Δυόμισι μήνες τώρα, όλοι κάπως συνήθισαν σε κάτι. Στην περίοδο εφαρμογής των σκληρών μέτρων εγκλεισμού και υπό το κράτος του φόβου, οι περισσότεροι αποδέχθηκαν την πραγματικότητα, τήρησαν τα μέτρα. Εν τέλει θα ήταν πολύ πιο κουραστικό να σκαρφίζεται κανείς τρόπους ώστε να τα παραβεί και άλλωστε δεν θα είχε και πολύ νόημα, αφού οι επιλογές δεν ήταν πολλές. 

Πολλά έχουν ήδη γραφτεί για τις περιπλοκές της απόφασης του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, με την οποία στην ουσία επιχειρείται να «μπλοκαριστεί» το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ. 

Οι δηλώσεις Πόθεν έσχες των πολιτικών κρύβουν πολλά περισσότερα και ενδιαφέροντα, από όσα δείχνουν τα στοιχεία ενεργητικού της περιουσιακής τους κατάστασης. Το ενδιαφέρον ως προς τις δηλώσεις φανερώνεται αν παρατηρήσει κανείς τα δανειακά βάρη που φέρουν πολλοί εν ενεργεία και πρώην βουλευτές. 

Ομολογουμένως, η φιέστα της Πέμπτης για τα εγκαίνια της «νέας» Πλατείας Ομονοίας, ήταν αχρείαστη, από κάθε άποψη. Θα μπορούσε να λείπει ή να έχει γίνει η παράδοση της πλατείας στους Αθηναίους, δίχως να συγκεντρωθούν και να συνωστισθούν εκατοντάδες άνθρωποι χωρίς μέτρα και μέσα προστασίας. 

Αυτή είναι σίγουρα μία από τις ειδήσεις του διμήνου, όχι αναγκαστικά από τις πιο σημαντικές, αλλά πάντως ενδεικτική για πολλά. 

Είναι δύσκολο αυτήν τη στιγμή να προβλέψει κάποιος πώς θα θυμόμαστε στο μέλλον αυτήν την περίοδο της πανδημίας. Είναι δύσκολο ακόμη και να προσδιορίσουμε «το μέλλον» αφού, παρά τις εσφαλμένες εντυπώσεις κάποιων, δεν έχουμε ξεμπερδέψει με τον κορονοϊό και δεν ξέρουμε πότε θα ξεμπερδέψουμε.