Ξαναψηφίσαμε τον Αλέξη Τσίπρα για τη συνέπεια λόγων και έργων, την ορθή εκτίμηση των διεθνών συσχετισμών και την επιλογή κατάλληλων προσώπων σε καίριες θέσεις στην πρώτη ολιγόμηνη θητεία του ή για να μπορέσει να απαλλαγεί οριστικά από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Γιάννη Βαρουφάκη; Και άξιζε γι’ αυτόν τον λόγο να συρθεί μια χώρα, που η οικονομία της έδειχνε μέχρι πρότινος να ανακάμπτει, για 3η φορά μέσα σε 8 μήνες στις κάλπες;

Προσωπικά, δεν ξέρω καμία άλλη «Ελλάδα» στον κόσμο! Σε κανένα άλλο μέρος της Γης δεν συμβαίνει οι πολιτικοί άλλα να υπόσχονται προεκλογικά, για άλλα να υπερψηφίζονται και, τελικά, άλλα να εφαρμόζουν! Και μετά να επιβραβεύονται κιόλας, με νέα υπερψήφιση για τη “συνέπειά” τους! Έχουμε επιτακτική ανάγκη από έναν εθνικό ψυχίατρο σαν λαός, αφού η θρυλική διαπίστωση του εθνάρχη, ότι η χώρα αυτή είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, επιβεβαιώνεται συνεχώς, όλο και περισσότερο!

Μας ψεκάζουν; Σίγουρα, όχι! Ποιος είναι, τότε, ο λόγος αυτής της αλλοπρόσαλης συμπεριφοράς εκλογικού σώματος και πολιτευομένων; Έχουμε τόσο εθιστεί στο να βαυκαλιζόμαστε από ευχάριστες αλλά ανέφικτες υποσχέσεις, ώστε οι πολιτικοί μας το έχουν καταλάβει προ πολλού και προσαρμόζονται σε αυτό που θέλει να ακούσει το ακροατήριο; Αυτό, αν μη τι άλλο, λέγεται θρίαμβος του λαϊκισμού! Γιατί ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικής τοποθέτησης, δεν μπορεί να βρει κανείς άλλη λέξη για να περιγράψει αυτήν την εν Ελλάδι πραγματικότητα: «Άλλα υπόσχομαι, για άλλα ψηφίζομαι, άλλα εφαρμόζω», που ανακυκλώνεται σε έναν αέναο φαύλο κύκλο…

Ακόμα και η φαινομενική αποτυχία των δημοσκοπήσεων δεν είναι τίποτα άλλο από ένδειξη ανισορροπίας του δείγματος και όχι των δημοσκόπων! Η στατιστική μεθοδολογία δεν άλλαξε για την Ελλάδα, ούτε οι ερευνητές μπορούν συλλήβδην να επηρεαστούν, ώστε μαζικά να πέφτουν τόσο έξω – όσο και να θέλουμε να πιστέψουμε, εκτός από τις ανέφικτες υποσχέσεις, και τις θεωρίες συνωμοσίας... Απλώς, το δείγμα δεν έχει μια γραμμικά προβλεπόμενη συμπεριφορά. Είτε γιατί οι πολίτες δεν απαντούν ειλικρινώς σε όσους διεξάγουν τις έρευνες, είτε γιατί αλλάζουν απόφαση λίγες ώρες πριν την κάλπη, είτε γιατί οι αναποφάσιστοι μπορούν να ευτελίσουν κάθε εκτίμηση του τελικού αποτελέσματος βάσει της πρόθεσης ψήφου…

Οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, αλλά η ομολογία της αποτυχίας δεν αρκεί. Πρέπει να βρούμε τη ρίζα της. Προσωπικά, καταλήγω στο ότι τα τελευταία χρόνια μια κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος, που καθορίζει το εκλογικό αποτέλεσμα, ψηφίζει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υπαγορεύουν η κοινή λογική, η εξέλιξη των οικονομικών δεικτών και, κατ’ επέκταση, τα ΜΜΕ που προσπαθούν να τις επικοινωνήσουν… Σε τι οφείλεται αυτή η αντισυστημική ψήφος; Στο ότι η κάλπη είναι ο πιο εύκολος τρόπος για να εκφραστεί η ανυποληψία στην οποία έχουν περιέλθει κυρίαρχοι θεσμοί, όπως τα ΜΜΕ; Στο ότι υπάρχουν πολίτες που αισθάνονται ότι είναι οικονομικά αποκλεισμένοι, χωρίς αύριο, και η πορεία της οικονομίας δεν τους αφορά; 

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, μια από τις μεγάλες αποτυχίες των προηγούμενων μηνών, την αιμορραγία των καταθέσεων από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, που ξεπέρασε τα 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Για όσους ξέρουν στοιχειώδη οικονομικά, αυτή συνεπάγεται νέες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών, νέα δάνεια για το Ελληνικό Δημόσιο και περισσότερους φόρους για τον έλληνα φορολογούμενο. Φαίνεται, όμως, ότι σε κάποιον που δεν έχει τα προς το ζειν αυτή η απόσυρση δισεκατομμυρίων ευρώ δεν είναι μόνο αδιάφορη, αλλά και γενεσιουργός αιτία μιας αντισυστημικής ψήφου. Σε μια χώρα που δεν εχει θεσμοθετήσει καθολικά το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (τη μοναδική στην Ευρώπη μαζί με την Ιταλία), ίσως να μην είναι και τόσο παράλογη –όσο φαίνεται εκ πρώτης όψεως– η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος…

ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ΑΝ.ΕΛΛ. μπορούν –δικαίως– να επιχαίρουν για το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά η συγκυβέρνησή τους θα βρεθεί σε λίγες ώρες αντιμέτωπη με τη σκληρή πραγματικότητα της φορολογικής καταιγίδας, που εν πολλοίς προκάλεσαν στην πρώτη θητεία τους με τις άγονες διαπραγματεύσεις. Υπό αυτήν την έννοια, η μοίρα τούς επιφυλάσσει να φορτωθούν εκείνοι το πολιτικό κόστος της λιτότητας που ήθελαν να καταργήσουν, όταν έβαινε προς το τέλος της, αλλά επέτειναν επ’ αόριστον με το δημοψήφισμα και τις κλειστές τράπεζες, για να επιτευχθούν… χαμηλότεροι δημοσιονομικοί στόχοι! Φρενοκομείο… η Ελλάς!

Ο Στέλιος Κοντέας είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr