Η τακτική αυτή είναι προσφιλής στις ανίκανες κυβερνήσεις όπως η σημερινή. Η επιβάρυνση των νομοταγών αντί για τη σύλληψη των απατεώνων είναι ένα εύκολο και συνηθισμένο στην Ελλάδα κόλπο. Είναι κάτι ανάλογο με την αύξηση των φόρων στο αυτοκίνητο και στα ακίνητα, με την έκτακτη εισφορά, με την προκαταβολή φόρου για την επόμενη χρονιά. Με όλα αυτά που αναγκάζονται να πληρώνουν οι φορολογούμενοι, αντί για τους φοροφυγάδες.

O προσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας προς το εξωτερικό είναι το μεγάλο στοίχημα της επόμενης κυβέρνησης όσον αφορά τα οικονομικά. Η οικονομική πολιτική θα πρέπει να είναι εξωστρεφής και εντελώς διαφορετική από την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή αλλά και από την - απαραίτητη τότε για την ένταξη στην ΟΝΕ, αλλά ακατάλληλη σήμερα- σταθεροποιητική των κυβερνήσεων Σημίτη.

Oχι, όχι, κύριε Στυλιανίδη. Δεν εννοούσαμε αυτό όταν λέγαμε ότι η κυβέρνηση πρέπει να γίνει πιο εξωστρεφής. Δεν εννοούσαμε ταξιδάκια πρώτη θέση, σουίτες στο Four Seasons, λουκούλλεια γεύματα και πολυτελή weekends στο Παρίσι. Δεν εννοούσαμε ότι πρέπει εμείς να ξοδεύουμε χρήματα στο εξωτερικό. Εννοούσαμε ότι οι ξένοι πρέπει να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα στην Ελλάδα. Μάλλον δεν γίναμε σαφείς. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν:

Η Σύνοδος των ηγετών των είκοσι πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου έληξε με επιτυχία. Τουλάχιστον έτσι λένε οι συμμετέχοντες ηγέτες και έτσι εκτιμούν και τα χρηματιστήρια τα οποία εξεδήλωσαν την ικανοποίησή τους με ισχυρή άνοδο. Ποια είναι όμως η επιτυχία της συνόδου του G20; Αποφάσισαν να διαθέσουν 1,1 τρισ. δολάρια για τη στήριξη των οικονομιών. Ελάχιστα από αυτά (6 δισ. δολάρια μόνο) θα κατευθυνθούν στις πιο αδύναμες οικονομίες.

Η κυβέρνηση μελετά και άλλα μέτρα για να περιορίσει το έλλειμμα. Τα μέτρα που εξετάζει αφορούν την αύξηση όλων των φορολογικών συντελεστών και αυξήσεις στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Οι σκέψεις αυτές έρχονται να ανατρέψουν την πολιτική της τελευταίας πενταετίας, η βάση της οποίας ήταν η μείωση των φορολογικών συντελεστών των επιχειρήσεων και των υψηλών εισοδημάτων.

Η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να προσεγγίσει ξανά τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη μόνο θετικά μπορεί να σχολιαστεί. Και όσοι την κρίνουν αρνητικά μόνο μικροκομματικά και προσωπικά κίνητρα έχουν. Ο πρώην πρωθυπουργός προσέφερε πάρα πολλά στον τόπο και αυτό μπορεί εύκολα κανείς να το διαπιστώσει αν αναλογιστεί πώς ήταν η χώρα στο τέλος του 2004 όταν ανέλαβε την κυβέρνηση ο κ. Καραμανλής και πώς είναι τώρα. Αν το ΠαΣοΚ επανέλθει στην εξουσία δεν θα έχει περιθώρια. Δεν θα έχει περιθώρια λάθους, δεν θα έχει περιθώρια χρόνου, δεν θα έχει περιθώρια πειραματισμών. Η κατάσταση είναι απελπιστική τόσο στην οικονομία όσο και στη δημόσια διοίκηση. Δεν λειτουργεί τίποτε σε κανέναν τομέα και αυτό συνέβη διότι ο Καραμανλής επέλεξε να χρησιμοποιήσει- και συνεχίζει να χρησιμοποιεί- ανίκανους, με κομματικά ή φιλικά κριτήρια. Δυστυχώς είχε κακές παρέες και έτσι οι φίλοι και οι κουμπάροι του ανέλαβαν τη διοίκηση της χώρας και τη διέλυσαν. Ο κ. Παπανδρέου, εφόσον γίνει πρωθυπουργός, δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος. Πρέπει να χρησιμοποιήσει ό,τι καλύτερο διαθέτει ο πολιτικός του χώρος και ακόμη καλύτερα θα είναι να χρησιμοποιήσει όσους θεωρεί καλούς και από άλλα κόμματα της Αριστεράς, ακόμη και από τον χώρο της Δεξιάς. Διότι αυτό επιβάλλουν η κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και η λογική της εποχής μας.

Η οικονομική ευημερία της Δύσης στηρίχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στις τράπεζες και στα χρηματιστήρια. Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζικών ιδρυμάτων, αλλά και οι μικρότεροι μέτοχοι και φυσικά τα διευθυντικά τους στελέχη απεκόμισαν τεράστιο πλούτο απο τους μετοχές τους. Η εικόνα έχει αλλάξει ριζικά τους τελευταίους μήνες και αλλάζει διαρκώς προς το χειρότερο. Ας δούμε το παράδειγμα της citibank της μεγαλύτερης τράπεζας των ΗΠΑ.