Η Γερμανία είναι καταδικασμένη να χάσει τη μάχη για την οικονομική καθυπόταξη της Ευρώπης μέσω της φτώχειας και της αύξησης των χρεών των ασθενέστερων χωρών. Οχι επειδή δεν είναι ισχυρή αλλά επειδή δεν αντιλαμβάνεται ότι πέραν των δικών της αντιλήψεων υπάρχει και μια άλλη συλλογική αντίληψη για το τι είναι η Ευρώπη και πώς πρέπει να προχωρήσει.

Επιχειρώντας μια αντικειμενική αποτίμηση του κυβερνητικού έργου στο μέτωπο της οικονομίας, τα αποτελέσματα δεν είναι ικανοποιητικά. Μπορεί οι ξένοι εταίροι να εμφανίζονται ικανοποιημένοι επειδή προσπαθούμε να εφαρμόσουμε κατα γράμμα το μνημόνιο και επειδή πληρώνουμε ανελλιπώς τις δόσεις των δανείων μας - που είναι και ο κύριος στόχος τους - όμως τόσο η πραγματική οικονομία όσο και η λογιστική της απεικόνιση δεν παρουσιάζουν καθόλου καλή εικόνα.

Και δεν είναι μόνο η ύφεση, η φτώχια και η ανεργία που αποτυπώνουν το χάλι της οικονομίας. Είναι κυρίως το γεγονός οτι δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης αν δεν εισπραχθούν τα έσοδα του κράτους.

Το πολιτικό σύστημα εκβιάζει απροκάλυπτα τους πολίτες αναγκάζοντας τους, αντί να διαλέξουν δημάρχους και περιφερειάρχες, να ψηφίσουν υπέρ ή κατά του μνημονίου. Το παιχνιδάκι αυτό που παίζουν τα κόμματα - και κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ - εκτός του ότι είναι απαράδεκτο για κάθε δημοκρατία, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Η ανάπτυξη περνάει από την αδειοδότηση, δηλαδή από τον περιορισμό της γραφειοκρατίας, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι επιχειρηματίες, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο. Για να ανοίξεις μια οποιαδήποτε επιχείρηση σήμερα στην Ελλάδα, πρέπει να πείσεις κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ότι είσαι «συνεργάσιμος». Δεν αρκεί να έχεις τα τυπικά προσόντα και να διαθέτεις όλες τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. Αν δεν πεισθεί ο συγκεκριμένος υπάλληλος που ελέγχει τα χαρτιά σου, άδεια λειτουργίας δεν μπορείς να πάρεις. Και για να πεισθεί, χρειάζεται το «δωράκι» του. Για να αναγκαστείς να του το δώσεις, η ελληνική γραφειοκρατία έχει εφεύρει ένα τόσο περίπλοκο σύστημα νόμων, υπουργικών αποφάσεων, ερμηνευτικών εγκυκλίων, συναρμοδιοτήτων και πολλαπλών υπογραφών, που τελικά απολύτως νόμιμος δεν είσαι ποτέ. Αναγκάζεσαι λοιπόν να δωροδοκήσεις τον υπάλληλο, ώστε να πάρεις άδεια. Και πάλι όμως, πάντα μένει μια μικρή εκκρεμότητα για την οποία έκανε τα «στραβά μάτια», ώστε να επανέλθει, ανάλογα με το πώς πάνε οι εισπράξεις σου, για να ξαναπάρει και, ει δυνατόν, να εξασφαλίσει ότι θα παίρνει συστηματικά δωράκια ώστε να σε αφήσει να λειτουργείς. Αυτό, χονδρικά, είναι το σύστημα και αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ανάπτυξη και την πρόοδο σε αυτή τη χώρα.