Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί αρχηγοί που διαφωνούν. Η κοινωνία μας δεν έχει συμφωνήσει στο τι θέλει, στο τι πρέπει να γίνει. Δεν είναι τυχαίο οτι το 47% των Ελλήνων δεν θέλουν να πάρουμε την δόση του Ιουλίου. Δεν είναι τυχαίο οτι ενώ όλοι λένε να μειωθεί ο δημόσιος τομέας, ταυτόχρονα δεν θέλουν να γίνει η ευχή αυτή, πράξη. Δεν είναι τυχαίο οτι η αριστερά είναι πολυδιασπασμένη, η δεξιά το ίδιο και το κάθε κόμμα διαθέτει αρκετές «τάσεις» στο εσωτερικό του.

Δεν είναι τυχαία η κατάληξη της προσπάθειας του κυρίου Παπανδρέου να πετύχει συναίνεση έστω και μόνο για να μη σηκώσει μόνος του το βάρος της ευθύνης και το πολτικό κόστος αυτής της κρίσης. Δυστυχώς η συναίνεση στην Ελλάδα είναι ανέφικτη. Δυστυχώς ή μήπως ευτυχώς;

Γιατί ευτυχώς; Σε τι ζητάμε να συναινέσουν τα πολιτικά κόμματα; Στην αυτοεξόντωση τους; Διότι αυτό σημαίνει η μείωση του δημοσίου τομέα – που είναι το ζητούμενο της συναίνεσης - για τα κόμματα.

Αν μειωθεί ο δημόσιος τομέας, τα μέλη των κομμάτων θα έχουν λιγότερες ευκαιρίες να βρούν δουλειά στις ΔΕΚΟ και στις υπηρεσίες του δημοσίου. Οι βουλευτές θα χάσουν τη δύναμη τους διότι δεν θα μπορούν να εξαγοράζουν ψήφους διορίζοντας, μετατάσσοντας και προάγοντας δημοσίους υπαλλήλους. Οι υπουργοί θα έχουν λιγότερες υπηρεσίες και οργανισμούς υπο την εποπτεία τους, θα μοιράζουν λιγότερα χρήματα σε ημέτερους επιχειρηματίες, θα έχουν μικρότερες δυνατότητες πλουτισμού, νόμιμου ή παράνομου.

Με λίγα λόγια, ο μεγάλος δημόσιος τομέας θρέφει τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα. Και αυτός είναι ασφαλώς ο λόγος για τον οποίο δεν υπάρχει διάθεση μείωσης του. Αν δεν υπάρχει μεγάλος και σπάταλος δημόσιος τομέας, ακόμη και ο ιδιωτικός – όπως τον ξέρουμε σήμερα – θα υποφέρει και θα συρρικνωθεί. Χωρίς τα μεγάλα έργα του δημοσίου, οι τεχνικές εταιρίες και οι ελληνικές βιομηχανίες θα καταστραφούν. Και αυτό διότι οι περισσότερες, αν όχι όλες, έναν πελάτη έχουν: το ελληνικό δημόσιο. Αν συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας και κοπούν οι σπατάλες, θα πρέπει οι έλληνες επιχειρηματίες να ανταγωνισθούν στο εξωτερικό για να έχουν έσοδα. Για να το κάνουν θα πρέπει να δουλέψουν περισσότερο οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, θα πρέπει να μειωθεί το κόστος παραγωγής, οπότε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θα παίρνουν μικρότερους μισθούς, η μαύρη οικονομία θα πεθάνει και μαζί της εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζούν απο αυτήν.

Η μείωση του δημοσίου τομέα, σημαίνει για την Ελλάδα αλλαγή οικονομικού μοντέλου. Η αλλαγή οικονομικού μοντέλου είναι δύσκολη και επώδυνη διαδικασία για όλους, απαιτεί προσπάθεια, χρόνο και θυσίες και έχει θύματα. Μέσα σε αυτά τα θύματα είναι το πολιτικό σύστημα – ολόκληρο – οι μεγάλες επιχειρήσεις (σχεδόν όλες), το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, που είναι ευθέως ή δια της πλαγείας «κρατικοδίατοι» (αυτό εννούσε μάλλον ο Πάγκαλος με το μαζί τα φάγαμε).

Συνεπώς η συναίνεση για τη μείωση του δημοσίου τομέα είναι κάτι το οποίο δεν θα συμβεί ποτέ. Αυτό που θα συμβεί σε περίπτωση που επιτευχθεί κάποια στιγμή πολιτική συναίνεση, θα είναι οτι τα κόμματα θα συμφωνήσουν στο πώς ΔΕΝ θα μειωθεί ο δημόσιος τομέας.

Και μπορεί όλοι να κραυγάζουμε υπέρ της συναίνεσης και τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα να πιέζουν για να επιτευχθεί, στην ουσία όμως τι ζητάνε; Αν υπάρξει συναίνεση στη μείωση του δημοσίου τομέα και της σπατάλης, ούτε αυτοί που τη ζητάνε με επιμονή και κραυγές (δηλαδή τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα) δεν θα επιβιώσουν, αφού το πρώτο πράγμα που θα κοπεί θα είναι η κρατική διαφήμιση, οι χαριστικές φορολογικές ρυθμίσες, οι χαριστικές ρυθμίσεις του ΙΚΑ, η ανάθεση δημοσίων έργων στους ομίλους που ελέγχουν τα μεγάλα ΜΜΕ, η προνομιακή μεταχείριση των επιχειρηματιών του τύπου γενικώς.

Τι ζητάμε λοιπόν και γιατί; Όλα αυτά κατά τη γνώμη μου είναι για το «θεαθήναι».

Καμία συναίνεση δεν χρειάζεται, ούτε θα επιτευχθεί. Και αν επιτευχθεί θα είναι για τον αντίθετο σκοπό, δηλαδή για τη διάσωση του δημοσίου τομέα.

Αυτό που χρειάζεται είναι μερικές – οχι και τόσο γενναίες – αποφάσεις απο κάποιους έξυπνους πολιτικούς διαχειριστές ώστε να επανέλθουν τα μεγέθη σε μια ισορροπία και να χρηματοδοτηθεί η αγορά. Χρειάζεται να κλείσουν βέβαια αρκετοί άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, να πουληθούν μερικές ΔΕΚΟ και να κλείσουν μερικές άλλες, να απλουστευθεί το φορολογικό σύστημα και να συμψηφισθούν οφειλές απο και προς το Δημόσιο, ώστε να αποκατασταθεί η ρευστότητα στην αγορά. Παράλληλα πρέπει να αξιοποιηθούν τα ανεκμετάλλευτα ακίνητα του Δημοσίου με πρώτα τα Ολυμπιακά ακίνητα, να δωθούν για δημιουργία τουριστικών χωριών ορισμένες περιοχές που ανήκουν στο δημόσιο και να μπεί μια τάξη στα έξοδα.

Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει μια κυβέρνηση, χωρίς να έχει τεράστιο πολιτικό κόστος και έτσι να βάλει ξανά την οικονομία σε μια τάξη και να επαναφέρει το ρυθμό ανάπτυξης. Κάτι που με συναίνεση, δεν μπορεί ποτέ να συμβεί.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr