι αποτέλεσμα των ρητορικών και τακτικιστικών ακροβασιών στις οποίες κατέφυγε ο Αλ. Τσίπρας, προκειμένου να πείσει τους δικούς του να ψηφίσουν τα νέο μνημόνιο και να εμφανιστεί ότι τηρεί δεσμεύσεις έναντι των δανειστών, όμως την ίδια στιγμή να νομίζει ότι κρατά και πισινή για την περίπτωση που κάτι στραβώσει και χρειαστεί να κάνει κάποια πολιτική πιρουέτα. 

Ολα αυτά όμως είναι πλέον πολύ καλά γνωστά στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. 

Εχοντας ψηφίσει το 4ο μνημόνιο, αυτό της καταλυτικής εξαθλίωσης των Ελλήνων, η αριστεροδεξιά του Τσίπρα και του Καμμένου ανεβαίνει στο βουνό. 

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς όταν βρίσκεται στους χώρους του Κοινοβουλίου ότι η πολιτική αντοχή των βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση φτάνει σε ένα όριο. Η διάθεσή τους να υπερασπιστούν αυτά που καλούνται να ψηφίσουν είναι αναιμική, κάποιοι συνάδελφοί τους έχουν αρχίσει να τους παίρνουν στο ψιλό, ακόμη και στους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη αντέδρασαν αμήχανα και έκαναν πως ξεχνούσαν τις προσεγγίσεις που είχαν επιχειρήσει τους προηγούμενους μήνες η Κωνσταντοπούλου, ο Βούτσης, ο Παρασκευόπουλος κλπ.

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση εξοντώνει τους ελεύθερους επαγγελματίες με τα όσα τους φορτώνει στο 4ο μνημόνιο φανερώνει και τις προθέσεις της.

Η Γαλλία ψήφισε. Καλώς ή κακώς αυτό που ψήφισε σημαίνει «Ευρώπη», «μεταρρύθμιση» και κάτι άλλο από αυτό που ξέραμε. Την ίδια στιγμή, η ακροδεξιά μπορεί να έχασε, όμως αναδεικνύεται σε μία ισχυρή πολιτική δύναμη που θα φανεί πολύ σύντομα πώς θα εκφραστεί και ποια πολιτική παρέμβαση θα έχει.

Επί οκτώ ώρες το προηγούμενο Σάββατο 100 μέλη που φιλοδοξούν να αυτοαποκληθούν κάποια στιγμή «ιδρυτικά» του νέου κόμματος της Ωρας Αποφάσεων, συζητούσαν τα αυτονόητα.

Μία διάσταση που αναδεικνύεται έπειτα και από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία είναι ότι, παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις και δοξασίες, στην «παλαιά» Ευρώπη, υπάρχουν στοιχειώδη αντανακλαστικά σύνεσης και αυτοσυντήρησης.