Είναι υποχρεωμένος όχι απλώς να ανέχεται τα καμώματα του Π. Καμμένου και του Π. Κουρουμπλή, αλλά και να αναλαμβάνει ο ίδιος την υποστήριξή τους και την υπεράσπισή τους.

Την προσπάθεια αυτή του Πρωθυπουργού παρακολουθούν πλέον με αμηχανία οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να χειροκροτούν όταν ο κ. Τσίπρας καταφεύγει στα γνωστά ευφυολογήματά του, όμως είναι αισθητό ότι πρόκειται περισσότερο για ψυχολογική εκτόνωση, παρά για πολιτική επιδοκιμασία.

Στις συνθήκες αυτές, η κυβέρνηση πορεύεται πλέον προς το τέλος της θητείας της, χωρίς να είναι γνωστό πόσο θα διαρκέσει το εναπομείναν διάστημα.

Η κυβερνητική πλειοψηφία μπορεί να θεωρείται συμπαγής και αποφασισμένη να παραμείνει στην εξουσία όσο περισσότερο μπορεί, αλλά από κάποια στιγμή κι έπειτα οι διαθέσεις δεν επαρκούν στην πολιτική.

Τα πράγματα έρχονται να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν προσδοκίες και ειδικά όταν μιλάμε για μία κυβέρνηση η οποία πορεύεται χωρίς κανένα σχέδιο, παρά με αντιδράσεις σε διάφορα περιστατικά, το απρόοπτο και το τυχαίο – ή το ατύχημα – μπορεί να διαμορφώσουν άλλες συνθήκες και ανατροπές. Αλλωστε, ας έχουμε υπόψη και αυτό: από την στιγμή που ο Αλ. Τσίπρας κάλεσε τους επενδυτές να σπεύσουν στην Ελλάδα, αυτοί όχι μόνο δεν έρχονται, αλλά και όσοι είναι εδώ αποχωρούν (βλ. Unilever και πώληση της «Ελαΐς» και της «Ελάνθη»).

Υπό την έννοια αυτή, όσο και αν ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται αγέρωχος και αποφασιστικός, δεν είναι παρά όμηρος του Π. Καμμένου, του Π. Κουρουμπλή, του Βόλγφκανγκ Σόιμπλε, των δανειστών και, εν τέλει, της τύχης.

Τα περιθώρια των κινήσεών του μοιάζουν να έχουν εξαντληθεί και τα επιχειρήματά του είναι πιο αδύναμα από ποτέ. Ειδικώς όταν επιμένει να κηρύσσει πόλεμο κατά του παλαιού συστήματος, ενώ έχει στην κυβέρνησή του τον Π. Καμμένο (βουλευτή από το 1993) και τον Π. Κουρουμπλή…

Η επαφή με την πραγματικότητα είναι ίσως η χρησιμότερη ιδιότητα ενός πολιτικού. Όταν λείπει, η ροπή στην πρόκληση είναι αναπόφευκτη. Και κάποια στιγμή το κόστος της είναι δυσβάσταχτο.