Ο κ. Ρέτσος επιμένει ότι «ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη» αναφερόμενος στη συμβολή της ανοδικής τάσης του τουρισμού στην προσπάθεια για ανάκαμψη και υπογραμμίζει ότι   «καμία χώρα δεν μπορεί να βασίζεται σε μία μόνο δραστηριότητα και κανένας τομέας της οικονομίας δεν μπορεί να προοδεύει διαρκώς μόνος του, αποκομμένος από τους υπόλοιπους».

Επιπλέον κάνει λόγο για την ανάγκη συνεννόησης για τη διαμόρφωση μιας νέας εθνικής πραγματικότητας με προβολές στις εργασιακές σχέσεις, την ισόρροπη ανάπτυξη τη διαχείριση προορισμών σε ό,τι αφορά τον τουρισμό.

Αναλυτικά το μήνυμα για τη νέα χρονιά του προέδρου του ΣΕΤΕ Γιάννη Ρέτσου.

«Πάντα τέτοιες μέρες συνηθίζουμε ν’ ανταλλάζουμε ευχές, να θέτουμε στόχους και να κάνουμε διακηρύξεις για τη νέα χρονιά.

Ιδανικά, επιχειρούμε κάποιο είδος ανασκόπησης και αυτοκριτικής, αναζητώντας στον εαυτό μας κάποια από τα αίτια πιθανών διαψεύσεων ή αποτυχιών. Με αυτό τον τρόπο θέλουμε να ξορκίσουμε το σύνηθες ότι «για όλα φταίνε οι άλλοι!»

Σε αυτό λοιπόν το μοτίβο, θα επιχειρήσω να συνοψίσω κάποιες απόψεις για το 2018, αλλά και τις πραγματικές μου προσδοκίες για το 2019.

Συνήθως, στις δημόσιες τοποθετήσεις μου μιλάω για τον τουρισμό. Σήμερα θα επεκταθώ, γιατί όπως λέω πάντα, καμία χώρα δεν μπορεί να βασίζεται σε μία μόνο δραστηριότητα και κανένας τομέας της οικονομίας δεν μπορεί να προοδεύει διαρκώς μόνος του, αποκομμένος από τους υπόλοιπους.

Το 2018 λοιπόν ήταν μια ακόμα χρονιά ρεκόρ για τον τουρισμό μας.

Θα περίμενε κανείς, μετά από οκτώ χρόνια κρίσης, τρία μνημόνια και ατέλειωτες θυσίες, κυρίως της μεσαίας τάξης και των χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων, να έχουμε ήδη μπει σε ένα σταθερό περιβάλλον ανάπτυξης, δημιουργώντας νέο πλούτο που σταδιακά θα αναπληρώνει τις 25 χαμένες μονάδες του ΑΕΠ αυτής της οκταετίας.

Δυστυχώς αυτό δε συνέβη ούτε το 2018.

Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική, η χώρα δεν μπορεί ακόμα να βγει στις αγορές, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον είναι ασταθές και οι «ταύροι» εναλλάσσονται με τις «αρκούδες» σε εβδομαδιαία βάση. Στο εσωτερικό, η συνεννόηση εξακολουθεί να αποτελεί μεγάλο ζητούμενο σε όλα τα επίπεδα. Ακόμα δεν έχουμε καταλήξει ποιο πρέπει να είναι το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Σε επίπεδο τουριστικού τομέα είμαστε σε αναζήτηση αναφορικά με το πώς θα αλλάξουμε νοοτροπία και θα διαχειριστούμε τους προορισμούς μας για να συνεχίσουμε να δεχόμαστε τα εκατομμύρια των τουριστών.

Σε επίπεδο εταιρειών επιχειρούμε να εφαρμόσουμε σύγχρονα μοντέλα εταιρικής διακυβέρνησης και να προσελκύσουμε νέα κεφάλαια, που θα φέρουν νέες επενδύσεις, μεγαλύτερο εισόδημα, περισσότερες θέσεις εργασίας.

Το κερασάκι σε όλα αυτά, είναι οι ελίτ του τόπου, πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές, που εξακολουθητικά αδυνατούν να συνεννοηθούν και να συνδημιουργήσουν τα νέα πρότυπα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ποιες μπορεί να είναι οι προσδοκίες για το 2019;

Θα ακουστεί απλοϊκό, είναι δύσκολο όμως να γίνει και χρειάζεται υπερβάσεις.

Σκεφτείτε όμως όλοι, να καταφέρναμε να αποστασιοποιηθούμε για λίγο από την πραγματικότητά μας: όσοι ευημερούν να αποστασιοποιηθούν από την επιτυχία τους, όσοι απλά εξασφαλίζουν τα προς το ζην από την καθημερινότητά τους κι όσοι πασχίζουν να επιβιώσουν από τη διαρκή τους αγωνία για επιβίωση.

Πόσες περισσότερες πιθανότητες δε θα είχαμε να κατανοήσουμε τι χρειάζεται να γίνει για να βρεθεί η κοινή συνισταμένη που θα οδηγήσει σε πραγματική ανάπτυξη!

Θα παράξει νέο εισόδημα και δε θ’ ανακυκλώνει απλά το υφιστάμενο.

Θα δημιουργήσει πραγματικές νέες θέσεις εργασίας και όχι νέες μορφές ελαστικής απασχόλησης.

Θα φέρει αύξηση του κατώτατου μισθού ως αποτέλεσμα της συμφωνίας των παραγόντων της αγοράς και όχι ως απλώς νομοθετικών πρωτοβουλιών.

Θα επιδοτεί την εργασία και όχι την ανεργία.

Θα μπορεί να χρηματοδοτεί και να συντηρεί ένα υγιές πλέγμα προστασίας για τους κοινωνικά αδύναμους.

Και τέλος, που θα αφήνει το περιθώριο στον καθένα να ονειρεύεται ένα καλύτερο μέλλον.

Με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, με τη δυνατότητα χρηματοδότησης καινοτόμων ιδεών, με την ενθάρρυνση συμπράξεων με κάθε τρόπο, με την ολοκληρωτική εξαφάνιση αναχρονιστικών συντεχνιών που συμμετείχαν στη δημιουργία της κρίσης.

Θα μου πείτε βέβαια, ωραία όλα αυτά για να ονειρεύεσαι, τι κάνεις όμως στην πραγματικότητα;

Η απάντησή είναι απλή: τόση ώρα αναλύω τις προσδοκίες μου για το 2019.

Από όλους εμάς εξαρτάται πότε θα αποφασίσουμε, θυσιάζοντας κεκτημένα, υπερβαίνοντας προκαταλήψεις και σκεπτόμενοι έξω από τα κουτάκια μας, να προσπαθήσουμε να κάνουμε τις προσδοκίες και τις επιθυμίες πραγματικότητα.