Η πτώση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έχει περάσει από τότε στη σφαίρα του πολιτικού μύθου. Υπήρχαν οικονομικά συμφέροντα που χρημάτισαν τους αποστάτες; Κι αν δεν ήταν τίποτα μεμπτό, το Σκοπιανό δικαιολογούσε αυτό το πισωγύρισμα λίγα μέτρα πριν απ’ τον τερματισμό; Ασφαλώς και όχι. Τώρα που όλος ο κόσμος αποκαλεί «Μακεδονία» τα Σκόπια, καταλαβαίνουμε πόσο λάθος είχαμε επιμένοντας στην άκαμπτη θέση «κανένα όνομα ή παραγωγό του». Εκείνος μάς είχε επανειλημμένα προειδοποιήσει, αλλά κανείς μας δεν ήθελε να τον ακούσει μέσα στη δίνη του εθνικιστικού παροξυσμού…

Ο Μητσοτάκης είπε σκληρές αλήθειες και δέχτηκε αμέτρητη λάσπη. Όμως το νερό του χρόνου εξαφάνισε τη βρωμιά της συκοφαντίας…

Από τον Μάη του 1994, προειδοποιούσε από το βήμα της Βουλής ότι «δεν είναι μακριά η στιγμή που η Ελλάδα δεν θα μπορεί καν να δανειστεί και θα καταφύγει ικέτις στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Ο… «πιο σοβαρός και ο πιο υπεύθυνος από το ΠΑΣΟΚ», όπως έλεγε χαρακτηριστικά στις συνεντεύξεις του, αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός, θα ανέβαλε το μοιραίο, προτού προβλέψει κι εκείνος, ως τέως, ακριβώς το ίδιο, πάλι από το βήμα της Βουλής, τον Δεκέμβρη του 2008…

Η πολιτική πορεία του Μητσοτάκη δεν ήταν ανέφελη, σε ένα βαθμό ήταν άδικη και συχνά άτυχη:

• Στιγματίστηκε ως αποστάτης στα Ιουλιανά του ’65. Αδίκως, γιατί δεν έκανε σε καμία περίπτωση ότι ο Σαμαράς σ’ εκείνον το ’93. Δεν τράβηξε βουλευτές, δεν έριξε την κυβέρνηση. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, με δική του πρωτοβουλία, παραιτήθηκε, αφού δεν μπορούσε να συμφωνήσει με τον νεαρό βασιλιά για το ποιος θα είναι Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Εκ των υστέρων, ο Μητσοτάκης όντως συμμετείχε στην κυβέρνηση που σχηματίστηκε με εντολή των Ανακτόρων. Αλλά, ακόμα κι αν ήταν μοιραίο λάθος για τον ίδιο, αυτό δεν αποτέλεσε σε καμία περίπτωση την αιτία για την κυβερνητική κρίση με την οποία ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τη δικτατορία. Μια ιστορική αλήθεια που διαστρεβλώθηκε άγρια από τους κατήγορούς του…
• Αντιμετωπιζόταν πάντα ως «ξένο σώμα» στη Νέα Δημοκρατία. Βέβαια, πράγματι δεν υπήρξε ποτέ ιδρυτικό της στέλεχος. Το χειρότερο για τους μνήμονες οπαδούς της, ήταν ο ιθύνων νους του Ανένδοτου Αγώνα της Ένωσης Κέντρου εναντίον του πρόδρομου κόμματος, της ΕΡΕ. Αντιμετωπιζόταν, μάλιστα, ως ο εν δυνάμει διάδοχος του Γεώργιου Παπανδρέου στην ηγεσία της (τουλάχιστον μέχρι την έλευση του γιου του τελευταίου στην Αθήνα). Στη Νέα Δημοκρατία κατέληξε το 1978, όταν εκείνη διευρύνθηκε προς το κέντρο. Για να μαζευτούν τα “κουκιά”, ώστε ο ιδρυτής της να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, λένε οι κακές γλώσσες. Εξίσου κακές όταν θα ερμήνευαν αργότερα και την εκλογή του στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας ως μια κυνική επιλογή των βουλευτών της. Για να αντιμετωπιστεί ο Αντρέας, ακόμα και από το «ξένο σώμα» τους…

Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης ήταν πολιτικός της σχολής του θείου του, του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν προσχωρήσει στη Νέα Δημοκρατία είχε ιδρύσει το 1977 το «Κόμμα Νεοφιλελευθέρων» (με το οποίο είχε κατέλθει στις εκλογές του ίδιου έτους). Γεννήθηκε και πέθανε φιλελεύθερος σε μια χώρα που οι πάντες χωρίζονταν σε δεξιούς και αριστερούς, μην αφήνοντας χώρο σε όσους εναντιώνονται στην αιτία που τελικά τη χρεοκόπησε. Τον κρατισμό…

• Όταν ο ελληνικός λαός τού έδινε καθαρή εντολή για την πρωθυπουργία, με ποσοστά από 44% έως 47% (!), βρέθηκε αντιμέτωπος με έναν απαράδεκτο εκλογικό νόμο (εμπνεύσεως Μένιου Κουτσόγιωργα και εκτελέσεως Άκη Τσοχατζόπουλου), με τον οποίο δεν μπορούσε να αποκτήσει αυτοδυναμία. Χρειάστηκαν τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε διάστημα μικρότερο των δέκα μηνών, για να σχηματιστεί τελικά κυβέρνηση με 151 βουλευτές (εκ των οποίων ο ένας ήταν δανεικός).
• Ανέλαβε τα ηνία μιας χώρας ουσιαστικά χρεοκοπημένης από την άφρονα δημοσιονομική διαχείριση της δεκαετίας που είχε προηγηθεί. Με δημοσιονομικό έλλειμμα σχεδόν στο 20% του ΑΕΠ και ένα δημόσιο χρέος μη βιώσιμο. Τυπικά, κοντά στο 75%. Ουσιαστικά, πάνω από 100%, λόγω των εγγυήσεων που είχε δώσει το Ελληνικό Δημόσιο και αναπόφευκτα θα κατέπιπταν. Προς ατυχή σύμπτωση, την περίοδο διακυβέρνησής του, έτσι ώστε να μην είναι εφικτή ούτε σήμερα μια νηφάλια αποτίμηση των αποτελεσμάτων της οικονομικής του πολιτικής.
• Δέσμιος και θύμα της οριακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν μπόρεσε ποτέ να ολοκληρώσει το έργο του. Στιγματίστηκε για την άγρια λιτότητα της τριετίας 1990-1993, χωρίς να δρέψει τους καρπούς της. Αφορμή, το Σκοπιανό και ένας νέος πολιτικός στον οποίο είχε αναθέσει το Υπουργείο Εξωτερικών...
• Διπλά άτυχος, γιατί δεν έκανε πράξη την αρχική του σκέψη να τροποποιήσει τον εκλογικό νόμο επί τω ορθολογικότερω και να προσφύγει άμεσα στις κάλπες για να αποκτήσει άνετη πλειοψηφία, ώστε να μην κινδυνεύει από αποσκιρτήσεις βουλευτών. Εκ των υστέρων, θα ομολογήσει την αντίθεση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον οποίο είχε εν τω μεταξύ επαναφέρει στο Προεδρικό Μέγαρο.

Οι σχέσεις τους ήταν «για διάφορους λόγους, ψυχρές μέχρι δυσάρεστες», όπως ομολογεί ο εθνάρχης στα αρχεία του. Στα οποία, όμως, αναδημοσιεύει κι ένα κείμενο από βιβλίο του Θεόδωρου Σκυλακάκη για το Σκοπιανό, σύμφωνα με το οποίο είχε γίνει κι αυτός έξαλλος με τον νεαρό υπουργό Εξωτερικών και τα λεγόμενά του κατά τη διάρκεια της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών για το θέμα…

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια τι θα είχε συμβεί στην Ελλάδα, αν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε εκθέσει δημοσίως τη θέση του εναντίον του πολιτικού που ενθάρρυνε τα συλλαλητήρια. Ποια θα ήταν η εξέλιξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν θα ιδρυόταν ποτέ η Πολιτική Άνοιξη και τι ποσοστό θα έπαιρνε. Κι αν οι φωνάζοντες «αλήτη, προδότη Σαμαρά» θα εξέλεγαν μετά από πολλά χρόνια αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας τον τότε υπουργό Εξωτερικών και όχι την κόρη του εκλιπόντα…

Όπως και να έχει, όσα και αν του καταλογίζουν, ο «Ψηλός» ήταν μπροστά από την εποχή του σχεδόν σε όλα όσα έλεγε, έκανε ή προσπάθησε να κάνει.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr