Σήμερα βιώνουμε την αρχή του τέλους. Του τέλους μιας εποχής που εδώ και χρόνια θα έπρεπε να έχει τελειώσει. Και αναφέρομαι στον επιχειρηματικό κόσμο της Ελλάδας.

Όλα τα σενάρια που διακινούνται απο διεθνείς πολιτικούς, τραπεζίτες και οικονομολόγους για την κρίση, τελικά καταλήγουν σε δυο εναλλακτικά αποτελέσματα:

Μέσα στον επόμενο χρόνο, άντε και μέχρι το 2013, θα ξέρουμε αν θα παραμείνουμε στην ευρωζώνη ή αν, όπως λέει ο Σημίτης, θα μας πετάξουν έξω και θα γυρίσουμε στη δραχμή.

Αμα θέλεις να πιάσεις τη φοροδιαφυγή κύριε υπουργέ Οικονομικών, κάνε καμιά βόλτα στα ακριβά προάστια, ρώτα ποιός μένει στις βίλες και αν δεν τον ξέρεις, δηλαδή αν δεν είναι ο Κόκκαλης, ο Βαρδινογιάννης, ο Μυτιληναίος, ο Βγενόπουλος και πέντε εξι άλλοι γνωστοί πλούσιοι, σημείωσε το όνομα του και πες να σου φέρουν στο γραφείο τη φορολογική του δήλωση. 

Όλοι αναρωτιούνται πώς θα είναι η επόμενη μέρα, τι θα συμβεί στις δουλειές μας, στην τσέπη μας, στο μέλλον μας, τι πρέπει να κάνουμε εμείς ώς πολίτες για να σωθούμε.

Η απάντηση είναι προφανής: Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη και εμείς πρέπει να κάνουμε τα αυτονόητα.

Το είπε ο Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη, το επανέλαβε στην ομιλία του ο Σαμαράς: Ζητούν απο τους νέους να μη φύγουν απο τη χώρα, να μείνουν και να παλέψουν γιατί η χώρα τους χρειάζεται.

Στις δημοκρατίες, το πρόβλημα δεν είναι ποτέ η κυβέρνηση. Είναι πάντα η αντιπολίτευση. Διότι η αντιπολίτευση είναι αυτή που προσφέρει στους πολίτες ελπίδα όταν η κυβέρνηση αποτυγχάνει. Και δυστυχώς σήμερα  δεν έχουμε ελπίδα.