Η βουλευτής τόνισε ότι η γενετήσια πράξη, κατά κατάχρηση της εξάρτησης που υπάρχει σε επίπεδο εργασίας, είναι η συνηθέστερη τυποποιημένη μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης στον χώρο εργασίας.  

Η συμπεριφορά αυτή, αφορά στην ανοχή ή αποδοχή των σεξουαλικών απαιτήσεων ατόμου που κατέχει, εργασιακά, θέση ισχύος έναντι του αποδέκτη της σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης.

Οι πράξεις αυτές, μάλιστα, συντελούνται, συνήθως, με τη μορφή του όρου για να γίνει μία πρόσληψη ή να συνεχιστεί η συνεργασία ή η περαιτέρω εργασιακή  εξέλιξη του ατόμου που δέχεται την παρενόχληση μέσα στους κόλπους μίας εργασιακής σχέσης. 

Εντούτοις, το αδίκημα της σεξουαλικής παρενόχλησης ή κακοποίησης στον εργασιακό χώρο τιμωρείται με ποινή μικρότερη από το αδίκημα του βιασμού, που αφορά στη συνουσία και τις πράξεις ίσης βαρύτητας με αυτήν. Παρά το γεγονός, μάλιστα, ότι ο ίδιος ο όρος «γενετήσια πράξη» χρησιμοποιείται στον ποινικό μας κώδικα και για τα δύο αυτά αδικήματα.

Δημιουργείται, έτσι ένα παράδοξο ποινικής αντιμετώπισης των αδικημάτων αυτών, διότι κάθε μορφή γενετήσιας πράξης χωρίς τη συναίνεση του παθόντα και ειδικά στον εργασιακό χώρο, έχει βαρύτατη επίπτωση στην ψυχολογία και την εν γένει  κοινωνική υπόσταση του ατόμου.

Μετά την κατάθεση της Ερώτησης προς τον Υπουργό Δικαιοσύνης, η κυρία Κεφαλογιάννη μάλιστα έκανε μια σκληρή δήλωση όπου θέτει ζητήματα δηνοκρατίας εν μέσω πανδημία, λίγο μετά και το άδειασμα που είχε κάνει η ίδια στη Βουλή για τα θέματα της αστυνομίας των ΑΕΙ. Όπως είπε «οι σοβαρότατες αρνητικές επιπτώσεις της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης, θέτουν τα ζητήματα ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης στην πρόσβαση και τις συνθήκες εργασίας, σε απόλυτη προτεραιότητα για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και ευημερίας».