Αισχροκέρδεια

Η πολιτική της κυβέρνησης έρχεται να ανακουφίσει τους πολίτες από το βάρος της ακρίβειας, το οποίο δυστυχώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει.

Πολύ μεγάλο μέρος της ακρίβειας οφείλεται στην αισχροκέρδεια και όχι στον πληθωρισμό. Με πρόσχημα τον πληθωρισμό, ο καθένας ανεβάζει τις τιμές όσο θέλει.
Οι τιμές διαμορφώνονται ελεύθερα από την προσφορά και τη ζήτηση και ο μόνος τρόπος να μειωθούν είναι ο υγιής ανταγωνισμός. Το καλοκαίρι, που το τουριστικό ρεύμα σαρώνει τα πάντα, οι τιμές ξεφεύγουν. Όχι μόνο στις ακραίες περιπτώσεις πχ της Μυκόνου και άλλων τουριστικών περιοχών, αλλά παντού. Για παράδειγμα, σε γνωστό “ιστορικό” καφέ ρεστοραν του κέντρου της Αθήνας, ένα ποτήρι κρασιού “ Κτημά Άλφα” χρεώνεται 14 Ευρώ, όταν η φιάλη στη λιανική, στο σούπερ μάρκετ, κοστίζει 11,40 Ευρώ. Δηλαδή πάνω από 500% κέρδος ανά φιάλη. Αφού οι πελάτες το πληρώνουν, ο επιχειρηματίας έχει δικαίωμα να το χρεώσει. Αλλού είναι πολύ φθηνότερο, ίσως ο ανταγωνισμός να τον προσγειώσει, ίσως όχι. Το ίδιο ισχύει στα δωμάτια, στις ταβέρνες, στα μπαρ. Ο καθένας ανεβάζει τις τιμές όσο τον παίρνει. Το κακό είναι ότι ήδη η Ελλάδα έχει αρχίσει να θεωρείται ακριβός προορισμός και μέσω των social media θα περάσει το μήνυμα ότι είμαστε άπληστοι και ότι βασιλεύει η αισχροκέρδεια και θα το πληρώσουμε.
Και ενώ το κράτος δεν μπορεί να παρέμβει σε αυτές τις τιμές, σε άλλες μπορεί και δεν το κάνει. Για παράδειγμα όπου υπάρχουν μονοπώλια ή ολιγοπώλια και καρτέλ. Από τις αεροπορικές και ακτοπλοϊκές εταιρείες, τις τηλεφωνίες, τις τράπεζες, τα καρτέλ βασιλεύουν και η κυβέρνηση είναι διστακτική. Αυτά όμως εκτός του ότι επιβαρύνουν υπέρμετρα τον καταναλωτή τελικά σε συνδυασμό με τις καθυστερήσεις και τις αγενείς συμπεριφορές των κακομαθημένων καρτέλ, πλήττουν και το τουριστικό προϊόν και την εικόνα της χώρας. Σε αυτά η κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να παρέμβει.

Δημόσιοι Υπάλληλοι

Όσον αφορά στο δεύτερο ζήτημα που συνδέεται με τις αυξήσεις των μισθών τους δημόσιους υπαλλήλους, υπάρχει μια άλλη προσέγγιση η οποία δεν γίνεται ποτέ στην Ελλάδα από κανένα κόμμα. Όλα τα κόμματα συμφωνούν με τις αυξήσεις των μισθών το δημόσιο - είναι μεγάλη η εκλογική πελατεία - αλλά κανένα δεν απαιτεί καλύτερες υπηρεσίες από τους δημόσιους υπαλλήλους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν σταθερή δουλειά που δεν κινδυνεύουν να τη χάσουν, παίρνουν τους υψηλότερους μισθούς συμπληρωμένους με επιδόματα για διάφορους λόγους, όλοι οι πολιτικοί και οι κυβερνήσεις τους έχουν στα ώπα - ώπα, και κανείς δεν τους ζητάει να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αυτό εξαρτάται από το φιλότιμο του καθενός και από τη διάθεση του κάθε μέρα.
Το πρόβλημα με τους δημόσιους υπαλλήλους, δεν είναι το πόσο πληρώνονται αλλά το αν προσφέρουν τους πολίτες υπηρεσίες αντίστοιχου επιπέδου. Και δεν προσφέρουν - συνήθως. Εφόσον λοιπόν τα πολιτικά κόμματα θέλουν να έχουν καλά αμειβόμενους δημόσιους υπαλλήλους και τους εξασφαλίζουν σταθερή ισόβια εργασία, τουλάχιστον ας απαιτήσουν κάποια ανταπόδοση προς τους φορολογούμενους και την κοινωνία.

Θα μου πείτε αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δεν είναι. Είναι η ουσία του προβλήματος, είναι η νοοτροπία που σκοτώνει τη βιώσιμη ανάπτυξη, είναι στο κάτω κάτω της γραφής στοιχειώδης υποχρέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Καλό θα είναι λοιπόν, εκτός από τους πομπώδεις στόχους για μεγάλες επενδύσεις και επενδυτική βαθμίδα, να ασχοληθεί η κυβέρνηση και με τα βασικά. Αυτά καθορίζουν το μέλλον της χώρας και το επίπεδο ευημερίας και κοινωνικής συνοχής.