Ο Πάνος, επί σειρά πολλών ετών αρθρογραφούσε στο Reporter με τη δική του στήλη, Marketing Browser και παράλληλα διηύθυνε το Penna, γράφοντας θέματα υψηλής αισθητικής αξίας και μεγάλου ενδιαφέροντος.

 

Ο Πάνος δεν ήταν πάντα δημοσιογράφος, ξεκίνησε από τον χώρο της διαφήμισης και του Marketing, αρχικά στις ΗΠΑ και μετά στην Αθήνα, όπου ανέλαβε μεγάλες διευθυντικές θέσεις. Στη συνέχεια και αφού είχε εγκαταλείψει τη διαφήμιση, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το γράψιμο. Ως συνάδελφος ο Πάνος είχε μια επαγγελματική συνέπεια και ηθική που δύσκολα βρίσκει κανείς, ήταν πάντα φιλικός με τους συνεργάτες του και έσκυβε με ενδιαφέρον και ενσυναίσθηση στα προβλήματα τους.

 

Πέραν της επαγγελματικής μας σχέσης, ο Πάνος ήταν καλός μου φίλος. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε ζήσει έντονα, είχε απολαύσει εμπειρίες και είχε αποκτήσει γνωριμίες σε διεθνές επίπεδο που λίγοι διαθέτουν.

 

Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας, απομεινάρι της άγριας και περιπετειώδους νεότητας του, αλλά και της εμπειρίας του στο αγαπημένο του σπορ, το μποξ, σε συνδυασμό με τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου του - θα μπορούσε κάλλιστα να πρωταγωνιστεί σε φιλμ νουαρ εποχής ποτοαπαγόρευσης - δημιουργούσαν, σε όσους δεν τον γνώριζαν πραγματικά, την εικόνα ενός “σκληρού τύπου”.

 

Του άρεσε αυτή η εικόνα και την καλλιεργούσε, αλλά στην πραγματικότητα ο Πάνος ήταν ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος, ένας άνθρωπος με καλή καρδιά, ένας άνθρωπος που δεν άντεχε την αδικία προς τους αδυνάτους και παρενέβαινε για να τους προστατέψει.

 

Είχε μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων και γνώσεων και κυρίως είχε πολύ υψηλή αισθητική, την οποία πολύ συχνά προέβαλε στα άρθρα του στο Penna. Ντυμένος πάντα “στην τρίχα”, ήταν από τους κομψότερους Αθηναίους, αλλά δεν ήταν ποτέ επιτηδευμένος δανδής, ή “φλώρος” όπως τους αποκαλούσε. Γλεντζές, γερός πότης, πολύ γυμνασμένος μέχρι το τέλος, φιλόζωος, διηγούνταν καταπληκτικά ιστορίες που είχε ζήσει ή που ήθελε να έχει ζήσει και είχε δημιουργήσει τον φανταστικό χαρακτήρα Μάριο Τζακάρντι, τις ιστορίες του οποίου δημοσίευε κατά καιρούς στο Penna.

 

Ο Πάνος πέθανε ξαφνικά στα 75 του από λοίμωξη του αναπνευστικού, έχοντας ζήσει μια ζωή πολύ γεμάτη, πολύ ενδιαφέρουσα και με έντονες στιγμές, καλές και κακές. Έφυγε πλήρης εμπειριών και άφησε σε εμάς τους φίλους του καλές αναμνήσεις και πολλές ιστορίες για να τον θυμόμαστε.

 

Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στις αγαπημένες του αδελφές Λίνα και Αθανασία και τον αποχαιρετούμε με το αγαπημένο του τραγούδι, το Sweet Virginia των Rolling Stones, από τον αριστουργηματικό όπως τον χαρακτήριζε δίσκο, Exile on Main Street.

 

Γρηγόρης Νικολόπουλος