Ότι και να γίνει απο τα δυο, το βέβαιον είναι οτι το κατα κεφαλήν εισόδημα μας θα έχει πέσει απο τα 22.000 ευρώ στα 12.000 με 15.000 ευρώ το χρόνο. Αυτό θα συμβεί ούτως ή άλλως, με διαφορετικούς τρόπους. Αν μείνουμε στο ευρώ, πράγμα που προυποθέτει την εφαρμογή προγραμμάτων σκληρής λιτότητας, η ύφεση που θα βαθαίνει και η μείωση όλων των αμοιβών θα οδηγήσουν στην υποχώρηση του ΑΕΠ και κατά συνέπεια στη μείωση του βιοτικού μας επιπέδου.

Αν φύγουμε απο το ευρώ και πάμε στη δραχμή, η μείωση του εισοδήματος θα γίνει μέσω της υποτίμησης της, ή μάλλον των απανωτών υποτιμήσεων της.

Με λίγα λόγια, το κατά κεφαλήν εισόδημα μας θα περιορίζεται, μέχρις ότου καταφέρουμε να αυξήσουμε την διεθνή ανταγωνιστικότητα μας, ώστε τα έσοδα μας απο εξαγωγές και απο τον τουρισμό να είναι αρκετά για να καλύψουν τις απώλειες απο τις επιδοτήσεις και τα δανεικά.

Επι δεκαετίες, η ευημερία της Ελλάδας και η ανάπτυξη της στηριζόταν στα δανεικά τα οποία δεν υπάρχουν πιά και για να ξανανέβουμε θα πρέπει να εισπράτουμε απο εξαγωγές και τουρισμό.

Δυστυχώς για εμάς, η προσγείωση θα είναι απότομη διότι θα κατέβουμε στα επίπεδα της Βουλγαρίας (λίγο ψηλότερα λόγω τουρισμού) και των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών.

Οι επενδύσεις θα μπορούσαν να βοηθήσουν την κατάσταση, αλλά επενδύσεις δεν γίνονται ούτε απο έλληνες ούτε απο ξένους, διότι, κακά τα ψέμματα, όλοι προτιμούν να επενδύσουν σε φθηνότερες χώρες, όπως πχ η Βουλγαρία. Τη στιγμή που οι έλληνες βιομήχανοι μεταφέρουν τις επενδύσεις τους στη Βουλγαρία και σε άλλες γειτονικές χώρες, εμείς ζητάμε απο τους Γερμανούς να επενδύσουν εδώ. Και δεν θα το κάνουν, εκτός αν τους πουλήσουμε κοψοχρονιά τα φιλέτα της βιομηχανίας μας, τα ορυχεία μας, τα κρατικά μονοπώλια μας, τις τράπεζες μας, τα ξενοδοχεία και τις παραλίες μας. Και ούτε η φτηνή τιμή τους αρκεί για να επενδύσουν. Θέλουν να διασφαλίσουν οτι το προστατευτικό δίκτυ που υπάρχει για τους εργαζομένους απο τις συλλογικές συμβάσεις, απο το ωράριο κλπ θα εξαφανιστεί ώστε οι μελλοντικές επενδύσεις τους να γίνουν πιο αποδοτικές.

Η τραγική αυτή κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει, ακόμη και αν ο Σαμαράς επαναδιαπραγματευτεί τους όρους δανεισμού μας, ακόμη και αν «κούρευαν» το χρέος μας ή αν μας το χάριζαν ολόκληρο. Γιατί; Διότι συνεχίζουμε να έχουμε ελλειμματικό προυπολογισμό, με αποτέλεσμα να χρειαζόμαστε νέα δάνεια για να καλύψουμε το ετησίως παραγώμενο έλλειμμα.

Η λύση συνεπώς είναι να περάσουμε απο έλλειμμα σε πλεόνασμα. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσαμε πολύ πιο εύκολα να ξαναβγούμε στις αγορές για δανεικά, σταδιακά μεν, αλλά θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε τη ρευστότητα της οικονομίας μας.

Ο υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος είπε οτι το 2012 θα έχουμε πρωτογενές πλέονασμα στον προυπολογισμό. Μακάρι, αλλά μάλλον είναι δύσκολο διότι τα νούμερα είναι αμείλικτα. Ένας απο τους λόγους που δεν θα πετύχουμε πλεόνασμα, είναι οτι στον προυπολογισμό του 2012 προβλέπεται ύφεση 2,5%. Δεν θα είναι τόσο, ίσως ξεπεράει το 5% η ύφεση φέτος, συνεπώς όλοι οι στόχοι για τα έσοδα είναι στο κενό. Και αν οι φορολογούμενοι δεν πληρώσουν τους φόρους, είτε επειδή δεν έχουν είτε επειδή δεν θέλουν, τότε το έλλειμμα θα είναι και πάλι τεράστιο.

Ο κ. Βενιζέλος μπορεί να μιλάει για πλεονάσματα για να καθησυχάσει τους ξένους και να διευκολύνει την εκταμίευση της 6^ης δόσης, ή για να καθησυχάσει τους απελπισμένους Έλληνες φορολογούμενους, αλλά αν δεν έχουμε τελικά πλεόνασμα, αυτό το ψέμμα δεν θα αλλάξει τη σκληρή πραγματικότητα μας.

Σε τι μπορούμε λοιπόν να ελπίζουμε; Σε ενα σενάριο που έχει ελάχιστη πιθανότητα, αν όχι μηδενική. Στο να αλλάξει πολιτική η Ευρωπαική Ένωση, να εγγυηθεί η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα όλα τα υφιστάμενα ομόλογα όλων των χωρών και έτσι να υποτιμηθεί το ευρώ σημαντικά, φέρνοντας πληθωρισμό στην ΕΕ και μειώνοντας αυτομάτως όλα τα χρέη, αυξάνοντας ταυτόχρονα την ελληνική ανταγωνιστικότητα.

Σε αυτή την απίθανη περίπτωση ο πόνος της Ελλάδας θα ήταν μικρότερος, αλλά θα έχανε η Γερμανία και οι άλλες ισχυρές ευρωπαικές χώρες διότι αφενός θα αποκτούσαν πληθωρισμό και αφετέρου θα μειωνόταν η πιστοληπτική τους ικανότητα απο τους οίκους αξιολόγησης. Μάλλον απίθανο λοιπόν είναι να συμβεί αυτό.

Προκειμένου εμείς να ανασάνουμε, δηλαδή να επιταχύνουμε την αύξηση της ανταγωνιστικότητας μας, θα πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τις εισαγωγές μας και ταυτόχρονα να ρίξουμε το κόστος παραγωγής μας στα αγροτικά προιόντα που εξάγουμε αλλά και τις τιμές στον τουρισμό μας, προκειμένου να αυξήσουμε τα χρήματα που έρχονται στη χώρα.

Αυτή είναι η μόνη διαδικασία να ξανακερδίσουμε σταδιακά μέρος της ευημερίας που ήδη χάσαμε και που συνεχίζουμε να χάνουμε. Και θα το κάνουμε είτε απο μόνοι μας, για να σταματήσουμε να πέφτουμε, είτε επειδή θα μας το επιβάλουν με το ζόρι.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr