Εαν η Μέρκελ δεχόταν να δοθεί η εγγύηση της  Ευρωπαικής Ένωσης στα ομόλογα που εκδίδουν όλες οι ευρωπαικές χώρες (το Ευρωομόλογο ή το τύπωμα χρήματος απο την ΕΚΤ εντάσσονται σε αυτή τη λύση), η κρίση του ευρωπαικού χρέους θα τελείωνε άμεσα. Και λέω η Μέρκελ διότι όλοι οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες ή δέχονται με χαρά αυτή την εγγύηση (την επιδιώκουν μάλιστα) ή είναι δορυφόροι της Γερμανίας, οπότε θα συμφωνούσαν αμέσως.

Η Ελλάδα ήταν μόνο η αρχή για την Ευρώπη. Τα πράγματα αγριεύουν καθώς οι επόμενοι στόχοι των αγορών είναι μεγάλες οικονομίες με τεράστια χρέη, συνεπώς με πολύ μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους για τους διεθνείς κερδοσκόπους.  Ήδη τα πρώτα δείγματα τα είδαμε την περασμένη εβδομάδα. Πιέσεις σε Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Βέλγιο. Οι πιέσεις θα αυξηθούν όσο οι ευρωπαίοι δεν παίρνουν γεναίες αποφάσεις. Και αν κρίνει κανείς απο τις μέχρι σήμερα κινήσεις τους, δεν μπορούμε να περιμένουμε και μεγάλη γεναιότητα, μάλλον ασαφείς εξαγγελίες και απελπιστικά αργές και αναποτελεσματικές  παρεμβάσεις έρχονται στις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Το ερώτημα είναι: Υπάρχει περιθώριο για να παραμείνει η Ευρώπη αδρανής και σκεπτική;

Η  Proton Bank και οι υποθέσεις υπεξαίρεσης και ξεπλύματος μαύρου χρήματος είναι ενδεχομένως μόνο η κορυφή του παγόβουνο στην υπόθεση Λαυρεντιάδη, η εισαγγελική έρευνα για την οποία ξεκίνησε πριν απο λίγες ημέρες μετά απο παρέμβαση της Αρχής Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες.

Ακόμη και η πιο αισιόδοξη προσέγγιση στην οικονομία δεν μπορεί να έχει βάση σε ενα μη ευνομούμενο κράτος. Δεν μπορεί να μιλάμε για επενδύσεις για ανάπτυξη και για ευημερία, όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα φέτος με την απεργία των ταξιτζήδων, λίγους μήνες νωρίτερα με τις καταλήψεις των λιμανιών, το κλείσιμο των μουσείων, τις ταραχές στο κέντρο της Αθήνας, τις διακοπές ρεύματος και με πολλές άλλες μικρότερης έκτασης «διαμαρτυρίες» που όμως όλες επηρέασαν τη λειτουργία της οικονομίας, πολλές δημιούργησαν μεγάλες ζημιές και μερικές κυριολεκτικά την διέκοψαν.

Είναι πλέον προφανές οτι το ελληνικό πρόβλημα των 340 δις ευρώ είναι ασήμαντο σε σχέση με αυτό που ξεπροβάλει στην Ευρωπαική Ένωση. Ένα πρόβλημα χρέους 4,5 τρις ευρώ που περιλαμβάνει και την Ελλάδα, αλλά και την Ιταλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και το Βέλγιο – προς το παρόν.

Η αλήθεια είναι οτι όπως λέει και ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, ο όρος «επιλεκτική χρεοκοπία» είναι απλώς η ονομασία μιας κατηγορίας αξιολόγησης των τριών οίκων Standard and Poors, Moodys και Fitch.  Αυτό που δεν λέει ο υπουργός είναι οτι και η «πτώχευση» μια τέτοια κατηγορία αξιολόγησης είναι.

Ξαφνικά όλα δείχνουν οτι η κρίση του ελληνικού χρέους περνάει σε δεύτερο πλάνο στα ραντάρ των διεθνών αγορών και προβάλει σαν μείζον πρόβλημα το ευρωπαικό χρέος συνολικά και κυρίως το χρέος της Ιταλίας και της Ισπανίας. Τα spreads των ομολόγων των χωρών αυτών ανεβαίνουν, οι προοπτικές ανάπτυξης τους είναι περιορισμένες και οι αγορές φαίνεται οτι τις έχουν «βάλει στο μάτι». Το χρηματιστήριο της Ιταλίας παρουσίασε σημαντική υποχώρηση την περασμένη εβδομάδα με την μετοχή της Unicredito Spa της μεγαλύτερης ιταλικής τράπεζας να υποχωρεί κατά 8% την Παρασκευή ενώ το κόστος δανεισμού της γειτονικής χώρας έσπασε νέο ρεκόρ.