Μεγάλο “δώρο” μακάρι να είχαμε και πολλούς συμπολίτες μας που θα μπορούσαν να το αξιοποιήσουν. Και σε κάθε περίπτωση αυτοί που θα το αξιοποιήσουν, θα μπορούσαν και να πληρώσουν το φόρο διότι διαθέτουν μεγάλη οικονομική άνεση. Από την άλλη μεριά οι κατέχοντες πολύ μικρότερες περιουσίες που θέλουν να τις μεταβιβάσουν στα παιδιά τους ευνοούνται πολύ λιγότερο σε απόλυτα ποσά, αφού ούτως ή άλλως θα πλήρωναν μηδενικό φόρο μέχρι τις 150 χιλιάδες ευρώ για ακίνητο ή 15 χιλιάδες για μετρητά, αλλά στην περίπτωση των μετρητών, ο φόρος θα “έτσουζε” αρκετά.
Ουσιαστικά δηλαδή αυτό που αλλάζει με το νέο νόμο είναι ότι η μεταβίβαση μετρητών γίνεται δωρεάν και αυτό είναι πολύ σημαντικό για όλους ανεξαρτήτως ποσού, αλλά για τη λειτουργία της κοινωνίας ακόμη περισσότερο. Και αυτό διότι δεν χρειάζεται πλέον ο πολίτης να λέει ψέμματα ή να μηχανεύεται πλήθος παρατυπιών για να γλυτώσει φόρο - ας αφήσουμε κατά μέρος τη διαφθορά.

Το πώς ορίστηκε το ποσόν των 800 χιλιάδων δεν το ξέρουμε, ούτε ξέρουμε πόσες μεταβιβάσεις αφορά. Σίγουρα είναι πάρα πολύ πάνω από τη μέση αξία περιουσίας που διαθέτει ο μέσος Έλληνας, άρα αφορά τους πολύ ευκατάσταστους και τους πλούσιους Έλληνες. Μπορεί κάποια άλλη κυβέρνηση να επέλεγε χαμηλότερο επίπεδο, αυτή η κυβέρνηση αυτό το επίπεδο διάλεξε, αλλά σε κάθε περίπτωση ευνοεί τους πάντες.

H “αριστοκρατία”

Αυτό όμως που έχει ενδιαφέρον είναι η συζήτηση που πυροδοτήθηκε εκ νέου με αφορμή αυτό το νόμο, σχετικά με τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα. Ποια είναι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα; Για να λέμε την αλήθεια, εις πείσμα των κάθε αποχρώσεως αριστερών, η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς ταξική κοινωνία. Ποτέ δεν ήταν.
Η μεσαία τάξη είναι ευρύτατη, περιλαμβάνει από επιστήμονες, στρατιωτικούς, δημόσιους υπαλλήλους, ελεύθερους επαγγελματίες μικρούς και μεγαλύτερους επιχειρηματίες, μέχρι πρωταγωνιστές των reality shows της τηλεόρασης, ευκαιριακά εργαζόμενους, εργαζόμενους στη νύχτα κλπ. Μεγάλο μέρος αυτής της μεσαίας τάξης είναι πάμπτωχοι (θεωρητικώς) φοροφυγάδες. Υπάρχουν βεβαίως κάποιοι πολύ πλούσιοι και πολλοί φτωχοί Έλληνες με μεγάλο μέρος των δεύτερων  να εντάσσεται κοινωνικά στη μεσαία τάξη. Αυτά όσον αφορά στα οικονομικά κριτήρια.

Όσον αφορά στα κοινωνικά, θα στεναχωρήσω κάποιους πλούσιους αναγνώστες που θεωρούν ότι είναι αριστοκράτες, αλλά η Ελλάδα ποτέ δεν είχε αριστοκρατία, είχε κατά καιρούς διάφορους πλούσιους διαφορετικών επαγγελμάτων, πολιτικούς, εμπόρους, οικοπεδοφάγους, φοροφυγάδες, επιχειρηματίες με χαριστικά μονοπώλια κλπ. Κανείς από αυτούς δεν ήταν αριστοκράτης με την έννοια που αναπτύχθηκε αρχικά η αριστοκρατία στην Αγγλία και στη Γαλλία μέσω των πολέμων.

Το πιο είναι το προλεταριάτο καλά θα κάνουν να το επαναπροσδιορίσουν οι Κομουνιστές γιατί ελλείψει βιομηχανίας δεν έχουμε βιομηχανικούς εργάτες στη δε οικοδομή εργάζονται κυρίως ξένοι μετανάστες. Οι Έλληνες τεχνικοί δεν είναι προλεταριάτο, είναι μεσαία τάξη με άνεση. Δε συζητάμε για τους φοροφυγάδες όλων των επαγγελμάτων, αυτοί βρίσκονται ασφαλώς στο πάνω μέρος της μεσαίας τάξης ακόμη και αν εμφανίζονται στην εφορία ως πάμπτωχοι.
Κοινωνικά η μεσαία τάξη είναι τόσο ευρεία που περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού, είτε λόγω μόρφωσης, είτε λόγω περιουσίας, είτε λόγω ισχύος (πολιτικοί και παπάδες).

‘Ομως η κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη που η θεαματική κοινωνική αναρρίχηση της Εβίτας Περόν, νόθας κόρης ενός πάμπτωχου αγρότη που έγινε πρώτη κυρία της Αργεντινής, μοιάζει μια σχετικά συνηθισμένη ελληνική ιστορία. Αν διαφωνείτε διαβάστε τα βιογραφικά μερικών πάμπλουτων Ελλήνων επιχειρηματιών ή πολιτικών που έχουμε σήμερα ή δείτε ξανά τις κλασικές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, ή - ακόμη πιο εύκολο - κοιτάξτε γύρω σας.

Βέβαια η κοινωνία μας έχει ανάγκη την κοινωνική ιεράρχηση είτε για να γκρινιάζει είτε για να καμαρώνει, αλλά στην πραγματικότητα, όλοι σε ένα καζάνι βράζουμε, όλοι στις ίδιες ταβέρνες τρώμε, όλοι στις ίδιες παραλίες κολυμπάμε. Οι μόνοι που ξεχωρίζουν είναι οι πλούσιοι, ανεξαρτήτως τρόπου με τον οποίο απέκτησαν το χρήμα και των οποίων ο πλούτος κατασπαταλιέται με υπερβολές, (Ντουμπάι, Μύκονος, αυτοκίνητα, σκάφη, ελικόπτερα, ναρκωτικά) συνήθως σε μια γενιά, ελλείψει παιδείας. Η κοινωνική κινητικότητα της χώρας λειτουργεί έντονα και προς τα πάνω αλλά και προς τα κάτω.

Εν πάση περιπτώσει, αν ξεφύγουμε από τις συζητήσεις περί τάξεων και κοινωνικής ιεράρχησης, η ουσία είναι ότι η κατάργηση του φόρου γονικών παροχών και κυρίως μετρητών εξυπηρετεί τους πάντες και αποκαθιστά μια ειλικρίνεια στις σχέσεις κράτους και πολίτη. Το αν θα στεναχωρηθεί κάποιος που θα γλυτώσει 15 χιλιάδες φόρο επειδή κάποιος πολύ πλουσιότερος γλυτώνει 80 χιλιάδες, είναι δευτερεύον. Θα του περάσει εκτός αν είναι τόσο μνησίκακος που προτιμά να πληρώσει 15 χιλιάδες αρκεί να πληρώσει ο άλλος 80. Και τελικά μέσω αυτού του νόμου, η οικογενειακή περιουσία γίνεται πραγματική οικογενειακή αφού μπορεί να μεταβιβαστεί στα παιδιά της οικογένειας χωρίς φορολογικό κόστος, ενώ μέχρι τώρα η οικογενειακή περιουσία ανήκε στους γονείς και τα παιδιά έπρεπε να την “αγοράσουν” από το κράτος.
Τέλος, μένει να διευκρινιστεί τι θα γίνει και με το φόρο κληρονομιάς που λογικά θα πρέπει να έχει την ίδια μεταχείριση με αυτόν των γονικών παροχών τουλάχιστον για τους κατιόντες συγγενείς.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr