Τι θα συνέβαινε αν το 2001, η τότε κυβέρνηση είχε αποδεχθεί το πιεστικό –πιεστικότατο– αίτημα της Εκκλησίας της Ελλάδος για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με ερώτημα την αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες; Η βαθύτατα πολιτικοποιημένη ηγεσία της Ιεραρχίας θα είχε αποπειραθεί να υφαρπάξει τη λαϊκή ψήφο, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι πολίτες και κοινωνικές ομάδες θα εδράττοντο της περίστασης ώστε να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους για κυβερνητικές επιλογές και, επενδύοντας στις μικροκομματικές σκοπιμότητες της τότε αντιπολίτευσης, θα αναδεικνυόταν σε πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας (είτε κέρδιζε είτε έχανε με μικρή διαφορά το δημοψήφισμα). Το πραγματικό ερώτημα στο χαρτί του ψηφοδελτίου, για το αν δηλαδή είναι ανάγκη ο κάθε κρατικός υπάλληλος με τον οποίο συναλλασσόμαστε να γνωρίζει και το θρήσκευμά μας, θα είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Εξ ου και ορθώς τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός έκοψαν τον αέρα στις βλέψεις των θεοκρατικού κατεστημένου και των συνοδοιπόρων του.