Αυτό το Σαββατοκύριακο γέμισε ο τόπος αφιερώματα για το Woodstock. Πράγματι ήταν ένα πολύ σημαντικό γεγονός που συνέβη πριν σαράντα χρόνια και σημάδεψε γενιές ολόκληρες. Αυτόματα όμως μού ήρθε στο μυαλό το καλοκαίρι του 1989 με τα γεγονότα της Τιεν Αν Μεν, γεγονός που κατά την άποψη μου άλλαξε την παγκόσμια οικονομία εκ βάρθρων, αφού κάτω από την πίεση των φοιτητών που ήθελαν πολιτικές ελευθερίες, η Κινεζική πολιτική ηγεσία της εποχής με τον Τενγκ Ζιάο Πιγκ σοφά ποιούσα, ξεκίνησε δειλά δειλά ως αντιστάθμισμα, τις πρώτες οικονομικές ελευθερίες στην Κίνα.

Μέρες τώρα, τα μήντια φέρουν τον κ. Καραμανλή να διαλογίζεται. Αγνωστο αν γνωρίζουν τι γράφουν και τι λένε οι δημοσιογράφοι τους, καθώς είναι γνωστό ότι τα ρεπορτάζ πια βασίζονται κυρίως σε φήμες και εκτιμήσεις, παρά σε πληροφορίες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι σίγουρο ότι απηχούν τις απόψεις κύκλων της κυβέρνησης, αν δεν μεταφέρουν διαρροές από πρόσωπα που υποτίθεται ότι ασχολούνται με την επικοινωνιακή πολιτική του Μαξίμου.

Μια εταιρεία χαρακτηρίζεται πετυχημένη όταν καταφέρνει διαχρονικά να κερδίζει χρήματα έτσι ώστε να διανέμει σταθερά μερίσματα στους μετόχους και να προσθέτει συνεχώς αξία στο ενεργητικό της. Κατ’ επέκταση στη μετοχή της. Αυτό βέβαια φαίνεται στην εξέλιξη των κερδών ανά μετοχή.

Μα την πίστη μου, είναι η αδιανόητη η στάση της κυβέρνησης πρωτίστως, αλλά και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, των επικεφαλής αρμοδίων φορέων, των καθηγητών των πανεπιστημίων που ασχολούνται με το αντικείμενο και γενικότερα των οικονομολόγων και όσων ανήκουν στους λεγόμενους "ταγούς". Υποτίθεται ότι το ελληνικό κράτος καταρρέει οικονομικά και η λεγόμενη "πραγματική οικονομία" πάει από το κακό στο χειρότερο, αλλά ουσιαστικά δεν κουνιέται φύλλο. Μας το φωνάζουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, από τον ΟΟΣΑ ως το ΔΝΤ, κτυπάνε καμοπανάκια, μήπως και μας ταράξουν, η Τράπεζα της Ελλάδας και ο ΙΟΒΕ, το αποδεικνύουν όλα τα επίσημα στοιχεία και ενώ όλοι οι παραπάνω θα έπρεπε να βρίσκονται στα κεραμίδια ουρλιάζοντας, στην πραγματικότητα οι αντιδράσεις είναι πολύ χλιαρές.

Μεγάλη πληγή αυτοί οι δήμαρχοι. Φτάνει κανείς στο σημείο να αμφισβητήσει την ωφελιμότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης και όλα εκείνα τα ωραία περί αποκέντρωσης του κράτους, ή ακόμη και να ξεχάσει την θρυλική ανικανότητα της κεντρικής διοίκησης. Είναι βλέπετε, τέτοια η ανεπάρκεια των δημάρχων και των νομαρχών, σε συνδυασμό με τη διαφθορά που βασιλεύει στους ΟΤΑ, που φαντάζει σαν...ελβετικό ρολόι ο κεντρικός μηχανισμός του κράτους. Οι εξαιρέσεις που σίγουρα υπάρχουν δεν αλλάζουν ούτε τον κανόνα, ούτε την γενική εντύπωση.

Πολλές φορές μου είναι αδύνατον την λογική των κομμάτων (ή της κυβέρνησης) σχετικά με θέσεις και ενέργειές τους πάνω σε διάφορα θέματα. Δεν εννοώ τις τοποθετήσεις τους που πηγάζουν από το κομματικό συμφέρον και που είτε τις δέχεται κάποιος, είτε όχι, τουλάχιστον μπορεί να τις αντιληφθεί, ή και να καταλάβει την συμπεριφορά του. Εννοώ εκείνες τις θέσεις και ενέργειες που είναι ακατανόητες για τον μέσο πολίτη, ακόμη και εκείνον που είναι ευνοϊκά διατεθειμένος απέναντί τους.

Αν ήμουν υπουργός της κυβέρνησης Καραμανλή και σκεφτόμουν με τη λογική του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ (ανακοίνωσε τα πρόσφατα μέτρα για το «περιβάλλον», επιβάλλοντας αυξημένα τέλη στα τροχοφόρα αναλόγως της «ηλικίας» τους), θα θέσπιζα ένα ειδικό τέλος-πρόστιμο για τους πολίτες που είναι βάρος στην κοινωνία.