Η στάση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι σαφής: Επιμένουν στην τήρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη αλλά πιέζουν- και μάλιστα με πολύ επικίνδυνο τρόπο- τις χώρες μέλη να πάρουν μέτρα χρησιμοποιώντας ως μέσον πίεσης την αύξηση του κόστους δανεισμού τους. Ουσιαστικά η ΕΚΤ και η Επιτροπή λειτουργούν εις βάρος των χωρών-μελών προσφέροντας τεράστια κέρδη στις διεθνείς κερδοσκοπικές τράπεζες. Οι κυβερνήσεις δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Θα το αντιληφθούν σύντομα, όταν η πολιτική που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποδειχθεί πολύ επιζήμια για τις ευρωπαϊκές χώρες και μάλιστα και για τις ισχυρότερες εξ αυτών. 

Αυτά δεν τα λέω για να μην πιέζεται η Ελλάδα, η οποία πράγματι πρέπει να μειώσει σημαντικά τη σπατάλη, να συλλάβει τη φοροδιαφυγή και να αυξήσει την παραγωγικότητά της. Η Ελλάδα είναι μια περίπτωση ειδική, η οποία λόγω κακοδιαχείρισης, διαφθοράς, παραοικονομίας και χαμηλής ανταγωνιστικότητας έπεσε έξω και θα υποφέρει μέχρι να συνέλθει.

Ανεξαρτήτως όμως αυτής της περίπτωσης οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να ξαναδούν το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης με άλλο μάτι. Πρέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ να αντικατασταθεί από μια άλλη που να προβλέπει ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, μηχανισμούς δανειοδότησης των χωρών-μελών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και μια άλλη οπτική γωνία στα προβλήματα των πιο αδύναμων οικονομιών τα οποία όμως είναι ταυτοχρόνως και προβλήματα των ισχυροτέρων. Διότι κάθε φορά που μία χώρα μέλος θα κλυδωνίζεται, η Ευρωπαϊκή Ενωση θα τρέμει και πιο πολύ θα τρέμουν οι Γερμανοί και οι Γάλλοι που είναι οι επικεφαλής της ΕΕ. Μην ξεχνάμε ότι ο μέσος όρος του ελλείμματος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην ΕΕ είναι σήμερα 7% έναντι 3% που προβλέπει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η Συνθήκη λοιπόν εκ των πραγμάτων έχει ξεπεραστεί και είναι πολύ αμφίβολο αν μέσα στα επόμενα χρόνια καταφέρει η ΕΕ να επανέλθει συνολικά σε αυτά τα όρια. 
H Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα και η Επιτροπή, έχουν αφαιρέσει απο τις κυβερνήσεις το όπλο της δημοσιονομικής πολιτικής τοποθετώντας το όριο του ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ. Το όριο αυτό είναι ασφυκτικό και αυτό είναι που εμποδίζει τις ευρωπαικές κυβερνήσεις να ασκήσουν πολιτική. Έτσι απομένει μόνο η νομισματική πολιτική που την ασκεί η ΕΚΤ, συνεπώς η ΕΚΤ διοικεί ολόκληρη την ευρώπη και είναι υπεράνω κυβερνήσεων. Η συνθήκη του Μάαστριχτ είχε νόημα ( την προστασία του ΝΕΟΥ νομίσματος δηλαδή του ευρώ) μέχρις ότου το νόμισμα σταθεί στις αγορές και γίνει αποθεματικό νόμισμα. Σήμερα είναι το σκληρότερο (το μόνο σκληρό για την ακρίβεια) νόμισμα στον κόσμο και αυτό μπορεί να είναι καλό για τους τραπεζίτες, αλλά όχι για την παραγωγή και τις εξαγωγές της Ευρώπης. 

