Αυτό όμως που έχει σημασία είναι να μας ξεκαθαρίσουν, όσοι από αυτούς γνωρίζουν, τι είδους κόμμα θέλουν να φτιάξουν και τι είδους πολιτική θα υποστηρίξουν είτε ως αντιπολίτευση ξεκινώντας, είτε αργότερα ως κυβέρνηση - αν ποτέ φτάσουν να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν.

Για να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν τα πράγματα, ας δούμε καταρχήν τι χρειάζεται η χώρα.

Η χώρα χρειάζεται εναλλακτικές διακυβέρνησης. Έχει ένα κόμμα που κυβερνά σήμερα, τη Νέα Δημοκρατία, με ιστορία πολλών κυβερνήσεων, με μεγάλη κυβερνητική εμπειρία, που μετατοπίζεται ελαφρώς κατά καιρούς εντός του πλαισίου της δεξιάς - κεντροδεξιάς πτέρυγας του πολιτικού φάσματος.
Είχε ένα άλλο κυβερνητικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ το οποίο επίσης διέθετε μεγάλη κυβερνητική πείρα και ενίοτε μετακινείτο εντός των πλαισίων της αριστεράς - κεντροαριστεράς πτέρυγας.
Τα δυο κόμματα είχαν κοινό τόπο το κέντρο και σε αυτό συνέκλιναν τελικά οι πολιτικές τους. Το κέντρο συνδυάζει το δίκαιο με το εφικτό και οι πολιτικές που εφαρμόζονταν, πάντα προσπαθούσαν να συνδυάσουν αυτά τα δυο.

Πέραν του χώρου που καταλάμβαναν αυτά τα δυο κόμματα, είχαμε ένα πλήθος μικρών και πολύ μικρών κομμάτων που ονομάζονται γενικώς αριστερά, μια αρκετά μικρή άκρα αριστερά και - λίγα ευτυχώς - ακραία δεξιά ή εθνικιστικά κόμματα που απευθύνονταν σε μια μικρή αλλά υπολογίσιμη μάζα ψηφοφόρων “μπερδεμένης” ας πούμε λογικής.

Ξαφνικά, το 2015, τα μικρά αριστερά κόμματα ενώθηκαν και έφτιαξαν το ΣΥΡΙΖΑ και σε συνεργασία με το “μπερδεμένο” δεξιό κόμμα ΑΝΕΛ έφτιαξαν μια κυβέρνηση που αυτοχαρακτηρίστηκε “Πρώτη φορά Αριστερά” ενώ στην πραγματικότητα συγκυβερνούσαν με το πιο λαϊκίστικο κομμάτι της δεξιάς. Η κυβέρνηση αυτή ενώ ενσάρκωνε τις ελπίδες πολύ μεγάλου ποσοστού του ελληνικού λαού, καταψηφίστηκε αφού είχε φτάσει τη χώρα στα όρια της παράνοιας με τις ανεκδιήγητες πολιτικές της σε πολλούς τομείς και κυρίως με τις διαπραγματεύσεις του Βαρουφάκη, τις παλαβομάρες του Λαφαζάνη και τις ακρότητες του Πολλάκη.
Οι ψηφοφόροι ξεκαθάρισαν στις κάλπες ότι αυτή η “θολούρα” δεν τους κάνει, ότι προτιμούν την πρόοδο και την οικονομική ευημερία από μια κυβέρνηση εκδικητών - επαναστατών και την σταθερότητα από τις πολιτικές ακροβασίες.
Παρά την ήττα του ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να έλαβε το μήνυμα του λαού, αντιπολιτεύεται ακραία και καταφέρνει παρά ταύτα να διατηρεί και σήμερα υψηλό ποσοστό, προφανώς ελλείψει άλλου εκπροσώπου της κεντροαριστεράς που για τα ελληνικά δεδομένα ήταν το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ που μετονομάστηκε σε ΚΙΝΑΛ καλείται τώρα να προσφέρει αρχικά μια εναλλακτική του ΣΥΡΙΖΑ για να εκφράσει τον κόσμο της κεντροαριστεράς  και στη συνέχεια, αν καταφέρει να ξεπεράσει το ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να αρθρώσει μια κυβερνητική πρόταση.

Διότι η χώρα χρειάζεται τουλάχιστον δυο αν όχι περισσότερες εναλλακτικές κυβερνητικές επιλογές για να προχωράει αξιοπρεπώς στο μέλλον.
Σήμερα έχουμε μόνο μία επιλογή, την κυβέρνηση του Μητσοτάκη και αυτό δεν είναι καλό για κανέναν, ούτε καν για την ΝΔ η οποία κινδυνεύει να παρασυρθεί από την έλλειψη σοβαρού πολιτικού αντιπάλου σε αλαζονικές συμπεριφορές και εσφαλμένες αποφάσεις.

Συνεπώς το ζητούμενο από το ΚΙΝΑΛ είναι να καταφέρει σε λίγα χρόνια να έχει γίνει κόμμα εξουσίας, αντικαθιστώντας το ΣΥΡΙΖΑ. Για να καταφέρει όμως το ΚΙΝΑΛ να πάρει πίσω τους ψηφοφόρους του που φυλλορόισαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προς τη ΝΔ θα πρέπει να διατυπώσει σαφείς πολιτικές θέσεις και ρεαλιστικές προτάσεις επίλυσης όλων των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Όμως οι υποψήφιοι αρχηγοί της παράταξης δεν το κάνουν. Δεν εξηγούν στους ψηφοφόρους ούτε πώς θα διαφοροποιήσουν το κόμμα τους, ούτε ποια αντιπολιτευτική γραμμή θα ακολουθήσουν, ούτε φυσικά ποιες είναι οι απόψεις τους σχετικά με τα μεγάλα ζητήματα.
Θα μου πείτε αυτό θα το κάνει το ΚΙΝΑΛ, αφού εκλέξει νέο Πρόεδρο. Ναι, αλλά πώς θα διαλέξουμε νέο Πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ (όλοι μπορούν να ψηφίσουν, όχι μόνο τα μέλη του κόμματος) αν οι υποψήφιοι δεν μας λένε τι θα κάνουν;

Οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ πρέπει να εκφράσουν θέσεις για τα βασικά τουλάχιστον ζητήματα, αντί να εξαντλούνται σε δηλώσεις σχετικά με το αν θα παίξουν το ρόλο του μπαλαντέρ στις εθνικές εκλογές. Σημειωτέον ότι ο μπαλαντέρ στην χαρτοπικτική τέχνη λέγεται επισήμως Joker (γελωτοποιός).