Ο θάνατος του Σταύρου Ψυχάρη έπειτα από μακροχρόνια ασθένεια, αναμφίβολα σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής για τον ελληνικό Τύπο. Λίγους μήνες έπειτα από το θάνατο του Νίκου Νικολάου και της Ζέζας Ζήκου, λίγα μόλις χρόνια έπειτα από το θάνατο του Στάμου Ζούλα, γίνεται συνείδηση ότι μία ολόκληρη γενιά γραφιάδων, δημοσιογράφων, στελεχών και εκδοτών εφημερίδων εκλείπει και έτσι φανερώνονται κενά, διαφορές και προκλήσεις για τους νεότερους (πολλοί από τους οποίους δεν ξέρουν καν για ποιους μιλάμε).

Με την έλευση του Αυγούστου ξεκινά το γνωστό διάστημα του έτους, όπου κατά έναν μαγικό τρόπο όλοι υποκρίνονται (είτε από ανάγκη, είτε εν είδει μίας ιδιότυπης σύμβασης) ότι στη χώρα δεν συμβαίνει τίποτε. Τουλάχιστον στο πολιτικό πεδίο. 

Πλήθος κόσμου και πολιτικών στελεχών παρακολούθησε το απόγευμα της Τρίτης την παρουσίαση του νέου βιβλίου του Ευάγγελου Βενιζέλου, «Εκδοχές Πολέμου 2009-2022», στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου. 

Ο Μητσοτάκης έστειλε και επισήμως υπουργούς και αντιπολίτευση σε διακοπές, αποκλείοντας μετά τις εκλογές και τον ανασχηματισμό, ωστόσο για το τελευταίο δεν θα τον κατηγορήσει και κανείς αν κάποια στιγμή το φθινόπωρο, π.χ., αλλάξει γνώμη. 

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες και οι επιβεβαιώσεις του πολιτικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ μέσω των δηλώσεων Βερναρδάκη, επαναφέρουν στην επικαιρότητα ένα ζήτημα που είχε θιγεί προ πολλού. 

Αφού το κεφάλαιο «εκλογές» έκλεισε (όχι μόνο επειδή έτσι αποφάσισε ο Μητσοτάκης αλλά και για άλλους λόγους…), ανοίγει ένα άλλο, που δεν είναι άλλο από τον ανασχηματισμό.