Οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι γιατί τα μπόνους και τα κέρδη εξανεμίζονται, οι εργαζόμενοι γιατί φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, οι μικροεπιχειρηματίες γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν και τους μισθούς των εργαζομένων και τον ΦΠΑ και τα δάνεια, ενώ ο τζίρος τους πέφτει. Οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί ξέρουν τι έχει το μνημόνιο για αυτούς το 2011. Οι νέοι γιατί δεν βρίσκουν δουλειά. Οι αγρότες γιατί βλέπουν ότι οι επιδοτήσεις τελείωσαν και από το καφενείο δεν εισπράττουν αλλά μόνο πληρώνουν. 

Και η κυβέρνηση συνεχίζει να τρομοκρατεί. Αφενός διότι και εκείνη βλέπει ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν, αφετέρου διότι ξέρει ότι το Πάσχα του 2011 θα είναι η ώρα της κρίσης. Τότε θα αποφασίσει η τρόικα αν θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί, τότε τελειώνει η «παράταση» και αρχίζουν τα «πέναλτι». Και τότε δεν θα έχουμε ούτε τερματοφύλακα για να αποκρούσει, ούτε επιθετικό για να σουτάρει. Και το χειρότερο, η κυβέρνηση δεν θα έχει ούτε τους φιλάθλους- τους πολίτεςμε το μέρος της. Κατά πάσα πιθανότητα θα έχουν εγκαταλείψει την προσπάθεια αποκαμωμένοι από τη βαριά φορολογία, τη μείωση του εισοδήματος και την ανεργία. Για να τους κρατήσει η κυβέρνηση πρέπει να προσφέρει ένα όραμα. Οχι ένα γενικό και ασαφές όραμα «για μια καλύτερη Ελλάδα» αλλά ένα όραμα με ορατή διέξοδο από την κρίση. Χρειάζεται ένα «εσωτερικό μνημόνιο» που όπως αυτό που έχουμε υπογράψει με την τρόικα, θα περιγράφει πώς και πότε θα αρχίσει η οικονομία να συνέρχεται. 

Δεν μπορεί οι πάντες να ζουν διαρκώς σε καθεστώς φόβου, ούτε θα συνεχίσουν να αποδέχονται τις θυσίες χωρίς μέλλον. Και μπορεί σήμερα η κοινωνία να σιωπά, αλλά θα υπάρξει αντίδραση είτε σιωπηλή είτε με κραυγές. Και όσοι νομίζουν ότι η σιωπηλή είναι πιο ανώδυνη κάνουν λάθος. Διότι θα εκδηλωθεί με άρνηση. Αρνηση εργασίας- λευκή απεργία στο Δημόσιο και στις επιχειρήσεις-, άρνηση πληρωμής των φόρων, άρνηση απόδοσης του ΦΠΑ και των εισφορών, άρνηση συνεργασίας με τις Αρχές γενικότερα. Και ξαφνικά η κυβέρνηση θα καταλάβει ότι δεν την ακολουθεί κανείς και ότι έχει μείνει μόνη της με την τρόικα.