Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή την περίοδο στη δίνη μίας πολύ κακής και άσκημης συγκυρίας από την οποία δείχνει ανήμπορη να γλυτώσει, αλλά και δεν προσπαθεί για να το καταφέρει. Πνίγεται και βουλιάζει μέσα στη διαφθορά, την ακρίβεια, την ανικανότητα και τους διεθνείς κλυδωνισμούς της οικονομίας της παγκοσμιοποίησης, αλλά και του κλίματος που δημιούργησε η απερίγραπτη αμερικανική κυβέρνηση, τα πολιτικό κατεστημένο και η κοινωνία στο σύνολό τους δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το μοντέλο με το οποίο έζησε και αναπτύχθηκε η χώρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Η έξοδος από το αδιέξοδο δεν θα είναι ούτε εύκολη, ούτε ανώδυνη, αλλά πρέπει να γίνει γιατί η επιμονή και η παραμονή στα ίδια θα είναι πολύ χειρότερη.

Ανάλογα με το πώς θα το χειριστούν Καραμανλής και Παπανδρέου, το σκάνδαλο της Siemens μπορεί να οδηγήσει σε μεγάλη πολιτική αστάθεια ή στην κάθαρση στα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι αναγκαίο αυτή τη στιγμή και μεγάλη ευκαιρία και για τους δύο ηγέτες να ξεκαθαρίσουν τα κόμματά τους. Ηδη η κοινή γνώμη έχει πειστεί για ένα πράγμα: ότι σήμερα υπάρχουν πολιτικοί που λαδώνονται. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας που να αμφιβάλλει ότι κάποιοι πολιτικοί παίρνουν αποφάσεις με κίνητρο το προσωπικό οικονομικό όφελος. Η υπόθεση της Siemens, όμως, πρώτον, αφορά και τα δύο μεγάλα κόμματα, οπότε το πολιτικό κόστος μοιράζεται· και, δεύτερον, έρχεται σε μια στιγμή που η ανασφάλεια επικρατεί μεταξύ των πολιτών εξαιτίας της οικονομικής κρίσης αλλά και της διαπίστωσης ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να λύσει ούτε τα μεγάλα διαρθρωτικά προβλήματα ούτε καν τα τρέχοντα μικροπροβλήματα της καθημερινότητας. Και ενώ έχουμε μια κυβέρνηση αναποτελεσματική μεν, που όμως δεν χάνει εύκολα τα ποσοστά της στις εκλογικές δημοσκοπήσεις, και μια αξιωματική αντιπολίτευση που διαλύεται σε δόσεις, έρχεται και το σκάνδαλο της Siemens να θέσει σε αμφισβήτηση το σύνολο του πολιτικού κόσμου.

Αν πιστεύουμε πως η υπόθεση της Siemens θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό της χώρας, είμαστε γελασμένοι.Πλην μερικών παράπλευρων απωλειών, δεν πρόκειται να ανοίξει μύτη. Αν δούμε προσεκτικά τα πραγματολογικά στοιχεία όσον αφορά την διάχυση της υπόθεσης προς την κοινή γνώμη και γνωρίζοντας τι συνέβη με άλλα σκάνδαλα, μπορούμε με ασφάλεια να συμπεράνουμε πως πολλή φασαρία για το τίποτα. Ποιος θυμάται σήμερα τις υποκλοπές και ποιος τα ομόλογα; Ποιος ασχολείται καν με την υπόθεση Ζαχόπουλου;

Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή όχι, αλλά η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου πέτυχε τον μεγαλύτερο θρίαμβό της, την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου, το 2004, όταν στη χώρα έπνεε ένας άνεμος ελπίδας και προσδοκιών, όταν στην ατμόσφαιρα επικρατούσε η υπερηφάνεια γιατί ήταν φανερό ότι η προσπάθεια για την πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων, όταν η αισιοδοξία ήταν διάχυτη, η χώρα ένοιωθε ότι ανήκει στη βαθιά Ευρώπη και η οικονομία…πετούσε. Δεν χρειάζεται να μπούμε σε διαμάχες αν η συγκεκριμένη ατμόσφαιραοφειλόταν στην κυβέρνηση Σημίτη που μόλις είχε απέλθει ή στην...επανίδρυση του κράτους που είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση Καραμανλή, προκειμένου να έλθει στην εξουσία. Τηνεξουσία που μόλις είχε αναλάβει.

Δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» μετά τα όσα είχαν προηγηθεί, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου θα έφθανε στο σημείο να θέσει εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ-ουσιαστικά εκτός ΠΑΣΟΚ- τον πρώην πρωθυπουργό κ. Κ. Σημίτη. Και όμως το έκανε σε μία απελπισμένη προσπάθεια να πείσει ότι δεν είναι Γιωργάκης αλλά Γιώργος Παπανδρέου και να εξουδετερώσει κάθε σκέψη αμφισβήτησης προς το πρόσωπό του μέσα στο κόμμα. Αμφισβήτηση που ούτως ή άλλως υπάρχει, είτε εκφράζεται είτε όχι, καθώς η παράταξη δεν έχει στίγμα και σταθερή γραμμή και είναιδεδομένες οι επιδόσεις της στις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας και μάλιστα σε μία εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία για την κυβέρνηση. Δεν έχει ξαναγίνει να έχει απώλειες μία κυβέρνηση και ταυτόχρονα να αυξάνει τη διαφορά της από το δεύτερο κόμμα και αυτό αποτελεί…επιτυχία του κ. Γ. Παπανδρέου κυρίως , αλλά και της φθοράς που έχουν υποστεί στο σύνολό τους τα προβεβλημένα και αναγνωρίσιμα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ.