Μια καραμπινάτη στρέβλωση προκαλείται από τη διάταξη περί συνυπευθυνότητας των διευθυντών μιας εταιρίας για τα χρέη της προς την εφορία. Η λογική του νόμου είναι ότι ο Διευθύνων την εταιρία ευθύνεται να εξασφαλίσει την εξόφληση των χρεών της προς την εφορία. Και αυτό είναι σωστό. Όμως με ένα νόμο της κυβέρνησης Σαμαρά – τον οποίο αξίωσε και πέτυχε η τρόικα- ο διευθύνων την εταιρία θα πρέπει να εξοφλήσει ο ίδιος τα χρέη της για να πάρει φορολογική ενημερότητα για πώληση ιδιωτικού ακινήτου του. Δηλαδή αν ο Διευθύνων μια εταιρία θέλει να πουλήσει το σπίτι του δεν μπορεί να πάρει φορλογική ενημερότητα για την πώληση αν η εταιρία δεν εξοφλήσει το σύνολο των χρεών της προς την εφορία.  Αν τελικά το αποφασίσει να το  πουλήσει, το συνολικό ποσόν των χρεών της εταιρίας παρακρατείται από το τίμημα – το κρατάει ο συμβολαιογράφος και το αποδίδει. Αυτό ισχύει ακόμη και για τα ρυθμισμένα χρέη της εταιρίας που πληρώνονται κανονικά και όχι μόνο για τα ληξιπρόθεσμα.

Η διάταξη αυτή είναι εντελώς παράλογη. Καταρχήν καταργεί την έννοια της Ανωνύμου Εταιρίας εμπλέκοντας τα οικονομικά της με τα οικονομικά των διευθυντών της ακόμη και αν δεν είναι καν μέτοχοι αλλά στελέχη. Δεύτερον εισπράττει από έναν εργαζόμενο το χρέος μιας εταιρίας και ένας Θεός ξέρει με ποιο τρόπο ο εργαζόμενος  θα μπορέσει να πάρει πίσω τα λεφτά του. Τρίτον καταργεί την έννοια του ρυθμισμένου χρέους που πληρώνεται κανονικά και το εξομοιώνει με το ληξιπρόθεσμο χρέος. Τέταρτον εμποδίζει μια συναλλαγή για χρέη τρίτων (της εταιρίας εν προκειμένω) για τα οποία δεν ευθύνονται οι συναλλασσόμενοι. Πέμπτον επειδή συνήθως οι διευθυντές δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος των φορολογικών χρεών μιας επιχείρηση, έστω και μικρής,  δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν μια δική τους συναλλαγή την οποία πολλές φορές έχουν ανάγκη να εκτελέσουν, όπως είναι η  πώληση του σπιτιού τους.

Σε περίπτωση δε που ο διευθύνων την επιχείρηση δεν θέλει να πουλήσει το σπίτι του αλλά απλώς θέλει να το μεταβιβάσει με γονική παροχή στο παιδί του, πάλι καλείται να πληρώσει το σύνολο των φορολογικών χρεών της εταιρίας στην οποία εργάζεται, παρόλο που δεν εισπράττει τίμημα από την πώληση. Αν τύχει και ο διευθυντής έχει και ένα άλλο ακίνητο του οποίου η αξία υπερκαλύπτει τα χρέη της εταιρίας – πράγμα πολύ δύσκολο για μεγάλες εταιρίες – οφείλει  τότε να παρακαλέσει τον έφορο (είναι στη διακριτική ευχέρεια του εφόρου – αν είναι δυνατόν!) για να του επιτρέψει τη γονική παροχή δίνοντας του φορολογική ενημερότητα. Σε πολλές περιπτώσεις δε ο έφορος του ζητάει να προσημειωθεί το άλλο ακίνητο του ώστε να είναι η εφορία εξασφαλισμένη, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ακόμη και αν παραιτηθεί ο διευθύνων ή αν απολυθεί, το ακίνητο του θα είναι προσημειωμένο από την εφορία για τα χρέη της εταιρίας.

Η δικαιολογία της εξωφρενικής αυτής και ανεπίτρεπτης διάταξης είναι ότι η εφορία πρέπει να εξασφαλιστεί για το χρέος της εταιρίας και το κάνει δεσμεύοντας την περιουσία του διευθυντού. 

Τι νόημα έχει υπό αυτές τις συνθήκες η έννοια της Ανωνύμου Εταιρίας, τι νόημα έχει η ρύθμιση των χρεών της εταιρίας προς την εφορία και η πληρωμή τους σε δόσεις, ποιο λόγο έχει κάποιος ικανός μάνατζερ να αναλάβει τη διεύθυνση μιας επιχείρησης αν δεσμεύεται με τόσο βαριές προσωπικές «ποινές» ;

Είναι φώς φανάρι ότι οι ρυθμίσεις που ανακοίνωσε ο Υπουργός Οικονομικών προχθές και οι οποίες αναμφίβολα δίνουν ανάσα ρευστότητας σε όλες τις επιχειρήσεις που πλήττονται από τα «απόνερα» της δεκαετούς κρίσης και από τις επιπτώσεις του κορωνοϊού, δημιουργούν παράλληλα αξεπέραστα προβλήματα σε «στρατιές» διευθυντών οι οποίοι χωρίς ίσως να το έχουν αντιληφθεί προσπαθούν να διαχειριστούν τη ρευστότητα της εταιρίας στην οποία εργάζονται επιβαρύνοντας τελικά τη δική τους οικονομική θέση. 

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr