Ας δούμε την περίπτωση της παιδείας, που είναι το σημαντικότερο πρόβλημα διότι από αυτήν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό το μέλλον της χώρας. Θεωρώ πως το πρόβλημα βρίσκεται στις 9 πρώτες τάξεις του σχολείου, δηλαδή στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο και δευτερευόντως στα Λύκεια και στα Πανεπιστήμια. Και αυτό διότι όταν ένας μαθητής τελειώνει το Γυμνάσιο, πρέπει να έχει αποκτήσει τη βασική παιδεία, ενώ το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο είναι εξειδίκευση. Ο απόφοιτος Γυμνασίου, πρέπει να γνωρίζει να γράφει ορθογραφημένα, να μπορεί να λύσει απλά μαθηματικά προβλήματα και να ξέρει τα βασικά από τις γενικές γνώσεις που προσφέρουν τα υπόλοιπα μαθήματα. Πρέπει επίσης να έχει αναπτύξει δυνατότητες κατανόησης θεμάτων και κριτική σκέψη. Τίποτα από αυτά δεν προσφέρει το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Ακόμη και στους αποφοίτους Πανεπιστημίων, η  ανορθογραφία βασιλεύει, η επίλυση απλών προβλημάτων αριθμητικής είναι σχεδόν αδύνατη για πολλούς, κριτική σκέψη δεν υπάρχει, αφού το ζητούμενο από το σχολείο είναι η παπαγαλία.

Το πρόβλημα σχετίζεται κυρίως με τον όγκο της διδακτέας ύλης, το πλήθος των άχρηστων - de facto - πληροφοριών που καλείται να απομνημονεύσει ο μαθητής, τις ξεπερασμένες μεθόδους διδασκαλίας, την πολύ περιορισμένη χρήση τεχνολογίας και άλλα.
Όλα αυτά μαζί κάνουν τους μαθητές αδιάφορους αν όχι εχθρικούς για το σχολείο αλλά και για τα μαθήματα.
Αποτέλεσμα είναι να μη μαθαίνουν τα βασικά ελληνικά και μαθηματικά που χρειάζονται στη ζωή τους. Λόγω του όγκου και της δυσκολίας της ύλης, οι απόφοιτοι του ελληνικού σχολείου μένουν τελικά χωρίς τις βασικές γνώσεις. Και καταλήγουμε να γράφουμε στα κινητά, μηνύματα με Greeklish. Ένα από τα αποτελέσματα της επιμονής σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, είναι ότι δεν επικοινωνούμε πλέον στη γλώσσα μας.
Το πρόβλημα θα μπορούσε να έχει λυθεί, αλλά δυστυχώς, πάνω σε αυτήν ακριβώς την τεράστια, δύσκολη και εν πολλοίς άχρηστη ύλη, στηρίζεται ολόκληρο το σύστημα παραπαιδείας, αφού οι μαθητές για να ανταπεξέλθουν αναγκάζονται να κάνουν ιδιαίτερα και να πληρώνουν πανάκριβα, όσα υποτίθεται ότι θα έπρεπε να μαθαίνουν δωρεάν.
Αν λοιπόν θέλει να κάνει μεταρρύθμιση στην παιδεία η κυβέρνηση, θα πρέπει να σπάσει αυτό το καθεστώς, περιορίζοντας και απλουστεύοντας τη διδακτέα ύλη ώστε να μη χρειάζονται οι μαθητές ιδιαίτερα και φροντιστήρια.
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, ότι και τα ιδιωτικά σχολεία ακολουθούν τελικά κατά γράμμα το πρόγραμμα των δημόσιων, αντί να φτιάξουν δικά τους προγράμματα διδασκαλίας και να χρησιμοποιούν άλλες μεθόδους και εργαλεία εκπαίδευσης ώστε να είναι πιο αποτελεσματικά. Ακολουθώντας όμως το πρόγραμμα του υπουργείου, εξασφαλίζουν ότι και οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων θα πληρώνουν για ιδιαίτερα.
Τελικά το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας, σχετίζεται ασφαλώς με τις παρωχημένες αντιλήψεις των εκπαιδευτικών, αλλά κυρίως με την παραπαιδεία η οποία είναι φυσικά τεράστιο μέρος της παραοικονομίας.
Με λίγα λόγια, το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν λειτουργεί προς όφελος του μαθητού, όπως θα έπρεπε, αλλά υπέρ του εκπαιδευτικού.
Είναι πάρα πολύ αμφίβολο αν η κυβέρνηση - όπως και όλες οι άλλες κυβερνήσεις που έχουν περάσει μέχρι σήμερα - μπορεί και θέλει να τα βάλει με τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, που είναι ως συντεχνία πανίσχυρη.
Δυστυχώς, τουλάχιστον στην παιδεία, μεταρρύθμιση δεν πρέπει να ελπίζουμε ότι θα κάνει η κυβέρνηση.
Ανάλογο πρόβλημα όμως, δηλαδή ισχυρές συντεχνίες που εμποδίζουν την αλλαγή, υπάρχει και στους υπόλοιπους τομείς που χρειάζονται επειγόντως μεταρρύθμιση, όπως είναι η Δικαιοσύνη (πολυνομία, αντιφατικοί Νόμοι, καθυστερήσεις), η δημόσια διοίκηση γενικότερα (γραφειοκρατία και διαφθορά), οι υποδομές (βλέπε πχ ΟΣΕ και Τέμπη) τα δημόσια έργα και οι προμήθειες (ανεκτέλεστα, κακοτεχνίες, καρτέλ, διαφθορά) κλπ.
Παρά λοιπόν τις διαβεβαιώσεις του Πρωθυπουργού, οι μεταρρυθμίσεις απαιτούν αποφασιστικότητα και διάθεση σύγκρουσης με εγκατεστημένα συμφέροντα, χαρακτηριστικά που δεν διαθέτει στην Ελλάδα κανένα πολιτικό κόμμα.