Από την άλλη μεριά , οι τοποθετήσεις όλων, τα σχόλια του ξένου τύπου και των μεγάλων επενδυτικών οίκων, έχουν αστερίσκους. Οι αστερίσκοι αναφέρονται στην ανησυχία τους που από πολλούς εκφράζεται ώς ευχή, από άλλους ώς προτροπή για περισσότερη προσπάθεια και από άλλους απλώς ώς επιφύλαξη, αλλά σε κάθε περίπτωση αφορούν το πολιτικό ρίσκο. 

Τι είναι όμως ο φόβος του πολιτικού ρίσκου;

Σε πρώτο επίπεδο φοβούνται ότι η καταταλαιπωρημένη από την οικονομική κρίση ελληνική κοινωνία θα οδηγήσει σε πρόωρες εκλογές οι οποίες θα προκαλέσουν διακοπή του οικονομικού προγράμματος και ενδεχομένως σε αδύναμες κυβερνήσεις ή ακόμη και σε αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Στη χειρότερη περίπτωση φοβούνται αντιευρωπαικές κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις με αντιμνημονιακή ρητορική. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους φοβίζει διότι δεν είναι ενιαίος - η ρητορική για δραχμή, για σκίσιμο του μνημονίου και για παροχές κάθε είδους και πέρα από κάθε λογική έχει επανέλθει με μεγάλη ένταση. Είναι προφανές για ποιους λόγους φοβούνται τη Χρυσή Αυγή, τους Ανεξάρτητους Έλληνες, το ΚΚΕ κλπ. Δεν φοβούνται στον ίδιο βαθμό τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, διότι τους ξέρουν και έχουν αποδείξει ότι μπορούν να συνεννοηθούν και να προχωρήσουν. 

Φοβούνται όμως μια αδύναμη ΝΔ και ένα αδύναμο ΠΑΣΟΚ και μια αδύναμη πολιτικά συγκυβέρνηση που δεν θα μπορεί να ακολουθήσει ένα οικονομικό πρόγραμμα διαρκούς συμμαζέμματος της οικονομίας αλλά θα είναι ευάλωττη σε κάθε είδους πιέσεις για παροχές και χαλάρωση. 

Φοβούνται ακόμη, ότι οι διαρθρωτικές αλλαγές που ψηφίστηκαν μεν, αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί ακόμη δεν θα υλοποιηθούν όπως πρέπει, φοβούνται ότι οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε βαθειά εξυγίανση των σάπιων δομών του δημοσίου, σε μείωση του πελατειακού κράτους, της γραφειοκρατίας και της αναξιοκρατίας. Δεν έχουν πιστέψει ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά ούτε η ελληνική κοινωνία έχουν αλλάξει νοοτροπία και δεν έχουν άδικο. Μπορεί κάποια μεγάλα κομμάτια του ελληνικού λαού, αυτοί που στο σύνολο τους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, να είναι έτοιμοι και να επιθυμούν μια αλλαγή του καθεστώτος - διότι περί κομματοκρατίας πρόκειται , περί καθεστώτος δηλαδή- αλλά ο πολιτικός κόσμος, οι περισσότεροι δημόσιοι υπάλληλοι και μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, δεν θέλουν καθόλου να αλλάξουν τα πράγματα, απλώς περιμένουν να ξαναρχίσει το μοίρασμα μιας νέας πίττας, πάλι με λεφτά των ξένων, διότι δικά μας ασφαλώς και δεν έχουμε. 

