Αξίζει να σημειωθεί ότι το όλο θέμα έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στην Κρήτη, ενώ έχει στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου αναδειχθεί και στη Βουλή με κατάθεση ερωτήσεων από του Κρήτες Βουλευτές. Τα χημικά όπλα μεταφέρονται στην Ιταλία με το “Ark Futura” και από εκεί θα μεταφορτωθούν στο αμερικανικό “CAPE RAY”, στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η διαδικασία της υδρόλυσης σε διεθνή ύδατα δυτικά της Κρήτης. Τα απόβλητα που θα προκύψουν από αυτή τη διαδικασία θα μεταφερθούν στη Γερμανία και σε άλλες χώρες υποδοχής, όπως η Βρετανία, που χθες εκδήλωσε ανάλογο ενδιαφέρον. Ωστόσο ήδη το αρχικό χρονοδιάγραμμα περί φόρτωσης και μεταφοράς τους εκτός Συρίας μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου 2013, σύμφωνα με τη διπλωματική συμφωνία στο πλαίσιο του ΟΗΕ έχει τεθεί εκτός προσυμφωνημένων χρονικών ορίων. Η καταληκτική ημερομηνία για την καταστροφή τους είναι τα τέλη Ιουνίου 2014.

Στο μεταξύ σην απορία του για τη στάση της Ελλάδας στο συγκεκριμένο ζήτημα εξέφρασε, μιλώντας στην τοπική εφημερίδα των Χανίων “Χανιώτικα Νέα”  ο καθηγητής Φυσικών Καταστροφών στο Πολυτεχνείο Κρήτης Κώστας Συνολάκης.
«Η καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας είναι μια διεθνής προσπάθεια που η Ελλάδα όφειλε να είχε εμπλακεί από την αρχή ώστε να είχε περισσότερες διαπραγματευτικές δυνατότητες στην εξέλιξή της. Είναι δυνατόν να διαβάζουμε επί μήνες στον Τύπο για τα σχέδια του διεθνούς “consortium” που έχει αναλάβει την καταστροφή τους και να μην αναρωτιόμαστε αν και κατά πόσον θα γινόταν κάπου στην Ανατολική Μεσόγειο με δυνητικές συνέπειες στις θάλασσές μας;», διερωτάται ο καθηγητής και συμπληρώνει: «Δεν γνωρίζω πλέον πόσο αποτελεσματικές μπορεί να είναι οι δικές μας αντιδράσεις, αλλά αξίζει να προσπαθούμε γιατί σίγουρα έτσι σηκώνουμε τον πήχη όσον αφορά τα μέτρα ασφαλείας που θα ληφθούν. Στη χειρότερη περίπτωση που υλοποιηθούν τα σχέδια του “consortium”, υπάρχουν και οι διεθνείς συμβάσεις όπως η “MARPOL”. Σας θυμίζω ότι η εκστρατεία καθαρισμού του κόλπου του Μεξικού κόστισε στη BP δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε αποζημιώσεις και εργασίες. Η Ελλάδα πρέπει να αποστείλει ελληνικό πολεμικό ή ερευνητικό πλοίο που θα παρακολουθεί τις εργασίες και θα εκτελεί συνεχείς μετρήσεις αερίων και υγρών και, αν υπάρξει παραβίαση της “ΜΑRPOL” ή άλλη ανησυχητική εξέλιξη, να δράσει ανάλογα. Επίσης, η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει να χρηματοδοτηθεί από το “consortium” μακροχρόνιο πρόγραμμα παρακολούθησης της ποιότητας των νερών και του βυθού στην περιοχή, ώστε, αν οι εργασίες δεν έχουν το περιγραφόμενο από τους εμπνευστές αίσιο τέλος, να υπάρξει ικανός χρόνος μελέτης και αντιμετώπισης οποιασδήποτε κατάστασης».

 

 

Την ίδια ώρα η εφημερίδα ΒΗΜΑ κάνει λόγο για δύο non – papers, που έστειλε η πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών προς το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών από τον περασμένο Σεπτέμβριο – το δεύτερο μάλιστα μέσα στην εορταστική περίοδο – ζητώντας τη συνδρομή της Αθήνας στην επιχείρηση καταστροφής του χημικού οπλοστασίου της Συρίας.

Σύμφωνα με την εφημερίδα η ελληνική κυβέρνηση υπήρξε εξαρχής πολύ προσεκτική, για μία σειρά λόγων, να εμπλακεί πιο ενεργά στη διαδικασία, προσφέροντας π.χ κάποιο λιμάνι ή εγκαταστάσεις στην ξηρά. Επιπλέον, η Αθήνα ζήτησε να αποφευχθεί η πορεία των πλοίων μεταφοράς των χημικών ουσιών βορείως της Κρήτης, για λόγους ασφαλείας, προστασίας του περιβάλλοντος, τουρισμού κ.ά. Δεν απέκλεισε όμως την οικονομική συνδρομή της στο ταμείο που έχει συσταθεί, ώστε να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα κονδύλια για την καταστροφή και τα οποία είναι ουδόλως ευκαταφρόνητα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, το δανέζικο πλοίο είχε φορτώσει την περασμένη Πέμπτη από τη Λατάκεια και είχε επίσης κλείσει το σύστημα εντοπισμού θέσης (GPS) – προφανώς για λόγου ασφαλείας. Κάτι ανάλογο αναμενόταν να συμβεί (αν δεν έχει συμβεί ήδη) και με το νορβηγικό. Συνολικά, το φορτίο υπολογίζεται από τον Οργανισμό για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (OPCW) σε περίπου 1.300 τόνους. Στη συνέχεια, τα δύο πλοία θα κατευθυνθούν προς το επιλεχθέν ιταλικό λιμάνι, όπου το αμερικανικό σκάφος «MV Cape Ray», με τη μέθοδο της υδρόλυσης, θα αναλάβει κατ’ αρχήν να «εξουδετερώσει» τα χημικά αέρια (κυρίως το «αέριο της μουστάρδας») μέσα σε νερό.    

Η επιλογή της Μεσογείου έχει κατ’ αρχήν γίνει διότι πρόκειται για θάλασσα με πιο ήρεμα νερά από ό,τι π.χ ο Ατλαντικός Ωκεανός. Οι ανησυχίες που διατυπώθηκαν εκκινούν από το ενδεχόμενο τα απόβλητα που θα προκύψουν να καταλήξουν στη θάλασσα, ιδιαίτερα σε μία ημίκλειστη θάλασσα όπως η Μεσόγειος. Όπως φαίνεται όμως, τα απόβλητα θα καταλήξουν σε ειδικές εγκαταστάσεις στη Γερμανία και συγκεκριμένα στην πόλη Μύνστερ.

Παράλληλα, σε αμερικανικές εφημερίδες έχει καταγραφεί ότι η πραγματοποίηση της διαδικασίας αυτής στη θάλασσα είναι μάλλον νέα και κατέστη αναγκαία καθώς η αρχική σκέψη να εξουδετερωθούν τα αέρια με τη μέθοδο της καύσης σε εγκαταστάσεις στην Αλβανία δεν προχώρησε. Σημειωτέον ότι η διαδικασία της υδρόλυσης παράγει, σύμφωνα με επιστημονικές εκτιμήσεις, 15% περισσότερα απόβλητα από όσα η καύση.

Γ.Α.