Δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχουν τα πολιτικά , προεκλογικού χαρακτήρα, Non Papers, τα οποία τον τελευταίο καιρό καταφθάνουν σωρηδόν στα δημοσιογραφικά e-mail, ιδίως όταν αναφέρονται σε επίκαιρα κομματικά και πολιτικά ζητήματα με πομπώδη συνθηματολογία και τα οποία δεν έχουν καν το λογότυπο του κόμματος, αλλά απλώς το e-mail του αποστολέα και μια αχνή ένδειξη sto foot note, ότι το κείμενο συνέταξε κάποια Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού. Κανονικά, για να μιλήσουμε στην νεοτεχνολογική γλώσσα, θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται ενοχλητικά spam. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο.

Φοιτήτρια στο Λονδίνο και παρακολουθούσα την πτώση της Μάργκαρετ Θάτσερ, μιας πρωθυπουργού ή οποία είχε οδηγήσει τους συντηρητικούς σε διαδοχικές νίκες και είχε αφήσει το στίγμα της διακυβέρνησης της σε πολλούς τομείς. Ο εκπληκτικός λόγος του τότε υπουργού εξωτερικών Sir Geoffrey Howe, που αν και το «poodle» ή ελληνιστί το κουτάβι της κ. Θάτσερ, όρθωσε το ανάστημά του στην πανίσχυρη σιδηρά κυρία οδηγώντας της σε παραίτηση. Οι γερο-σοφοί των Τορηδων δεν συγχώρησαν την αλαζονεία της εξουσίας της και της έδωσαν διακριτικά αλλά αποτελεσματικά να καταλάβει ότι οι θεσμοί και ένα κόμμα είναι πάνω από πρόσωπα.

Πριν από λίγες ημέρες έφθασε στο e- mail μου ένα μήνυμα από το γραφείο τύπου της συμπολίτευσης , με τίτλο Αλήθειες και Ψέματα. Ήταν μία απάντηση στα όσα της καταλογίζει η αντιπολίτευση όσον αφορά την οικονομική κατάσταση της χώρας και για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Το μήνυμα ήταν μακροσκελέστατο και το διάβασα πολύ προσεκτικά. Τα όσα καταμαρτυρούνται χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής γιατί καλώς ή κακώς απευθύνονται προς τους έλληνες πολίτες οι οποίοι σε λίγο καιρό θα κληθούν να προσέλθουν στις κάλπες οπότε θα πρέπει να γνωρίζουν. Με αυτή μου την ιδιότητα δηλαδή του πολίτη και όχι του δημοσιογράφου, αφού διάβασα τα όσα υποστηρίζει στο μήνυμα της η συμπολίτευση έχω κι εγώ μερικές απορίες αλλά και προβληματισμούς για την επιχειρηματολογία της, και αυτές παραθέτω

Λόγω ανικανότητας η κυβέρνηση καταφεύγει διαρκώς στην εύκολη λύση, που κάθε άλλο παρά λύση είναι. Και μέσα στην απελπισία μας εμείς έχουμε αρχίσει να βλέπουμε λογική την εύκολη λύση χωρίς να σκεφθούμε τι ακριβώς υποστηρίζουμε. Ας δούμε μερικά παραδείγματα- όχι μόνο από την οικονομία. Και ας ξεκινήσουμε από την κατάργηση του ασύλου και τη μετακίνηση του Πολυτεχνείου- δηλαδή, της Αρχιτεκτονικής Σχολής, που είναι η μόνη που έχει παραμείνει στο κτίριο του Πολυτεχνείου- «κάπου αλλού».

Ευτυχώς, πυκνώνουν και δυναμώνουν οι φωνές εκείνων που αντιλαμβάνονται το δημοσιονομικό αδιέξοδο στο οποίο έχει φθάσει η χώρα. Υπάρχουν δηλαδή οι δημοσιογράφοι, οι ειδικοί, κυρίως οικονομολόγοι, ακόμη και κάποιοι ελάχιστοι πολιτικοί που κτυπάνε συναγερμό με τα άρθρα και τις δηλώσεις τους σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, όταν βέβαια καλούνται να μιλήσουν για τον δημοσιονομικό εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που δεν χαλάει απλά τα όνειρά μας, αλλά κυρίως τις μέρες μας και λειτουργεί σαν ιός, αν δεν αντιμετωπισθεί πολύ γρήγορα και αποτελεσματικά.

Οι πραγματικά εφιαλτικές διαστάσεις του δημοσιονομικού προβλήματος δεν φαίνεται να πτοούν την κυβέρνηση. Ούτε η αλματώδης και απειλητική αύξηση της ανεργίας της ανεργίας δείχνει να την τρομάζει, πιστεύοντας ότι είναι πολύ μακριά η Γαλλία, όπου οι απολυμένοι εργαζόμενοι άρχισαν να τα σπάζουν. Το μόνο που φοβάται είναι μήπως χάσει την εξουσία, έστω και αν την ασκεί βουτηγμένη στα σκάνδαλα και τις παραφυάδες τους, έστω και αν το χαρακτηρίζεται από παραλυσία και ανικανότητα.

Πολύς κόσμος αναrωτιέται μέχρι που θα φθάσει το κακό, εννοώντας μέχρι που θα φθάσει η κρίση. Δυστυχώς κανένας δεν ξέρει. Όλοι ανεξαιρέτως υποθέσεις κάνουν. Βάζουν έναν χρονικό ορίζοντα, τον οποίον διανθίζoυν με πολλά εάν και εφόσον και στην καλύτερη περίπτωση κάθονται και περιμένουν, στη χειρότερη μετά από λίγους μήνες ή εβδομάδες σπεύδουν να αναθεωρήσουν επί τα χείρω.