Τέλος, υπάρχει ακόμη ένας κίνδυνος που δημιουργήθηκε από τη στάση της ΕΚΤ και της Επιτροπής έναντι της Ελλάδας. Να ανοίξει η όρεξη των κερδοσκόπων και να «επιτίθενται» στα ομόλογα όποιας ευρωπαϊκής χώρας παρουσιάζει την παραμικρή επιδείνωση στα οικονομικά της ανεβάζοντας τα επιτόκια με τα οποία τη δανείζουν. Επανήλθαμε δηλαδή μέσω της στάσης της ΕΚΤ και της Επιτροπής σε αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε με την δημιουργία της Ε.Ε. Στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον χωρών μελών. Εαν η ΕΚΤ επιτρεπόταν να εκδώσει ευρωομόλογα και να δανείζεται εκείνη συνολικά για όλες τις ευρωπαικές χώρες, τότε το κόστος θα ήταν πολύ χαμηλότερο και οι δυνατότητες των τραπεζών να κερδοσκοπήσουν πολύ μικρότερες. Βεβαίως στη συνέχεια η ΕΚΤ θα δάνειζε κάθε χώρα με διαφορετικό επιτόκιο και διαφορετικούς όρους ανάλογα με τις επιδόσεις της. θα επέβαλε έτσι πάλι την πολιτική που θα ήθελε, αλλά με δική της ευθύνη και με διαπραγματεύσιμο κόστος και δεν θα έρριχνε μια χώρα στο στόμα των κερδοσκόπων. Φυσικά ακόμη πιο αποτελεσματικός θα ήταν ο "συνετισμός" μιάς χώρας που έχει μεγάλο έλλειμμα, αν υπήρχε ευρωπαικός προυπολογισμός. Τότε θα είχε η Επιτροπή δικαίωμα να ελέγχει τις δαπάνες κάθε χώρας μέλοςυ και να ενισχύσει ή να σφίγγει τους εθνικούς προυπολογισμούς. Όλα αυτά βεβαίως πάνε μαζί με την πολιτική ενοποίηση. Και φυσικά όλα αυτά θα γίνουν νομοτελειακά διότι αν δεν γίνουν η Ευρώπη θα κλυδωνίζεται διαρκώς. Και τους κλυδωνισμούς θα τους δημιουργούν αφενός οι κερδοσκοπικές επιθέσεις αφετέρου η κοινωνική πίεση απο την ανεργάι και το κλείσιμο της παραγωγής. Η πολιτική που ακολουθεί σήμερα η ΕΚΤ και η Επιτροπή ευννοούν μόνο τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών και τις τράπεζες. Και με αυτή την πολιτική η η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δημιούργησε έναν εχθρό των ευρωπαϊκών χωρών τις μεγάλες τράπεζες που τις δανείζουν. Τον εχθρό αυτόν μπορούν να τον αντιμετωπίσουν μόνο οι ευρωπαίοι ηγέτες, αλλάζοντας τις ευρωπαϊκές συνθήκες και παίρνοντας πίσω εξουσίες που έχουν παραχωρήσει στους επιτρόπους και στους τραπεζίτες. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για τους φίλους που σχολίασαν το προηγούμενο μου άρθρο με τίτλο "Το πραγματικό πρόβλημα της Ευρωπαικής Οικονομίας". Όπως λέει και ο τίτλος του άρθρου, εννοούσα της ευρωπαικής οικονομίας και όχι της ελληνικής. Τα σχόλια που πήρα αποδεικνύουν οτι δεν ήμουνα σαφής. Φυσικά η Ελλάδα έχει δικό της πρόβλημα, φυσικά πρέπει να περιορίσει τις δαπάνες, φυσικά πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα, φυσικά θα πρέπει να δουλεύουμε περισσότερο και να είμαστε πιο ανταγωνιστικοί, φυσικά πρέπει να περιοριστεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων φυσικά πρέπει να τελειώνουμε με τη διαφθορά των πολιτικών κλπ. Αυτό όμως που λέω εγώ είναι οτι ΠΕΡΑΝ ΑΥΤΩΝ, η πολιτική της ΕΚΤ και της Επιτροπής κάνουν κακό στην Ευρώπη.