Η ανθρώπινη τραγωδία στο Παρίσι σκεπάζει προστατευτικά και σχεδόν κρύβει την ανελέητη αλαζονεία της ηγεσίας των Δυτικών κρατών, αλλά και τον αθεράπευτο ναρκισσισμό που διέπει τους δυτικούς λαούς, μάλλον μηδενός εξαιρουμένου.

Η εξάχρονη κρίση χρέους του ευρώ, με το GREXIT στον ρόλο του υπαρξιακού σκιάχτρου εναντίον της Ευρωζώνης, και η πρόσφατη έκρηξη της προσφυγικής κρίσης με το φόβητρο ενός ολοένα πιθανότερου ατυχήματος BREXIT εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποδεικνύουν ότι το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης δεν μπορεί να επιβιώσει ως έχει και ειδικότερα ζωγραφίζουν την λανθασμένη αρχιτεκτονική της. Η Ευρώπη χρειάζεται πολύ λιγότερο «Ένωση» και πολύ περισσότερο «Ζώνη»!

Μετά από πολλές εβδομάδες απουσία λόγω διακοπών, αλλά κυρίως λόγω της πολιτικής ζαλάδας που πλημμύρισε την σκέψη του γράφοντα το ιστορικό ΟΧΙ με το εξίσου ιστορικό, για διαφορετικούς λόγους, Ναι του Τσίπρα, το σημερινό άρθρο θα προσπαθήσει να προσφέρει μερικές σκέψεις, ίσως προεκλογικά χρήσιμες.

Πολλοί είναι εντός και εκτός της χώρας που αναρωτιούνται πώς γίνεται ένας πρωθυπουργός να διατηρεί τόσα υψηλά ποσοστά δημοτικότητας στον ελληνικό λαό μετά από μία τόσο καταστροφική προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τους (μισητούς) δανειστές.

Η σκόνη της αγωνίας και της έντασης γύρω από μία αποφευκταία άτακτη χρεοκοπία του τραπεζιτικού συστήματος, άρχισε από την Δευτέρα το πρωί να κατασταλάζει, μετά τον λευκό καπνό που εξέπεμψε η Ευρωζώνη για «συμφωνία», έντιμη ή όχι, ανάμεσα στην Ελλάδα και στους δανειστές της.

Το επίχρυσο αλλά ατσάλινο κλουβί της Ευρωζώνης, άντεξε την φαινομενική, εάν όχι εικονική, πίεση του Σόιμπλε και τις απεγνωσμένες ανάγκες του ελληνικού καναρινιού, και το καναρίνι παραμένει, τουλάχιστον προσωρινά, μέσα στο κλουβί του, και μέλλει να δείξει εάν θα φτάσει η στιγμή που θα μπορεί να κελαηδά, ή όχι.

Τα κράτη της Ευρώπης, με το όνειρο μίας ενωμένης και αδελφωμένης ηπείρου, προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και τα πιο πολλά από αυτά στην Ευρωζώνη, ξέροντας ότι η ενωτική αυτή προσπάθεια απαιτούσε την σταδιακή υπακοή έως και υποταγή της εθνικής τους κυριαρχίας στο κοινό όνειρο. Στην περίπτωση της Ελλάδας, δυστυχώς για το όνειρο της Ευρώπης, αλλά και φυσικά για την πατρίδα μας, αυτή η διαδικασία έχει πάρει μία καταστροφική πορεία, μεταφράζοντας την εθελοντική υποταγή των θεσμών ενός κράτους σε έναν αδυσώπητο, όσο και αθέμιτο, κατά την γνώμη του γράφοντα, οικονομικό και κυρίως νομισματικό πόλεμο, χρησιμοποιώντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σαν μία μεγάλη Bertha, να επιβάλλει μία αποπνικτική νομισματική πολιορκία της Ελλάδας, μέχρι διαλύσεως της οικονομίας της.

Ο αδυσώπητος πόλεμος ανάμεσα στην νεοφιλελεύθερη κυριαρχία της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης και στην αριστερή ταυτότητα της νεογέννητης ελληνικής κυβέρνησης, έχει και μία άλλη διάσταση, η οποία μπορεί να εξηγήσει πώς η κυβέρνηση μίας πολιτικά λιλιπούτειας χώρας με μία κατεστραμμένη οικονομία συνεχίζει επί πέντε μήνες να εναντιώνεται στο ένα από τα τρία γεωπολιτικά και οικονομικά μεγαθήρια του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού. Αυτή η διάσταση είναι η τεράστια υπαρξιακή διαφορά ανάμεσα στο ρήμα «πράττω» και στο ρήμα «είμαι».