Για κλάματα είναι διότι αντιλαμβανόμαστε ότι η πολιτική στην Ελλάδα είναι γελοία. Αντί η αντιπολίτευση να έχει προτάσεις που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της χώρας, που θα απαλύνουν το βάρος από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα ώστε να αυξηθούν οι εξαγωγές μας και το βιοτικό μας επίπεδο, αντί να συμβάλουν με ιδέες στον εκσυγχρονισμό των θεσμών και του κράτους, κραυγάζουν σαν τα παιδάκια του Δημοτικού, ΟΧΙ σε όλα. Και καλά το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ, δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό διότι τον δρόμο της άρνησης και της καταστροφής τον έχουν επιλέξει προ πολλού. Ούτε από τον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από λαϊκισμό. Από τη Νέα Δημοκρατία όμως, ένα κόμμα εξουσίας, νεοφιλελεύθερο, που υποτίθεται ότι πιστεύει στη δυτική ταυτότητα της χώρας, που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης, υπέρ του ελεύθερου ανταγωνισμού, υπέρ του σύγχρονου δυτικού μοντέλου διοίκησης και λειτουργίας του κράτους, θα περιμέναμε κάτι διαφορετικό. 

Δυστυχώς ο κ. Σαμαράς που ηγείται αυτού του κόμματος, έχει επιλέξει την κραυγή αντί της λογικής. Εχει επιλέξει την άρνηση και προτιμά να διαγκωνίζεται με την κυρία Παπαρήγα, τον κ. Καρατζαφέρη και τον κ. Τσίπρα για το ποιος θα φωνάξει περισσότερο. Και, φυσικά, αυτό θα το πληρώσει χάνοντας το κόμμα του. Διότι οι σοβαροί ψηφοφόροι δεν υπάρχει περίπτωση να τον υποστηρίξουν. Ακόμη και αν στις δημοτικές εκλογές «μαυρίσουν» το ΠαΣοΚ στέλνοντάς του ένα αναμενόμενο και ορθό μήνυμα διαμαρτυρίας, αυτό δεν σημαίνει ότι ο κ. Σαμαράς θα μπορέσει κάποτε να γίνει πρωθυπουργός αν δεν δείξει πιο υπεύθυνη στάση. 

Ολα αυτά βεβαίως μικρή σημασία έχουν, αφού η χώρα βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται και άλλος δρόμος από αυτόν του μνημονίου δεν υπάρχει. Οταν όμως η αξιωματική αντιπολίτευση κραυγάζει αντί να συνεισφέρει με απόψεις ακόμη και σε αυτή τη στιγμή της έσχατης κατάντιας που βρίσκεται η χώρα, μιας κατάντιας στην οποία κυρίως η προηγούμενη κυβέρνηση της ΝΔ μας οδήγησε, τότε οι ευθύνες του κυρίου Σαμαρά είναι πολύ μεγάλες. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από τον λαϊκισμό και τελικά δεν προσφέρει τίποτε εκτός από ψεύτικες ελπίδες τις οποίες μόνον αφελείς ψηφοφόροι μπορούν να πιστέψουν.