Όμως κυβέρνηση πρέπει να υπάρχει και θα υπάρχει υπο οποιεσδήποτε συνθήκες, έστω και υπηρεσιακή. Η επιλογή όμως του «Κανένα» δείχνει το αδιέξοδο του πολίτη αφού δεν θέλει να ψηφίσει κανένα απο τα υποψήφια κόμματα και κανέναν απο τους πολιτικούς.

Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται πλέον τα μεγάλα κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ των οποίων οι μηχανισμοί και οι βουλευτές μας έφτασαν εδώ που είμαστε σήμερα. Δεν εμπιστεύεται τα κόμματα της Αριστεράς ούτε την λαική ελληνική ακροδεξιά του ΛΑΟΣ. Δεν εμπιστεύεται ούτε την κυρία Μπακογιάννη η οποία έχει καταποντιστεί. Δεν εμπιστεύεται κανέναν και για αυτό ψηφίζει «Κανένας».

Που μας πάει όμως ο «Κανένας»;

Στους ίδιους που θέλουμε να αποφύγουμε. Διότι ώς γνωστόν στις εκλογές μετράνε μόνο τα έγκυρα ψηφοδέλτια και το λευκό εξαφανίζεται. Αν οι μισοί Έλληνες ρίξουν άκυρο ή λευκό ή απέχουν, η σύνθεση της Βουλής θα είναι ίδια με τη σημερινή με μικροδιαφορές στην κατάταξη των κομμάτων.

Συνεπώς ο «Κανένας» θα αποδειχθεί οτι θα είναι είτε ο κ. Παπανδρέου, είτε ο κ. Σαμαράς, είτε  και οι δυο μαζί, είτε όλοι μαζί σε μια οικουμενική κυβέρνηση συνεργασίας. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα, πολιτική αλλαγή δεν θα έχουμε. Οι ίδιοι θα κάνουν τα ίδια, δηλαδή τίποτα και οι ψηφοφόροι θα απολαύσουν τους καρπούς των ψήφων τους που θα είναι ένα μαύρο μέλλον.

Μια εναλλακτική επιλογή θα ήταν η δημιουργία νέων κομμάτων απο κάποιους ανεξάρτητους βουλευτές. Η περίπτωση της κυρίας Ντ. Μπακογιάννη, όπως και του κ. Στέφανου Μάνου που ναυάγησε για πολλοστή φορά με την «Δράση» παρόλο που σε αυτήν είχαν συμμετάσχει αρκετοί γνωστοί και δημοφιλείς στον κλάδο τους Έλληνες, του κ. Γ. Δημαρά, αλλά και παλιότερα οι περιπτώσεις του κ. Α. Σαμαρά, του κ. Δ. Αβραμόπουλου, του κ. Κ. Στεφανόπουλου και άλλων, δείχνουν οτι οι πολιτικοί που ανεξαρτοποιούνται δεν έχουν τύχη στο ελληνικό κοινοβούλιο. Οι ψηφόροι επιμένουν στο κόμμα και όχι στο πρόσωπο του βουλευτή. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον.

Τι μένει λοιπόν;

Η ίδρυση νέων κομμάτων εκ του μηδενός, ή το σπάσιμο των παλιών και το ανακάτεμα τους για να φτιαχτούν νέα. Καμία απο τις λύσεις αυτές δεν είχε μέχρι σήμερα επιτυχία.

Βέβαια μέχρι σήμερα, το πολιτικό σύστημα στηριζόταν στην πελατειακή σχέση που δημιουργούσε η νομή του δημοσίου τομέα. Σήμερα δεν φαίνεται πλέον οτι το πολιτικό σύστημα μπορεί να στηριχθεί σε αυτή την σχέση. Θα πρέπει να υπάρξει μια άλλη σχέση όπου ο ψηφοφόρος θα κερδίζει απο τον πολιτικό, όχι μια θέση στο δημόσιο ή μια αύξηση μισθού, αλλά εθνική υπερηφάνεια, εμπιστοσύνη και ελπίδα για το μέλλον, οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν απο την πρόοδο της χώρας συνολικά, ευκαιρίες για εισόδημα που θα μπορεί ο ίδιος ο ψηφοφόρος να δημιουργήσει, καλύτερη παιδεία, υγεία, ασφάλιση και ασφάλεια.

Ποιός μπορεί να τα προσφέρει αυτά;

Προφανώς «Κανένας» απο το σημερινό πολιτικό προσωπικό.

Δυστυχώς για να αλλάξουν όλοι αυτοί οι συσχετισμοί και να αναδειχθούν νέα πρόσωπα ικανά να μας βγάλουν απο το αδιέξοδο ή εν πάσει περιπτώσει να πάρουν την λαική εντολή για να προσπαθήσουν να μας βγάλουν απο το αδιέξοδο, χρειάζεται να βαθύνει πάρα πολύ η κρίση. Να φτάσουμε δηλαδή στο χάος, στην πτώχευση, στην ακυβερνησία και τότε ίσως να αναδειχθούν νέες προσωπικότητες.

Εκτός εαν και εδώ βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης, το σύνολο των κομμάτων δεί τον εθνικό στόχο και τον τοποθετήσει πάνω απο τη μικροπολιτική λογική και συνεργαστούν ώστε να ξεπεράσουμε την κρίση. Πράγμα που μέχρι σήμερα τα κόμματα δεν κάνουν και οι βουλευτές τους, δεν έχουν το ανάστημα που απαιτείται για να πάρουν απο μόνοι τους τέτοιες πρωτοβουλίες.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr