Επηρεασμένος ίσως από τους προβληματισμούς που διατυπώνει στο εξαιρετικό βιβλίο του «Η Ελλάδα στην κρίση» (Έκδοση ΠΟΛΙΣ) ο Τάσος Γιαννίτσης, αλλά και στις πέντε διαφορετικές εκδοχές λόγων που οδηγούν μία κοινωνία να πάρει καταστρεπτικές αποφάσεις για τον εαυτό της, που εκθέτει στο δικό του βιβλίο « The Greek Economy and the Crisis» (Έκδοση Springer) ο καθηγητής Παναγιώτης Πετράκης, διστάζω να βγάλω αναστεναγμούς ανακούφισης επειδή έχει αλλάξει το κλίμα έξω σχετικά με την Ελλάδα και φαίνεται κάποιο αχνό φως στην άκρη του τούνελ.

Κατάφεραν να μπουρδουκλωθούν - κοινώς, να μπλέξουν τα μπούτια τους – για ένα θέμα που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς το γιατί.

Ασχέτως προτίμησης, πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα γίνει μία μέρα πρωθυπουργός.

Δεν έγινε μεγάλος θόρυβος, γιατί συνήθως οι αναφορές στις τεράστιες ευθύνες του Κ. Καραμανλή για τη σημερινή κατάντια της Ελλάδας, περνάνε στα ψιλά. Βλέπετε, βρέθηκε να κατηγορείται αποκλειστικά και μόνο ως υπαίτιος της κρίσης ο Γ. Παπανδρέου και να τη βγάζει ουσιαστικά καθαρή ο ακόμη πιο υπαίτιος Κ. Καραμανλής, καθώς αυτός παρέδωσε μία χώρα ουσιαστικά σε χρεοκοπία και ο άλλος μέσα στην πολιτική του μετριότητα κατάφερε να θεωρείται ο μοναδικός ένοχος. 

Στη ρευστή εποχή που ζούμε είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να κάνει κάποιος προβλέψεις πέρα από ένα χρονικό διάστημα που ξεπερνά το τώρα. Υπάρχουν όμως σενάρια τα οποία ενδεχομένως να επαληθευτούν, αλλά μπορεί και όχι. Χωρίς να αποκλείεται να επαληθευτούν και εν μέρει. 

Διανοείται ποτέ κανείς στον ιδιωτικό τομέα να έχει υπογράψει σύμβαση ορισμένου χρόνου, ή σύμβαση έργου και όταν αυτή φτάσει στο τέλος της, να προσφύγει στα δικαστήρια για να συνεχιστεί σώνει και καλά η απασχόλησή του και επομένως και η πληρωμή του;  Η απάντηση είναι φυσικά όχι, αν υπογράφονται τέτοιες συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, αλλά στον απίθανο κόσμο του ελληνικού δημοσίου τα πράγματα ήταν και είναι διαφορετικά.

Το καταλαβαίνουν αυτοί που ασχολούνται διατηρώντας κάποια διαύγεια και στοιχειώδη αντικειμενικότητα στη θεώρησή τους, δεν το αντιλαμβάνονται ασφαλώς εκείνοι που δεν ασχολούνται και οι άλλοι που απλά λαϊκίζουν και κραυγάζουν, αλλά υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι ως Ευρωζώνη βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο που μπορεί να σημαίνει και σταδιακή αλλαγή πολιτικής, προς την κατεύθυνση τόνωσης της ανάπτυξης.