Είναι προφανές ότι η ανυποχώρητη στάση των θεσμών για προκαταβολική νομοθέτηση μέτρων οδηγεί την Αθήνα στο να αναζητήσει «αντίδωρα» που ωστόσο είναι και βασικά για την μεταγενέστερη πορεία της χώρας. Ωστόσο κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (απαραίτητο για να βγει το σενάριο αύξησης του ΑΕΠ κι άρα των πλεονασμάτων) προϋποθέτει εκθέσεις βιωσιμότητας κι άρα μεσοπρόθεσμα μέτρα αλλά και παρουσία του ΔΝΤ.

 

Κάτι που για να γίνει απαιτεί την απεμπλοκή από μια σειρά δύσκολων καταστάσεων στο τρίγωνο Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Βρυξέλλες σε μια περίοδο εκλογικού πυρετού στην ΕΕ.

 

Στο φόντο αυτό η υιοθέτηση μιας μεσοβέζικης ρύθμισης μπορεί να είναι η προσωρινή διέξοδος  αλλά όχι η λύση. Αυτή βέβαια σύμφωνα με πληροφορίες θα περιλαμβάνει μέτρα, κάπως ψαλιδισμένα σε σχέση με τα αρχικώς αιτούμενα από το ΔΝΤ, αλλά και κάποιες αναφορές για το χρόνο υλοποίησης για τις μεσοπρόθεσμες δράσεις για το χρέος, στη βάση των πρόσφατων αποφάσεων του Eurogroup.

 

Ωστόσο το όλο θέμα αναμένεται να τεθεί με μεγαλύτερη σαφήνεια μετά τις Γερμανικές εκλογές εκ νέου στο φόντο του νέου πολιτικού σκηνικού στην ΕΕ, αλλά και της οικονομικής πορείας του 9μήνου. Εκεί θα φανεί κατά πόσο οι αισιόδοξες προβλέψεις της Επιτροπής και της Αθήνας γα την πορεία του ΑΕΠ και των πλεονασμάτων θα διαψεύσουν τους φόβους του Ταμείου, έστω μόνο για το 2018. Σημειώνεται ότι για το ΔΝΤ θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρξουν τόσο υψηλά πλεονάσματα σε βάθος χρόνου (πάνω από 3%), ούτε να συντηρηθεί με αυτά τα πλεονάσματα ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ υψηλός. Άρα δεν μπορεί το χρέος εξ αυτών να χαρακτηριστεί το δημόσιο βιώσιμο καθώς οι ανάγκες αναχρηματοδότησης θα είναι υπέρογκες με άγνωστο ύψος επιτοκίων.

 

Γιώργος Αλεξάκης