Αν υποθέσουμε, τώρα, ότι οι επίσημοι πιστωτές συναινούν σε γενναιόδωρες παρεμβάσεις για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του δημοσίου χρέους μας, ότι τα αποτελέσματα των stress test των ελληνικών τραπεζών είναι τα αναμενόμενα και δεν κρύβουν δυσάρεστες εκπλήξεις, ότι η δημοσιονομική πολιτική των Βρυξελλών και η νομισματική πολιτική της Φρανκφούρτης χαλαρώνουν αμέσως και αισθητά, με αναπτυξιακά οφέλη για τον ευρωπαϊκό Νότο… Αν, με λίγα λόγια, όλες οι εξωγενείς μεταβλητές για την Ελλάδα μεταβληθούν όπως θα θέλαμε, το μέλλον μας είναι εξασφαλισμένο; Όχι! Ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος, ίσως ο μεγαλύτερος… Ο εφησυχασμός!

Η Ελλάδα κατέληξε στο χείλος του γκρεμού όσες φορές επαναπαύτηκε σε μια επιτυχία και πορεύτηκε έκτοτε χωρίς συγκεκριμένο στόχο. Ποιος αποκλείει ότι θα συμβεί ξανά το ίδιο, ακόμα και αν οι εξελίξεις που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε άμεσα είναι οι επιθυμητές, ακόμα και στο μέγιστο βαθμό;

Η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, η λύση του πολιτειακού, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, αρχικά, και στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, στη συνέχεια, η επιτυχής διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν μετρήσιμοι στόχοι. “Θεόσταλτοι” κατά μίαν έννοια γιατί δεν επέτρεψαν στους εκάστοτε “πηδαλιούχους” να παρεκκλίνουν. Η μεταπολιτευτική ιστορία μάς διδάσκει ότι ο “αυτόματος πιλότος” είναι επιλογή μεγάλου κινδύνου. Όποτε επιτεύχθηκαν μεγαλεπήβολοι στόχοι, λαϊκιστές και ανώριμοι πολιτικοί ανέλαβαν το “πηδάλιο” και άφησαν τις εξελίξεις να τρέχουν και τις πολιτικές να ακολουθούν ή και να παραμένουν στάσιμες, συσσωρεύοντας ζημιές και ελλείμματα. Ένα “καράβι” έτοιμο να “ναυαγήσει” με την πρώτη “θύελλα”… Όπως και έγινε…

Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε με μαγικό τρόπο στην προ του 2009 κατάσταση, της ευημερίας των φθηνών δανεικών, έστω κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν, δημαγωγώντας, για το αντίθετο. Και, αν ακόμα επιστρέφαμε, θα καταλήγαμε πάλι στο 2010, δηλαδή τον αποκλεισμό από τις αγορές, την επαιτεία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ένα σκληρό πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής ως προϋπόθεση για την παροχή χρημάτων.

Όλοι ευχόμαστε τα προφανή. Το δημόσιο χρέος μας να αναδιαρθρωθεί με πρωτοβουλία των ευρωπαίων εταίρων για να εξυπηρετείται εύκολα, χωρίς υπερφίαλους στόχους για τα πρωτογενή πλεονάσματα. Το Βερολίνο να μετακινηθεί από το δογματισμό της λιτότητας και να τονωθεί η ζήτηση στην οικονομία της Ευρωζώνης για να πάρει μπροστά η “μηχανή” της ανάπτυξης και να ξορκιστεί ο εφιάλτης του αποπληθωρισμού από τη Γηραιά Ήπειρο. Να γίνουν πράξη τα φιλόδοξα επενδυτικά προγράμματα ευρωπαϊκής κλίμακας που κινούνται μέχρι σήμερα στη σφαίρα της θεωρίας…

Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν θα σώσει την Ελλάδα αν, μετά την επιτυχία της παραμονής της στη Ζώνη του Ευρώ, βρεθεί ξανά χωρίς εθνικούς στόχους και παραδοθεί στην αμεριμνησία…

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr