Κάπου εδώ φαίνεται ότι κλείνει ένας κύκλος. Αυτός που άνοιξε με τις θριαμβολογίες από τις εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ το 2014, τα ψέματα με το τέλος των μνημονίων το 2015, την υπερήφανη διαπραγμάτευση και τα πιο υπερήφανα μνημόνια και μεταμνημόνια του 2017, την διαγραφή του χρέους που πήγε περίπατο, την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση που δεν ήλθε ποτέ, την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε δύναμη ευθύνης και αποτελεσματικής διακυβέρνησης, την μετατροπή του Τσίπρα σε νέο Ανδρέα.

Λέει ο Ευκλ. Τσακαλώτος, λίγες μόλις ημέρες έπειτα από το ναυάγιο του Eurogroup της 22ης Μαΐου: «Ευελπιστούμε με καλούς όρους για μια καλύτερη συμφωνία» και «νομίζω ότι οι εξελίξεις μετά από το Eurogroup της 22ης Μαΐου που ειδικά σε εφημερίδες εκτός Ελλάδας και σε συζητήσεις που γίνονται από τους πολιτικούς των χωρών μελών της Ευρωζώνης, φαίνεται ότι ήταν σωστή η απόφασή μας να μην δεχτούμε αυτή τη συμφωνία».

Εχοντας ψηφίσει το 4ο μνημόνιο, αυτό της καταλυτικής εξαθλίωσης των Ελλήνων, η αριστεροδεξιά του Τσίπρα και του Καμμένου ανεβαίνει στο βουνό. 

Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς όταν βρίσκεται στους χώρους του Κοινοβουλίου ότι η πολιτική αντοχή των βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση φτάνει σε ένα όριο. Η διάθεσή τους να υπερασπιστούν αυτά που καλούνται να ψηφίσουν είναι αναιμική, κάποιοι συνάδελφοί τους έχουν αρχίσει να τους παίρνουν στο ψιλό, ακόμη και στους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη αντέδρασαν αμήχανα και έκαναν πως ξεχνούσαν τις προσεγγίσεις που είχαν επιχειρήσει τους προηγούμενους μήνες η Κωνσταντοπούλου, ο Βούτσης, ο Παρασκευόπουλος κλπ.

Ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση εξοντώνει τους ελεύθερους επαγγελματίες με τα όσα τους φορτώνει στο 4ο μνημόνιο φανερώνει και τις προθέσεις της.