Η μείωση των φόρων είναι η υπόσχεση που θέλουν όλοι οι πολίτες να ακούσουν από τους πολιτικούς για να τους ψηφίσουν στις εθνικές εκλογές, όποτε αυτές και αν γίνουν. Και αυτό διότι ολόκληρο το πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που ακολουθήθηκε από την κρίση μέχρι σήμερα στηρίχθηκε στην επαχθή φορολόγηση όλων, των επιχειρήσεων, των ιδιοκτητών ακινήτων, των ειοσδημάτων, της κατανάλωσης. Μπήκαν τόσο πολλοί φόροι που βγάλαμε αππρόσμενα μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα χωρίς να κόψουμε τις δαπάνες του δημοσίου. Οι πολίτες δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους που ήδη χρωστάνε και φυσικά δεν μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν, οπότε θα συσσωρεύουν χρέη προς το δημόσιο. Και καθώς τα χρέη προς την εφορία σε κλείνουν πλέον στη φυλακή, όλοι βάζουν ώς προτεραιότητα την πληρωμή των φόρων, αφήνοντας απλήρωτες άλλες υποχρεώσεις, τις δόσεις των δανείων τους, τα ενοίκια τους, τους μισθούς των υπαλλήλων τους και φυσικά έχουν ελαχιστοποιήσει την κατανάλωση τους. Αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ ακόμη και για αυτό όλοι ζητάνε μείωση φόρων.

Μπορεί όμως να γίνει μείωση φόρων υπό τις σημερινές δημοσιονομικές συνθήκες; 

Η μαζική εισροή ξένων κεφαλαίων σε ελληνικούς τίτλους προκαλεί ερωτηματικά: Τι βλέπουν ξαφνικά οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές στην ελληνική οικονομία, και επενδύουν σαν τρελοί; Είναι τόσο φθηνές οι ελληνικές τραπεζικές μετοχές και θα παρουσιάσουν τόσο μεγάλες αποδόσεις που αξίζουν για να αναλάβουν οι επενδυτές το πολιτικό ρίσκο της χώρας; 

Το να απαντήσει κανείς σε αυτά τα ερωτήματα με βεβαιότητα είναι αδύνατον. Υπάρχουν όμως επιχειρήματα που διατυπώνονται από χρηματιστές και τραπεζίτες και εξηγούν την κατάσταση. 

Οι εννέα πυλώνες της ανάπτυξης που παρουσίασε η κυβέρνηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι χιλιοειπωμένες θεωρίες, ότι δηλαδή σε αυτά, στον τουρισμό, στις μεταφορές, στα φάρμακα, στα αγροτικά προιόντα, στις νέες τεχνολογίες κλπ κλπ θα πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθεια για να αναπτυχθεί η οικονομία. Τα ξέρουμε, τα έχουμε ακούσει δεκάδες για να μη πώ εκατοντάδες φορές και μεταξύ μας δεν είναι και απόλυτα έτσι τα πράγματα, διότι ο ιδιωτικός τομέας συχνά κινείται προς άλλες κατευθύνσεις με γνώμονα το κέρδος του.

Η αυξημένη ζήτηση από τους ξένους επενδυτές για όλους τους ελληνικούς τίτλους που εκδηλώθηκε στις εγγραφές για τα ομόλογα του δημοσίου και των τραπεζών αλλά και τις αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών, η συμφωνία με όλες τις ευρωπαικές υπηρεσίες για το πρωτογεννές πλεόνασμα και τα θετικά σχόλια για την πορεία της ελληνικής οικονομίας που δημοσιεύονται στον διεθνή τύπο, αποδεικνύουν ότι οι ξένοι βλέπουν καλές προοπτικές για την ελληνική οικονομία. Έχουν ξεπεράσει την ανασφάλεια που δημιουργήθηκε πρίν από λίγα χρόνια από την πτώχευση,  και θεωρούν ότι θα βγάλουν καλές αποδόσεις και θα έχουν κέρδη.

Ανεξαρτήτως του πως βλέπουν πολλοί Έλληνες και ξένοι την επάνοδο της χώρας στις αγορές κεφαλαίου, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι οι ξένοι επενδυτές είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τα χρήματα τους σε ελληνικές μετοχές και ομόλογα. Και εφόσον το κάνουν αυτό, εκτιμούν ότι υπάρχει προοπτική αποδόσεων και κάποια σχετική ασφάλεια.