Και πολύ καλά κάνουν οι ξένοι και τα φοβούνται όλα αυτά, διότι απλούστατα, η διάθεση της αλλαγής, δεν υπάρχει στον πολιτικό κόσμο και έτσι οι πολιτικοί μας δνε μπορούν να επιβάλουν κάτι που δεν πιστεύουν και κυρίως που δεν επιθυμούν. Ο πολιτικός κόσμος ασφαλώς και δεν θέλει μετατροπή του μοντέλου διοίκησης ούτε του οικονομικού μοντέλου, δεν θέλει να μετατοπισθεί το βάρος από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και δεν θέλει να μειώσει την ισχύ του, ούτε την ισχύ των κομμάτων, ούτε την ισχύ της γραφειοκρατίας πάνω στην οποία στηρίζεται η διαφθορά, δηλαδή το χρήμα που φθάνει στις τσέπες τους. Ο εξαιρετικά αργός ρυθμός υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων, τα ισοδύναμα μέτρα με την επιβολή φόρων αντί τη μείωση του δημοσίου, οι αντιδράσεις, οι αναβολές, όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει μεταρρυθμιστικός άνεμος. Ότι έγινε, έγινε για έναν και μόνο λόγο, για να δίνονται οι δόσεις από τους δανειστές, οι οποίες χρησιμοποιούντο αποκλειστικά και μόνο για την πληρωμή μισθών, συντάξεων και δαπανών του δημοσίου. Ακόμη και τα λεφτά που δόθηκαν για να ξοφλήσει το δημόσιο τις υποχρεώσεις του προς τους ιδιώτες δεν χρησιμοποιήθηκαν για αυτόν τον σκοπό, αλλά ξοδεύτηκαν για κάλυψη δημοσίων δαπανών και για τη δημιουργία αποθεμάτων, ώστε να ενισχυθεί η άμυνα του δημοσίου στις πιέσεις των ξένων δανειστών. 

Αυτή δυστυχώς είναι η ελληνική πραγματικότητα η οποία δικαιολογεί και τους φόβους των ξένων που εκφράζονται με τους αστερίσκους στις δηλώσεις τους.

Θα πεί κάποιος: Μα αφού τα φοβούνται όλα αυτά, γιατί βάζουν λεφτά σε ελληνικά ομόλογα και μετοχές; Η απάντηση είναι απλή. Τα λεφτά αυτά που επενδύονται σε τίτλους, δεν είναι άμεσες επενδύσεις. Ρευστοποιούνται έυκολα και φεύγουν το ίδιο γρήγορα όπως ήρθαν. Και θα το δούμε αυτό να συμβαίνει, θα δούμε διακυμάνσεις των διαθέσεων τους μόλις υπάρξει κάποια πολιτική αναταραχή ή κάποιες καθυστερήσεις στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Δυστυχώς αυτό, το να φύγουν τα λεφτά, δεν τρομάζει αρκετά το πολιτικό μας σύστημα, διότι το μόνο που ενδιαφέρει τους πολιτικούς είναι να έχουν λεφτά για τις πληρωμές των δημοσίων υπαλλήλων. 

Όμως επενδύσεις , άμεσες επενδύσεις δεν γίνονται και δεν θα γίνουν αν δεν αλλάξει το μοντέλο της οικονομίας. Και για να αλλάξει το μοντέλο πρέπει πρώτα να υπάρξει πολιτική σταθερότητα, διάθεση από τον πολιτικό κόσμο για αλλαγές οι οποίες θα αποδειχθούν μόνο μέσω της κατάρτισης ενός σωστού, σταθερού και φιλικού για τις επιχειρήσεις φορολογικού συστήματος και διάφορες άλλες νομοθετικές παρεμβάσεις που θα ξεκαθαρίζουν το δαιδαλώδες τοπίο που έχει δημιουργήσει η γραφειοκρατία.

Οι επενδύσεις που γίνονται λοιπόν τώρα είναι προσωρινές, δεν έχουν κανέναν χρονικό ορίζοντα, ανά πάσα στιγμή μπορούν να εξαφανιστούν και δεν συμβάλουν ουσιαστικά στην ανάπτυξη της οικονομίας και στην αύξηση της απασχόλησης που είναι το μεγάλο ζητούμενο. Αντίθετα μάλιστα, η αποεπένδυση που είδαμε τα προηγούμενα χρόνια, συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι εχθρικό.

Στην ίδια λογική εξάλλου με αυτή των ξένων, λειτουργούν και οι ελληνικές επιχειρήσεις και οι επιχειρηματίες οι οποίοι δεν επενδύουν με μακροπρόθεσμο ορίζοντα, αλλά και όσοι Έλληνες επενδύουν στο χρηματιστήριο προσπαθώντας να κερδίσουν κάτι από το λεγόμενο success story και διατηρώντας το όπλο παρά πόδα, έτοιμοι να αποχωρήσουν με ελαφρά και γρήγορα πηδηματάκια στο πρώτο ανησυχητικό σημάδι.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr