Με αφορμή το άρθρο του Κώστα Σημίτη στα «ΝΕΑ» του Σαββατοκύριακου και τις ευθύνες που επέρριψε στον Κώστα Καραμανλή για την μετά-Ελσίνκι εξέλιξη στα ελληνοτουρκικά, ξέσπασε μία συζήτηση, δημόσια και παρασκηνιακή για τις σκοπιμότητες μίας τέτοιας ενέργειας.

Το τι ακριβώς επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την περίοδο και πόσο (δεν) θα πρέπει κανείς να παίρνει και πολύ στα σοβαρά τις συζητήσεις για την πολιτική του ανανέωση, φάνηκε πολύ ξεκάθαρα από τα όσα εκτυλίχθηκαν στην Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα.

Η ταινία «Love actually» (ελληνικός τίτλος «Αγάπη είναι…») του 2003 είναι μία από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες και μία από τις πλέον δημοφιλείς ρομαντικές κομεντί. 

Δεν μπορεί να είναι κανείς βέβαιος ούτε όμως και να αποκλείσει το ενδεχόμενο να πρόκειται για μία ένδειξη των μελλούμενων.

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να προσπαθεί να υπνωτίσει τους ΠαΣοΚους και να να κάνει προσκλητήρια με αναφορές στο ΕΑΜ και τον Ανδρέα, όμως είναι πλέον φανερό, επίσημο και δημόσιο ότι στους ΣΥΡΙΖΑίους δεν πολυαρέσουν αυτά τα κόλπα.

Πολλοί μιλούν, λιγότεροι μαζεύονται αλλά πάντως υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να ασχολούνται με αυτό που έχει ονομαστεί μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν πέρασε ακριβώς στα «ψιλά», ίσως όμως δεν δόθηκε και η δέουσα σημασία. Κατά την πρώτη ημέρα της κατάθεσής του στην Προανακριτική για την διερεύνηση των μεθοδεύσεων στην υπόθεση Novartis, o αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Αγγελής ενέπλεξε ευθέως τον πρώην Πρωθυπουργό Αλέξης Τσίπρα.