Ανάλογες απόπειρες παραμόρφωσης της λαϊκής βούλησης θα ελάμβαναν χώρα και σήμερα, σε περίπτωση που πραγματοποιούνταν δημοψήφισμα, με ερώτημα την επικύρωση ή όχι της νέας δανειακής σύμβασης με την τρόικα. Στον ρόλο του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ο πρωθυπουργός. Διότι είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα παρουσίαζε τα «ναι» ως επικρότηση των πεπραγμένων της, ενώ οι πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν στην εξαθλίωση, προκειμένου να βρει ευήκοα ώτα ο σωτηριολογικός πολιτικός τους Λόγος, θα παρουσίαζαν τα «όχι» ως ανώδυνο τρόπο αποδοκιμασίας του ΠΑΣΟΚ. Εν ολίγοις, όσοι υποστηρίζουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ (η πλειοψηφία σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), αλλά αποδοκιμάζουν τις κυβερνητικές επιλογές (επίσης πλειοψηφούντες), ουσιαστικά θα στερούνταν φωνής. Οσοι υποστηρίζουν την ανάγκη να σταματήσει η Ελλάδα να ξοδεύει περισσότερα απ' όσα παράγει, αλλά διαφωνούν με τον επιμερισμό των βαρών της δημοσιονομικής προσαρμογής και τις μεθόδους τις οποίες μετέρχεται η κυβέρνηση για να επιτύχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, θα βρίσκονταν προ βασανιστικού αδιεξόδου. Με ποιο δικαίωμα επιχείρησε ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του να φιμώσουν όλον αυτόν τον κόσμο, να εκβιάσουν και εντέλει να εκμαιεύσουν την ψήφο του, διαστρεβλώνοντας παράλληλα το νόημά της;

Αξίζει να σημειωθεί πως αν στην περίπτωση των αστυνομικών ταυτοτήτων το διακύβευμα ήταν μία ακόμη γραφική παραβίαση των προσωπικών μας δεδομένων και η περαιτέρω υπονόμευση της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους, στην περίπτωση της διαχείρισης του ελληνικού χρέους, αυτό που διακυβεύεται είναι η υποβάθμιση της Ελλάδας από τον ανεπτυγμένο στον αναπτυσσόμενο κόσμο και η καταδίκη της χώρας και των παιδιών της. Η προκήρυξη επομένως δημοψηφίσματος σε συνθήκες ολοκληρωτικής απαξίωσης του πολιτικού συστήματος ήταν πράξη μεγίστης ανευθυνότητας και ασυγχώρητης υποκρισίας. Και δικαίως προκάλεσε την μήνι των εταίρων μας, καθώς έβαλε μπουρλότο στις εν εξελίξει ευαίσθητες διαπραγματεύσεις με τους ιδιώτες και θεσμικούς δανειστές της χώρας μας και επέτεινε την αστάθεια στην ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Είναι αδιάφορο αν ο πρωθυπουργός προσπάθησε να προλάβει πολιτικές εξελίξεις που βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη, αν ήθελε να δώσει την εικόνα του ηρωικώς πεσόντος, αν αποπειράθηκε να δραπετεύσει. Οι μύχιες σκέψεις του, τα ιδεολογικά κίνητρα, το πολιτικό μέλλον της οικογενειακής του δυναστείας, η επιβίωση όσων ψωμίζονται επί χρόνια ως παρατρεχάμενοι του πελατειακού συστήματος εξουσίας, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Αυτό που έχει σημασία ετούτες τις μεγάλες ώρες είναι οι πράξεις και μόνον αυτές.
Ο αντίλογος είναι βεβαίως ότι και εμείς οι πολίτες οφείλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, λαμβάνοντας σαφή θέση απέναντι στα φαινόμενα γενικευμένης ανομίας και εξευτελισμού των δημοκρατικών θεσμών. Να τοποθετηθούμε δηλαδή απέναντι στο δίλημμα της μετατροπής της Ελλάδος σε κράτος-παρία, κάτι ανάμεσα σε Λιβερία και Βόρεια Κορέα της Μεσογείου, ή της υλοποίησης των ονείρων των Πατέρων του Έθνους μας - του Κοραή, του Καποδίστρια, του Βενιζέλου. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα φυσικά δεν μπορεί να δοθεί με την επικύρωση μίας δανειακής σύμβασης. Δίνεται με τις καθημερινές μας πράξεις, τη συμπεριφορά μας στο δημόσιο βίο και με την ψήφο μας στις εκλογές. Και δυστυχώς, φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια δεν έχει αποτύχει μόνο η κυβέρνηση. Δεν είναι ότι απλώς πνέει τα λοίσθια ένα παρωχημένο πολιτικό σύστημα. Το κυριότερο είναι πώς ούτε η Κοινωνία των Πολιτών έχει δείξει το απαραίτητο σθένος στον αγώνα εναντίον εκείνων που επιχειρούν να την καταργήσουν.

[email protected]