1. «Θα βρούμε άλλους, φιλέλληνες ή αριστερούς, να μας δανείσουν με ευνοϊκότερους όρους».

Είναι γνωστό ότι εκπρόσωποι της πρώτης αριστερής κυβέρνησης γύρισαν όλον τον κόσμο, από τη Ρωσία και την Κίνα μέχρι τη Λατινική Αμερική, χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα. Θα έπρεπε να το περιμένουν. Αν υπήρχαν άλλοι διατεθειμένοι να δανείσουν την Ελλάδα, δεν θα είχαν φτάσει τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων σε αυτά τα δυσθεώρητα επίπεδα. Η εκτόξευσή τους οφείλεται στον τρόπο που αποτιμούν οι επενδυτές τα δημοσιονομικά μας μεγέθη – τα οποία, βέβαια, δεν βελτιώνονται με διπλωματικά ταξίδια αλλά με επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα…

2. «Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και της ευρωπαϊκής περιφέρειας θα πάρουν το μέρος της ελληνικής πλευράς στις διαπραγματεύσεις μιας νέας, αριστερής κυβέρνησης».

Κανείς δεν θέλει να συσχετιστεί πλέον με την Ελλάδα, με κανέναν τρόπο. Ούτε η Πορτογαλία ούτε η Ιρλανδία ούτε η Ισπανία ούτε η Ιταλία. Οι χώρες αυτές εφάρμοσαν με σχετική πολιτική συναίνεση Μνημόνια ή μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και επέστρεψαν ή παρέμειναν στις αγορές δανειακών κεφαλαίων. Παρότι η βοήθεια που έλαβε η Ελλάδα ήταν η μεγαλύτερη όλων (ίση με το 106,9% του ΑΕΠ της έναντι 49% του ΑΕΠ της Ιρλανδίας και 43% του ΑΕΠ της Πορτογαλίας). Οι οικονομίες τους δεν έχουν σχέση με την ελληνική, από καμία άποψη. Αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά δεν είναι χρεοκοπημένες. Γιατί ελπίζαμε ότι θα στοιχηθούν πίσω από μία χρεοκοπημένη οικονομία; Οι αποστάσεις που παίρνει εσχάτως από τον ΣΥΡΙΖΑ το ισπανικό Podemos είναι χαρακτηριστικές…

3. «Οι Ευρωπαίοι θα φοβηθούν τις συνέπειες μιας εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη για εκείνους και θα υποχωρήσουν σε οποιοδήποτε ελληνικό αίτημα».

Έπρεπε να φτάσουμε όχι απλώς στην άκρη του γκρεμού, αλλά και να σκύψουμε το κεφάλι στην άβυσσο, για να βεβαιωθούμε ως άπιστοι Θωμάδες ότι το επόμενο βήμα είναι μοναχικό άλμα στο κενό… Αν το επιχείρημα του εκβιασμού είχε μια βάση το 2010, αποδείχτηκε ότι είναι τελείως σαθρό εν έτει 2015. Η οικονομία της ευρωζώνης θωρακίστηκε στο μεσοδιάστημα για ένα ενδεχόμενο Grexit. Οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες έχουν προ πολλού ξεφορτωθεί τα ελληνικά ομόλογα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αποφάσισε να στηρίξει τις υπόλοιπες οικονομίες με μέτρα ποσοτικής χαλάρωσης. Η ευρωζώνη έχει τα όπλα να αντιμετωπίσει ακόμα κι αυτό το ακραίο σενάριο, προστατεύοντας τα υπόλοιπα μέλη της, μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι το ευρώ και τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια απορρόφησαν πολύ γρήγορα το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών και το αποτέλεσμα του ελληνικού δημοψηφίσματος…

4. «Η λειτουργία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος δεν κινδυνεύει από μια σκληρή διαπραγμάτευση με τους ευρωπαίους εταίρους».

43 δισεκατομμύρια ευρώ έφυγαν από τις ελληνικές τράπεζες από τον Σεπτέμβριο του 2014 μέχρι τα τέλη Ιουνίου, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος. Το κλείσιμο των τραπεζών έγινε αναπόφευκτο με την ανακοίνωση της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, για να μπει φρένο στην ανεξέλεγκτη φυγή καταθέσεων. Όσοι κατηγορούμασταν ότι κινδυνολογούσαμε επιβεβαιωθήκαμε με τον χειρότερο τρόπο. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έφτασαν τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ εκτιμά πλέον τις νέες –λόγω τραπεζικής αργίας και κεφαλαιακών ελέγχων– ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των 4 συστημικών ελληνικών τραπεζών μεταξύ 24 και 31 δισεκατομμυρίων ευρώ…

5. «Η ελληνική οικονομία έχει πιάσει πάτο και δεν μπορεί να πάει πιο χαμηλά».

Στα τέλη του 2014 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβλεπε ανάπτυξη 2,5% για φέτος. Πριν λίγο καιρό προέβλεπε οριακή ανάπτυξη 0,5%. Σήμερα εκτιμά πλέον ύφεση, με ρυθμούς που μπορούν να φθάσουν και το 4%…

6. «Όλα τα δεινά των Ελλήνων οφείλονται στη λιτότητα που μας επιβάλουν οι ξένοι πιστωτές και, αν αυτή διακοπεί, θα επανέλθει η προ κρίσης ευημερία».

Για όσους γνωρίζαμε τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας (συρρικνωμένο εξαγωγικό τομέα, θάλασσα μικρομεσαίων επιχειρήσεων, παραοικονομία, φοροδιαφυγή, ανύπαρκτες επενδύσεις στην υψηλή τεχνολογία, ανυπέρβλητα εμπόδια για τους υποψήφιους επενδυτές και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, κλειστές αγορές, χαμηλή παραγωγικότητα στο Δημόσιο, διαφθορά, μη βιώσιμο συνταξιοδοτικό σύστημα κλπ.), ο δογματισμός της… “αντιλιτότητας”, δηλαδή η υπεράσπιση της σπατάλης με δανεικά –που δεν διατίθενται πλέον πουθενά φθηνά–, μας φαινόταν εξ αρχής γραφικός. Κανείς δεν πετάει λεφτά στον πίθο των Δαναΐδων. Το βαρέλι είναι γεμάτο τρύπες που βγάζουν μάτι. Τις βλέπουν όλοι όσοι ζητάμε να μας δανείσουν ή ευελπιστούμε να επενδύσουν στον Τόπο μας. Οι τρύπες δεν θα κλείσουν με το κλείσιμο των ματιών μας…

Προσωπικά, δεν έχω τίποτα με τις οικουμενικές ιδέες της Αριστεράς, πολλές από τις οποίες ενστερνίζομαι ανεπιφύλακτα. Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα, καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο, η Αριστερά –με λίγες εξαιρέσεις (Λεωνίδας Κύρκος, Μιχάλης Παπαγιαννάκης κ.ά.)– ταυτίστηκε με τον κρατισμό, υπερασπίστηκε το πελατειακό σύστημα που δόμησαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ευθυγραμμίστηκε με κάθε συντεχνιακό αίτημα, έκλεισε τα μάτια στην επιδείνωση των δημοσιονομικών μεγεθών –την οποία θυμήθηκε τώρα, κάνοντας σημαία τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, αδιαφορώντας για τα θύματα μιας ενδεχόμενης διαγραφής–, υπερασπίστηκε την ευημερία με δανεικά εις βάρος των επόμενων γενεών και, εν τέλει, κέρδισε την εξουσία με ανέφικτες υποσχέσεις. Μέσα σε λίγους μήνες διακυβέρνησης, “κατάφερε” να κοκκινίσει όλους τους δείκτες της οικονομίας και παραλίγο να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου…

Κάθε πολιτικό ρεύμα έχει το δικαίωμα –αν όχι την υποχρέωση– να εξελίσσεται με τις εποχές. Να μη μένει στάσιμο σε νεκρά δόγματα. Να αφουγκράζεται τις αλλαγές και να τις ενσωματώνει όχι μόνο στη ρητορική του, αλλά και στις πρακτικές του. Υπό αυτό το πρίσμα, η διαφαινόμενη προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από νεοκομμουνιστικό συνονθύλευμα συνιστωσών σε σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι αξιέπαινη.

Η μετεξέλιξη της ελληνικής Αριστεράς, όμως, πραγματοποιείται στις πλάτες μιας καθημαγμένης χώρας. Η κατάρρευση των μύθων που καλλιέργησε ο λαϊκιστικός της λόγος συσσωρεύει νέα ερείπια σε μια κοινωνία που τσάκισε η ανεργία και η βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού της επιπέδου, και η οποία δυστυχώς ήταν εύκολο να παρασυρθεί και να πιστέψει σε εύκολες λύσεις…

Δύο αχρείαστες εκλογικές αναμετρήσεις, μια χαμένη χρονιά για την οικονομία, δεκάδες χιλιάδες κατεστραμμένες θέσεις εργασίας, μια μεγάλη αιμορραγία στις καταθέσεις και ένα βαρύ τραύμα στην εμπιστοσύνη, στην οποία εδράζεται η λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, με άγνωστο το χρονικό σημείο επαναφοράς στην ομαλότητα…

Δεν είναι τεράστιος ο λογαριασμός για την ωρίμαση ενός πολιτικού ρεύματος, σε μια χώρα που είχε ήδη χάσει το 1/4 του ΑΕΠ της; Ήταν αναγκαίο να τον πληρώσουμε;

Ο Στέλιος Κοντέας είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr