Πρώτον την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης που περιλαμβάνει το κούρεμα του χρέους και την χρηματοδότηση τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων.

Δεύτερον τη δημιουργία πλεονασμάτων στον προυπολογισμό απο το 2012 και εφεξής.

Τρίτον την διαμόρφωση κοινωνικά δίκαιων και ανεκτών απο την κοινωνία μέτρων σε συνδυασμό με ενέσεις χρηματοδότησης για να κινηθεί η αναπτυξιακή διαδικασία.

Αν αυτές οι τρείς προυποθέσεις υπάρξουν τότε μπορεί και να καταφέρει η Ελλάδα να παραμείνει στο Ευρώ. Αν λείψει οποιαδήποτε απο τις τρείς η Ελλάδα είναι καταδικασμένη να γυρίσει στη Δραχμή και να φύγει οχι μόνο απο το Ευρώ αλλά και απο την Ευρωπαική Ένωση. Και οι πιθανότητες για αυτό το ενδεχόμενο είναι σήμερα πάρα πολύ μεγαλύτερες απο το ενδεχόμενο παραμονής μας στο Ευρώ.

Η πρώτη προυπόθεση είναι θέμα της κυβέρνησης. Συνεπώς αν δεν αλλάξει κάτι, η σύμβαση θα υπογραφεί.

Η δεύτερη είναι στον αέρα. Η τρόικα έχει συμφωνήσει με την κυβέρνηση τις βασικές αρχές κάποιων μέτρων που θα οδηγήσουν σε πλεονάσματα, αλλά τα μέτρα αυτά δεν είναι γνωστά σε λεπτομέρειες. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει συμμετάσχει στη διαμόρφωση αυτών των μέτρων και κατά πάσα πιθανότητα (βεβαιότητα) διαφωνεί. Η Νέα Δήμοκρατία θεωρεί οτι πρέπει να γίνει επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων. Όμως απο όσα μέχρι στιγμής έχουν διαφανεί, οι εταίροι δεν συζητάνε καθόλου αυτό το ενδεχόμενο. «Δέχεστε το πακέτο, ή φεύγετε» λένε με μια φωνή οι Ευρωπαίοι.

Η τρίτη προυπόθεση δεν έχει καν μπεί στο τραπέζι των συζητήσεων. Και όταν η κουβέντα έρχεται στην ανάπτυξη, παίρνει τη μορφή ευχολόγιου. Όμως η Τρίτη αυτή προυπόθεση είναι εξίσου σημαντική με τις άλλες. Διότι αν τα μέτρα δεν είναι κοινωνικά δίκαια, αν δεν είναι ανεκτά και αν δεν κινητοποιούν τις δυνάμεις της ανάπτυξης, η χώρα δεν θα τα καταφέρει και θα καταρρεύσει υπο το βάρος των κοινωνικών αντιδράσεων, της αγανάκτησης και της ύφεσης.

Πώς μπορούμε λοιπόν να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη αν δεν βρούμε εμείς τρόπο να πετύχουμε και τις τρείς αυτές προυποθέσεις; Δεν μπορούμε. Πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε αυτόν τον τρόπο.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση έχουν φτάσει στα άκρα. Τις χωρίζει χάος ανυπέρβλητο και οι τελευταίες συγκρούσεις τους στη Βουλή αυτό έδειξαν.

Πρέπει όμως πάσει θυσία να τα βρούν στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και για έναν επιπλέον λόγο: Οτι αν συμφωνήσουν μεταξύ τους οι δικοί μας, οι Ευρωπαίοι θα έχουν πρώτον εναν πιο φερρέγγυο συνομιλητή πράγμα που θα τους καθησυχάσει και δεύτερον εμείς με ενιαία άποψη κατασταλαγμένη και τεκμηριωμένη θα πετύχουμε καλύτερους όρους στη διαπραγμάτευση.

Για να ξεφύγουμε λοιπόν απο αυτό το αδιέξοδο, και με δεδομένο οτι ο Σαμαράς δεν δέχεται με τίποτα συγκυβέρνηση, θα πρέπει να βρεθεί μια πλάγια οδός.

Η πλάγια οδός

Και η πλάγια οδός είναι να κάτσουν στο τραπέζι των συζητήσεων οι δυο αρχηγοί – και όποιος απο τους άλλους συμφωνεί και με τους τρείς στόχους – να πάρουν μαζί τους δυο τρία κορυφαία στελέχη των παρατάξεων τους με εμπειρία στα οικονομικά, να οργανώσουν και μια ομάδα εξωτερικών οικονομικών συμβούλων και να θέσουν ένα χρονοδιάγραμμα με αρχή και τέλος. Να πούν δηλαδή οτι σε ενα μήνα- δεν έχουμε περισσότερο – θα έχουμε διαμορφώσει μια κοινή θέση για αυτές τις διαπραγματεύσεις. Και αφού «πλακωθούν» και ηρεμήσουν, αφού εξετάσουν τις θέσεις τους υπο το πρίσμα του εφικτού και του λογικού, να καταλήξουν σε μια ενιαία διαπραγματευτική θέση. Φυσικά πρέπει να έχουν μυστικά συμφωνήσει και σε ποιά σημεία θα υπαναχωρησουν, αφού αυτό συμβαίνει πάντα στις διαπραγματεύσεις και στα παζάρια.

Σε αυτές τις θέσεις πρέπει να περιλαμβάνονται βραχυπρόθεσμα και εφάπαξ μέτρα διότι χωρίς αυτά πλεόνασμα το 2012 δεν βγαίνει. Θα πρέπει επίσης να περιλαμβάνονται σημαντικά διαρθρωτικά μέτρα με απόδοση απο το 2012 και επι πολλά χρόνια που να περιορίζουν τις δαπάνες του δημοσίου και να βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα. Και θα πρέπει να περιλαμβάνονται και αναπτυξιακά μέτρα που όσο και αν φαίνεται περίεργο θα στηρίζονται κυρίως στην άρση των εμποδίων της επιχειρηματικότητας και όχι αναγκαία στην πριμοδότηση της με επιδοτήσεις.

Αφού λοιπόν καταλήξουν σε όλα αυτά θα πρέπει να στείλουν τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών στις Βρυξέλλες να  διαπραγματευτούν και αν θέλει να εκπροσωπηθεί και η αξιωματική αντιπολίτευση σε αυτές τις συνομιλίες, θα είναι καλοδεχούμενη σύμφωνα με όσα έχουν πεί οι ξένοι ηγέτες.

Με αυτόν τον τρόπο οι δυο αρχηγοί, Παπανδρέου και Σαμαράς και τον λαό θα ηρεμήσουν και την οικονομία θα εξυγιάνουν και το ευρωπαικό μέλλον μας θα διασώσουν.

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Η μοναδική εναλλακτική επιλογή είναι η κοινωνική ανταρσία, η έξοδος απο το ευρώ και την Ευρωπαική Ένωση και η ολοκληρωτική καταστροφή του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Με λίγα λόγια, αν δεν το κάνουν αυτό, μας περιμένει η άβυσσος.

Το ερώτημα είναι: Μπορούν και θέλουν να το κάνουν;

Όλα δείχνουν οτι και οι δυο είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Όλα δείχνουν οτι προτιμούν να «σκοτώνονται» για το θεαθήναι στη Βουλή και είναι αδύνατον να συνεννοηθούν. Ούτε οι πιέσεις όλων των ηγετών του κόσμου, ούτε η πίεση του λαού έξω απο τη Βουλή, ούτε η πίεση των βουλευτών τους, είχε αποτέλεσμα.

Παρόλα αυτά, επειδή το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ακόμη και επειδή ελπίδα υπάρχει πάντα, η πίεση πρέπει να αυξηθεί προς τους δυο πολιτικούς.

Και δυστυχώς, αυτό που πρέπει να περιμένουμε πλέον απο τον «δρόμο» είναι η όξυνση των αντιδράσεων, το κάψιμο της Αθήνας, η βίαιη αγανάκτηση.

Για να αποφευχθεί αυτό, η αντίδραση και η πίεση πρέπει να προέλθουν μέσα απο τη Βουλή, ώστε να εκτονωθεί και η οργή των εκτός Βουλής.

Οι βουλευτές που θεωρούν οτι πρέπει να υπάρξει συναίνεση έχουν τη δύναμη (λόγω του αριθμού τους) να αυξήσουν την πίεση σε σημείο εξαναγκασμού. Και οφείλουν να το κάνουν. Να τους εξαναγκάσουν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν στην εθνική γραμμή διαπραγμάτευσης.

Αλλιώς είμαστε χαμένοι.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr