Ασφαλώς και συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με την κυρία Τζαβέλα, όμως θέλω να προσθέσω μια μικρή επισήμανση προς χάριν της συζήτησης.

Ότι η Δημοκρατία δεν είναι απαραίτητα και Αριστοκρατία. Δηλαδή στη Δημοκρατία δεν αποφασίζουν οι Άριστοι, αλλά οι Πολλοί. Δεν ψηφίζονται οι πιο ικανοί, αλλά αυτοί που κρίνει ο λαός ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα του. Και όταν λέμε ο λαός εννοοούμε οι τοπικές κοινωνίες κατά περίπτωση. Οι τοπικές κοινωνίες όμως, όπως όλες οι κοινωνικές ομάδες, έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα μεταξύ τους και εκεί μπερδεύεται το πράγμα διότι ο Άριστος για τον έναν είναι Καταστροφικός για τον άλλον. Έτσι λοιπόν καθίσταται αδύνατον να προσδιορισθεί αντικειμενικά το τι είναι καλύτερο για την τοπική κοινωνία και ακόμη περισσότερο για τη χώρα.

Καταλήγουμε συνεπώς ξανά στο συμπέρασμα ότι η Δημοκρατία, δηλαδή η βούληση των Πολλών δεν είναι απαραίτητα το πιο αποτελεσματικό προς όφελος μιας χώρας πολίτευμα, αλλά είναι το δικαιότερο, αφού αποφασίζει η πλειοψηφία.

Αυτά τα ολίγα προς σχολιασμό και συζήτηση με αφορμή το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της κυρίας Τζαβέλα το οποίο δημοσιεύεται στη συνέχεια. 

Οι άριστοι και οι "πρωτοκλασάτοι"των κομματικών θερμοκηπίων

Τους τελευταίους μήνες, μέσα από κείμενα έγκριτων αρθρογράφων της εφημερίδας σας, προβάλλεται η ανάγκη για την αξιοποίηση των «άριστων», σε πολιτικές θέσεις. Με ποια κριτήρια όμως αξιολογούνται οι άριστοι;

Στην πρόσφατη εισήγησή του στο Συνέδριο του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ο Κώστας Σημίτης, κάλεσε σε συστράτευση κεντροαριστερά στελέχη «πρώτης, δεύτερης και τρίτης θέσης». Στόχευε κυρίως στον εγωισμό και τη ματαιοδοξία των «πρωτοκλασάτων» στα «βαριά ονόματα» της κεντροαριστεράς.

Τέτοιου είδους βαριά ονόματα, διαθέτουν όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα. Και τα ΜΜΕ, τους αυξάνουν τη ματαιοδοξία, βαφτίζοντάς τους με μεγαλοπρεπή επίθετα και χρησιμοποιώντας τους ως «το βαρύ πυροβολικό» για την αύξηση της θεαματικότητας των εκπομπών τους.

Μια διακομματική προσεκτική εξέταση των πρωτοκλασάτων» μας δίνει την ακόλουθη εικόνα:

Από τους σοσιαλιστές μέχρι το ΚΚΕ, τα στελέχη πρώτης γραμμής, είναι κομματοτραφείς και «κομματοαναδρωμένοι». Ακολουθώντας μια ανοδική πορεία μέσα στην ιεραρχία του κόμματος, όποτε ερχόταν η περίοδος της εξουσίας, τοποθετούντο σε κυβερνητικά πόστα. Για διαφόρους λόγους που αφορούσε τον καθένα προσωπικά, τα κυβερνητικά πόστα ήταν ανάλογου βάρους – ποτέ όμως με βάση τις πραγματικές γνώσεις και ικανότητες του πολιτευόμενου. Κοινό χαρακτηριστικό όλων, ήταν η αφοσίωση στον αρχηγό, την σύζυγό του, τα παιδιά του, τους επιτελείς του, «τους κολλητούς του».

Και στο πανίσχυρο κομματικό σύστημα. Συστημικά προϊόντα.

Στην δεξιά και την κεντροδεξιά, επικρατεί ένα σταθερό μοντέλο ανάδειξης «πρωτοκλασάτων» που υιοθετήθηκε μερικώς και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.  «Βαρύ» οικογενειακό όνομα, σπουδές στο εξωτερικό ή εσωτερικό, αποδοχή της κληρονομιάς αριθμού ψηφοφόρων, έναρξη μακροχρόνιας βουλευτικής σταδιοδρομίας (άντε και κομματική ενασχόληση, για να την επικαλούνται σε περιόδους προσωπικής τους πολιτικής απαξίωσης ή διεκδίκησης νέων πόστων). Ένα μέρος αυτών, χωρίς «βαρύ όνομα» προσδέθηκαν σε «ονόματα» για να φτιάξουν το δικό τους πολιτικό προφίλ. Συχνά, έχουμε και παρέμβαση «φίλων» επιχειρηματιών, για τον ορισμό Υπουργών και Βουλευτών.

