Με τις αποφάσεις αυτές, αποδείχθηκε ότι οι ισορροπίες στην Ευρώπη διατηρούνται αναλλοίωτες. Ο Νότος δεν κατάφερε να συγκροτήσει ένα ενιαίο και ισχυρό μπλοκ και να επιβάλει τις θέσεις του, αφού ξεκίνησε με εννιά χώρες να ζητούν Ευρωομόλογο και κορονο - ομόλογο και κατέληξε με μια την Ιταλία να επιμένει απομονωμένη. 

Το ζήτημα των Ευρωομολόγων ούτε καν συζητήθηκε στο Eurogroup,  επί της ουσίας είχε απορριφθεί πρίν συζητηθεί. 

Ο λόγος είναι οτι δεν συμφέρει τη Γερμανία να δανείζονται οι χώρες του Νότου με το ίδιο επιτόκιο που δανείζεται εκείνη. Θεωρεί ότι οι χώρες του Νότου - και όποια άλλη χώρα - δεν τα καταφέρνει να πετύχει τα δικά της θεαματικά οικονομικά επιτεύγματα, πρέπει να πληρώνει ακριβότερο κόστος. Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία παραμένει πάντα πλεονασματική έναντι όλων των άλλων και κυρίαρχος του παιχνιδιού. 

Το Ευρωομόλογο θα αφαιρούσε ισχύ από τη Γερμανία εφόσον θα μείωνε την απόσταση της από τις υπόλοιπες χώρες. Επίσης θα περιόριζε την εξάρτηση τους από την υπερχρέωσης. Και αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουν καθόλου οι Γερμανοί, αφού η ουσία της Ευρωπαικής Ένωσης για αυτούς, είναι η ηγεσία της Γερμανίας στην Ευρώπη με κάθε τρόπο. Η Γερμανία πάνω από όλους. Το κακό είναι οτι τα μέτρα του Eurogroup αυξάνουν τον κίνδυνο υπερχρέωσης των ήδη υπερχρεωμένων χωρών αφού θα δανειστούν πολλά χρήματα για να επαναφέρουν τις οικονομίες και τις επιχειρήσεις τους σε αναπτυξιακή τροχιά.

Εν πάση περιπτώσει τα χρήματα που θα διατεθούν συνδυαστικά καλύπτουν τις ανάγκες που συνδέονται άμεσα με την πανδημία για όλες τις χώρες - προς το παρόν και αυτό θα εξελιχθεί από τις εξελίξεις της πανδημίας, την εύρεση εμβολίου, την παράταση της καραντίνας, ένα δεύτερο κύμα το φθινόπωρο ενδεχομένως - και υπάρχει και πρόβλεψη για δάνεια που θα συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη μελλοντικά (ένα επταετές σχέδιο “Μάρσαλ”) έναντι όρων, δηλαδή μίνι μνημονίων για όποιον τολμήσει να τα χρησιμοποιήσει. 

Το ζήτημα  είναι ότι με αυτές τις αποφάσεις η Ευρώπη παραμένει υπερσυντηρητική δείχνει το μίνιμουμ της αλληλεγγύης στα μέλη της και δεν αλλάζει πολιτική. Παράλληλα αποδεικνύεται ότι καμία χώρα δεν έχει τη δυνατότητα να αποφύγει το “στραμπούληγμα του χεριού” που χρησιμοποιεί η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μέθοδο πειθούς στους απείθαρχους. Η Γαλλία και η Ισπανία, δυο πανίσχυρες χώρες που θα είχαν τη δυνατότητα σε αυτή την ευκαιρία να επιβάλουν τους όρους τους αν παρέμεναν ενωμένες στο πλευρό της Ιταλίας και να αλλάξουν την Ευρώπη προς το καλύτερο επιβάλλοντας την αμοιβαιοποίηση του χρέους και την μεγαλύτερη οικονομική σύγκλιση, τελικά και μάλιστα πολύ εύκολα, πείστηκαν να “υπακούσουν” στις γερμανικές θέσεις. 

Πρέπει εδώ να σημειωθεί, ότι οι γερμανικές θέσεις δεν είναι απαραίτητα κακές για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού και την ισχύ της εν συνόλω σε διεθνές επίπεδο διατηρούν και την ισχύ του νομίσματος και μια τάξη στα οικονομικά όλων των χωρών μελών επιβάλουν. Όμως από την άλλη μεριά παρατείνουν τις οικονομικές διαφορές Βορρά - Νότου, δεν αυξάνουν την ευρωπαϊκή συνοχή και διατηρούν τους νότιους “υπηκόους” ζωντανούς αλλά όχι ισότιμους. Ενδεχομένως δε, αν η Γερμανία ακολουθούσε μια πολιτική “αναζωογόνησης” της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της υποβοήθησης της ανάπτυξης των χωρών του Νότου, μπορεί να μείωνε τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη της αλλά θα ενίσχυε την πολιτική της ισχύ και τον ηγετικό της ρόλο για δεκαετίες. Σίγουρα πάντως μια άλλη πολιτική θα είχε βραχυπρόθεσμα περισσότερα οφέλη για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου και αυτό τώρα δεν έγινε.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr