Όπως σημειώνει σε νέο του report ο επικεφαλής οικονομολόγος της Goldman Sachs, Erik Nielsen, αν και το 2010 είδαμε κατά κάποιον τρόπο την παρέμβαση των αξιωματούχων της ΕΕ να λειτουργεί ως ηρεμιστικό, σε πολλές περιπτώσεις, στην ένταση της κρίσης χρέους, το 2011 αυτό δεν θα λειτουργήσει. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλο ένα έτος όπου χώρες-μέλη της ευρωζώνης αναγκάζονται να δανειστούν με επιτόκια στο 6% και το 7%. Οπως τονίζει ο Nielsen, δύο είναι τα ενδεχόμενα: είτε η αγορά θα ηρεμήσει, είτε θα εκραγεί, και το δεύτερο είναι το πιο πιθανό, τώρα που οι οίκοι αξιολόγησης παραμονεύουν στη γωνία να ασκήσουν περαιτέρω πιέσεις στους επενδυτές, οδηγώντας σε επιδείνωση του κλίματος των αγορών.

Όπως τονίζει ο οικονομολόγος, η άποψη του σε ότι αφορά τη συνέχεια της κρίσης, διαφέρει ριζικά από αυτήν των περισσοτέρων. Ο ίδιος πιστεύει πως σε ότι αφορά τη διάσωση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, η Πορτογαλία αποτελεί τη δυσκολότερη περίπτωση. Όπως υπογραμμίζει, το θέμα με την Πορτογαλία είναι πολύ πιο πολύπλοκο. Η Ισπανία έχει βασικά κάνει ότι χρειάζεται να κάνει, και μία πιστωτική γραμμή θα προφυλάξει τη χώρα από τις χρηματοδοτικές της ανάγκες των επόμενων 12-18 μηνών. Η Πορτογαλία όμως, αν και χρειάζεται πολύ λιγότερα χρήματα για να διασωθεί, θα χρειαστεί να εφαρμόσει πολλές και δύσκολες δομικές μεταρρυθμίσεις, έτσι ώστε να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της.

Στο πιο μακροπρόθεσμο διάστημα πάντως, ο Nielsen, αντίθετα με πολλούς, δεν εκτιμά πως το ευρώ θα τεθεί σε κίνδυνο καθώς δεν πιστεύει ότι θα συμβούν τέτοια δεινά στην Ευρωζώνη που θα οδηγήσουν στη διάλυση του. Επίσης, όπως προσθέτει, διαφωνεί κάθετα με όλους όσους αμφιβάλουν για την γερμανική δέσμευση απέναντι στην Ευρώπη. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι μία σκληρή αντιπαράθεση σχετικά με την μορφή των ευρωπαϊκών πολιτικών και όχι σε σχέση με την Ευρώπη ή το ευρώ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, δύο είναι αυτά που πρέπει να συμβούν στην Ευρωζώνη. Πρώτον, θα πρέπει να υπάρξει μία ευρεία συμφωνία για το χρηματοοικονομικό σύστημα της περιοχής. Η Ευρωζώνη χρειάζεται περισσότερο χρηματοοικονομικούς παρά δημοσιονομικούς κανόνες. Δεύτερον, σε κάποιες περιπτώσεις χωρών θα πρέπει να υπάρξει ανακούφιση γύρω από το χρέος τους, έτσι ώστε να μπορεί να ξαναγίνει βιώσιμο. Για να το καταφέρει αυτό η Ευρώπη, έχει δύο επιλογές. Είτε να ακούσει την λογική πρόταση που έκανε πριν λίγο καιρό ο Lorenzo Bini Smaghi, μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος μίλησε για ομόλογα τύπου brady bonds για την Ευρώπη, είτε η ΕΚΤ πρέπει να δράσει. Όπως σημειώνει, η ΕΚΤ έχει ήδη στα χέρια της το 20% των ελληνικών, το πορτογαλικών και των ιρλανδικών ομολόγων και πρέπει να συνεχίσει να τα αγοράζει. Και όταν δυσκολεύουν τα πράγματα για κάποια από αυτές τις χώρες, τότε θα πρέπει να τα πουλήσει πάλι πίσω στην χώρα που αντιμετωπίζει τις δυσκολίες, στην τιμή στην οποία τα αγόρασε η ΕΚΤ, κι έτσι το κέρδος να «περνά» στην χώρα. Μπορεί όπως λέει ο Nielsen, αυτό να ακούγεται υπερβολικό, όμως η Ευρωζώνη δεν είναι μία ιδανική περίπτωση, και έτσι οι υπερβολικοί καιροί χρειάζονται υπερβολικά μέτρα.