Διακομματικά, όλοι αυτοί, έχουν περίπου το ίδιο βιογραφικό: Οι αριστεροί και σοσιαλιστές, απαριθμούν τα κομματικά τους πόστα, όπου προστίθενται ως φυσικό επακόλουθο και οι υψηλές κυβερνητικές (!) θέσεις που κατείχαν (ακόμα ειρωνεύονται στις Βρυξέλλες βιογραφικό Έλληνα Επιτρόπου, που απαριθμούσε μόνο τα κομματικά του διαπιστευτήρια: «ξεκίνησε ως μέλος της Τ.Ο. ….»). Τα βιογραφικά των κεντροδεξιών, αναφέρουν ως επίτευγμα, το νεαρό της ηλικίας που εξελέγησαν βουλευτές (κληρονομικώ δικαίω) και τα κυβερνητικά αξιώματα στα οποία έχουν τοποθετηθεί κατά καιρούς.

Ελάχιστοι πολιτικοί σ’ αυτή την χώρα, έχουν να προσθέσουν στα βιογραφικά τους, εργασία που τους έφερε σε επαφή με την πραγματική ζωή. Κι όμως, καλούνται να διαχειριστούν την καθημερινότητά μας, την τύχη μας, το παρόν και το μέλλον της πατρίδας μας.

Στην αρχή της κυβερνητικής μου θητείας πριν 20 χρόνια, κορυφαίος πολιτικός μου έδωσε την εξής συμβουλή: «Αν έχεις 1.000 θέματα στην αρχή της χρονιάς, μην ασχοληθείς με κανένα! Στο τέλος της χρονιάς, τα 800 θα έχουν λυθεί από μόνα τους».

Δεν τους μέμφομαι. Εκλέγονται δημοκρατικά από τους πολίτες. Μέμφομαι όμως, την εκάστοτε πολιτική ηγεσία που τους αναδεικνύει και τους υποδεικνύει. Μέμφομαι τα ΜΜΕ που τους εκτινάσσουν σε καθοριστικούς παράγοντες της δημόσιας ζωής – χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να αναλύσουν και να δημοσιοποιήσουν τη μηδενική συνεισφορά τους στην πρόοδο της Ελλάδος.

Μέμφομαι τους ίδιους αυτούς πρωτοκλασάτους πολιτικούς, που παρότι κατ’ επανάληψη τους δόθηκε η ευκαιρία, δεν προχωρήσανε ούτε μια σπιθαμή την χώρα μπροστά. Αρκετοί μάλιστα, την γυρίσανε πίσω ή την καθηλώσανε, για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Άλλοι προτιμήσανε «ευγενή Υπουργεία» όπου δεν χρειάζεται να «σπάσουν αυγά» και να χαλάσουν το καλό τους όνομα (εξαίρεση ο Κυριάκος Μητσοτάκης).

Θυμίζω στους παλαιότερους, κορυφαίο Υπουργό παραγωγικού σημαντικότατου Υπουργείου, που επαίρετο: «αν δει κανείς την υπογραφή μου πουθενά τα 3 χρόνια που ήμουν Υπουργός, να μου τρυπήσει τη μύτη»! Επιβραβεύτηκε με υψηλότατα πόστα, εγχώρια και διεθνή.

Παρόλα αυτά, αυτή την τραγική περίοδο για την χώρα, έχουν άποψη (επικριτική και ασαφώς εποικοδομητική), την οποία δεν την είδαμε στην πράξη, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να ριχτούν στην πραγματική μάχη για το καλό της χώρας. Αν προσέξουμε δε, τα Υπουργεία με τις ηλεκτρικές καρέκλες, πάντα τις είχανε και τις έχουν πολιτικοί που παλέψανε στην ζωή και στην πολιτική τους σταδιοδρομία. Συνήθως «οι κορυφαίοι» τους αποκαλούν «λαντζέρηδες» ή «τα βλαχάκια».

Η Ελλάδα εδώ και 35 χρόνια, χρειάζεται τολμηρές μεταρρυθμίσεις, για να μετατραπεί από τελευταία Σοβιετία σε σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις, έπρεπε να γίνουν από παντοδύναμα στελέχη των δύο κομμάτων εξουσίας, και να υποστηριχθούν γενναιόδωρα και πατριωτικά από παντοδύναμα στελέχη της αντιπολίτευσης. Καιρός είναι όταν βλέπουμε τους πρωτοκλασάτους, να προσπαθούμε να τους συνδέσουμε με το έργο που έχουν κάνει. Αν είναι καλοί ρήτορες («τα λένε καλά»), ας πάνε να διδάξουν θεωρία. Ας επιλέξουμε τους άριστους με γνώμονα συγκεκριμένο έργο που έχουν φέρει εις πέρας, αποφεύγοντας τα προϊόντα των κομματικών θερμοκηπίων.

Νίκη Τζαβέλα

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr