Διότι ήξερε.  Ήξερε με ποιούς έχει να κάνει. Με ένα ανήθικο, ανίκανο, διεφθαρμένο και χωρίς όραμα τσούρμο πολιτικών που μοναδικό στόχο είχε την νομή της εξουσίας.

Η κατάντια της χώρας είναι ευθύνη όλων των πολιτικών μηδενός εξαιρουμένου. Ευθύνονται  επειδή ανέλαβαν τον ρόλο των ηγετών μόνο για να έχουν την πρωτοκαθεδρία σε ένα πειρατικό καράβι που βούλιαζε. Ευθύνονται γιατί δεν ηγούνται, , δεν δρούν, δεν τολμούν και προφανώς δεν ξέρουν. Δεν είναι επαρκείς.

Τι βλέπουμε σήμερα; Άτολμους, αμήχανους, μικρόψυχους και στενόμυαλους πολιτκούς, να αλληλοβρίζονται στο κατάστρωμα του πειρατικού που βουλιάζει. Και ένας ένας ετοιμάζονται να το εγκαταλείψουν. Αλλά επειδή δεν θέλουν να φύγουν μόνοι, διότι μπορεί τελικά να γίνει κανένα θαύμα και το πειρατικό να επιπλεύσει και να πέσει σε χέρια αλλουνού, θέλουν να είναι σίγουροι οτι θα το βυθίσουν φεύγοντας.

Και ενώ αυτοί γελοιοποιούνται μέσα στη Βουλή, απέξω βλέπουμε ενα μεγάλο πλήθος  πολιτών που είναι διατεθειμένο να χαλάσει την βολή του και να εγκατασταθεί στο Σύνταγμα μεταφέροντας ένα μήνυμα στους πολιτικούς μας.

Το μήνυμα είναι σαφές: Είμαστε αγανακτισμένοι, είμαστε εδώ, σας πιέζουμε να αλλάξετε, το πράγμα δεν πάει άλλο, συνέλθετε, κάντε κάτι. Αυτό είναι το γενικό νόημα αυτής της ιστορίας.

Μέσα σε αυτή την ομάδα των ξεβολεμένων πολιτών που ασφαλώς νοιάζονται για την κατάσταση της χώρας, χωρίς να είναι ενταγμένοι σε ένα κομματικό σχηματισμό, περνάνε φυσικά και κάθε είδους άλλα μηνύματα.

Άλλοι ανήκουν στο κίνημα του δεν πληρώνω, άλλοι θέλουν την επανάσταση, άλλη θεωρούν οτι η δραχμή είναι η λύση, άλλοι θέλουν να μπούν φυλακή οι υπεύθυνοι για την κατάντια μας, άλλοι θέλουν να μειωθούν οι βουλευτές σε διακόσιους, άλλοι θέλουν να μην μειωθούν τα εισοδήματα και να μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης, άλλοι θέλουν να διώξουμε τους μετανάστες απο τη χώρα, ο καθένας θέλει κάτι.

Και φυσικά αυτό το κάτι δεν εκφράζεται ενιαία, δεν μπορεί να αποτελέσει ενιαία πολιτική πλατφόρμα, ούτε φυσικά ενιαία ιδεολογία. Είναι υπο διαμόρφωση και αν δεν ατονίσει, αν δεν καπελωθεί απο πολιτικούς – που θα προσπαθήσουν να το καπελώσουν – τότε μπορεί να αποκτήσει και νόημα.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ομάδα αυτή των πολιτών ασκεί ισχυρή πίεση στο πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν έχει βρεί μέχρι στιγμής τρόπο να την αντιμετωπίσει. Και αυτό είναι καλό. Αποκαλύπτεται λοιπόν οτι ο λαός έχει φθάσει στα όρια του, ή τουλάχιστον οτι έχει εκνευρισθεί. Και ο λαός δεν είναι αυτός που θα προτείνει πρακτικές λύσεις, ο λαός θέτει το ερώτημα προς το πολιτικό σύστημα: Είστε διατεθειμένοι να αλλάξετε;

Η ερώτηση δεν απαντάται. Τουλάχιστον δεν απαντάται ευθεώς και με θάρρος απο κανέναν.

Ο Πρωθυπουργός μίλησε γενικά για το ζήτημα, σαν να μην απευθύνεται σε αυτόν η πίεση των αγανακτισμένων. Σαν να είναι ένας θεωρητικός του κινήματος, ένας θεωρητικός που συμπαθεί το κίνημα αυτό, ένας ουδέτερος διεθνής παρατηρητής.

Ο κ. Σαμαράς, επίσης συμπαθεί – απότι λέει – το κίνημα, εφόσον όμως παραμείνει ειρηνικό και δεν προκαλεί επεισόδια εναντίον των βουλευτών. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που είχε συνήθως τέτοια στάση: να παίξετε, αλλά ήσυχα, να μην ενοχλείτε.

Ο κ. Καρατζαφέρης – με την συνήθη ακατανόητη συμπεριφορά του – φαίνεται οτι πιέστηκε περισσότερο απο τους υπολοίπους. Απο υπέρμαχος της συναίνεσης για την υπογραφή του Μνημονίου, απο σκληρός κριτής όσων δεν αναλμαβάνουν τις ευθύνες τους την κρίσιμη στιγμή, ξαφνικά ανακοίνωσε οτι σκέπτεται να αποσύρει το κόμμα του απο τη Βουλή για να προκαλέσει εκλογές. Πήγε δηλαδή απο το ένα άκρο στο άλλο. Διαφήμιζε οτι ήταν ο βράχος , ο εγγυητής της σταθερότητας και ξαφνικά θέλει να γίνει ο ανατροπέας, ο “επαναστάτης”, ο Έλληνας Τσε Γκεβάρα. Πάντα ήταν αλλοπρόσαλος, πάντα ήταν ακατανόητος, απορώ πώς έχει μαζέψει μερικούς σοβαρούς πολιτικούς γύρω του και ανέχονται αυτές τις ανοησίες, αλλά δεν είναι δικό μου θέμα , είναι δικό τους.

Η αριστερά γενικά, παρακολουθεί την κατάσταση, σαν μια παλιά ντίβα του θεάτρου που βλέπει στο σανίδι μια νέα και ωραία σταρλετίτσα και σκέφτεται πώς θα την εξοντώσει χωρίς να την πάρουνε χαμπάρι. Ή αν δεν την εξοντώσει, πώς θα την καπελώσει. Διότι η αριστερά έχασε ξαφνικά το πρωταγωνιστικό της ρόλο στην “επανάσταση”.

Αυτά όλα και ενδεχομένως και πολλά άλλα, αποκαλύπτονται απο αυτή την ιστορία των αγανακτισμένων. Και θα αποκαλυφθούν ακόμη περισσότερα.

Δεν είναι όμως μόνο το κίνημα αυτό που βοηθά στο να πέσουν οι μάσκες. Είναι και ο τρόπος που διεξάγεται η πολιτική μάχη αυτή τη στιγμή.

Είναι όλοι εναντίον όλων και όλοι ενωμένοι εναντίον της οποιασδήποτε αλλαγής. Οι αρχηγοί των κομμάτων – όλοι - παλεύουν να κρατήσουν τα κόμματα τους ενωμένα. Οι δελφίνοι ετοιμάζονται να βγούν στην επίθεση για να γίνουν αρχηγοί στη θέση των αρχηγών. Οι αποκάτω περιμένουν να γίνουν οι κινήσεις των δελφίνων, να δούν που πάει το πράγμα και μετά να πάρουν θέση. Οι συνδικαλιστές έχουν προς το παρόν “λουφάξει” φοβούμενοι οτι όπως πάει το πράγμα θα τους δέρνουν στους δρόμους και αυτούς.

Εναλλακτικές προτάσεις βιώσιμες και ρεαλιστικές δεν υπάρχουν απο κανένα. Ούτε απο τους ακαδημαικούς, ούτε απο τους δικαστές, ούτε απο τον πνευματικό κόσμο, ούτε απο κανέναν άλλον. Όλοι λουφάζουν και ελπίζουν οτι η Ευρώπη θα συνεχίσει να μας συντηρεί.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία οτι αν η Ευρώπη δεν φοβόταν το πολιτικό και οικονομικό κόστος που θα είχε απο την εκδίωξη της Ελλάδας, θα το είχε κάνει ήδη. Και θα το είχε κάνει στιγματίζοντας μας, διαπομπεύοντας μας διεθνώς και εξηγώντας τα οφέλη που θα είχε το Ευρώ και ο δυτικός πολιτισμός απο την αποχώρηση μας. Και θα ξεκινούσαν και πάρτι σε όλες τις ευρωπαικές πρωτεύουσες όταν θα φεύγαμε. Ας ελπίσουμε οτι δεν θα γίνει αυτό ακόμη. Και ας ελπίσουμε – διότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία – οτι υπο τον αυστηρό έλεγχο και την πίεση των ευρωπαίων μπορεί επιτέλους και να αλλάξει κάτι στο πειρατικό.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr