Τα χάλια της χώρας είναι φανερά. Η θέση της στην κατάταξη για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα που δημοσιοποίησε προσφάτως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι απογοητευτική (κάπου μεταξύ των τελευταίων), τάση βελτίωσης έστω ενός δείκτη δεν υπάρχει, ούτε όμως διάθεση και ικανότητα από την κυβέρνηση να πράξει κάτι για όλα αυτά.

Από την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου και αφότου έκλεισαν οι κάλπες στην Γερμανία, έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την ελληνική κυβέρνηση. Το μόνο άγνωστο προς το παρόν είναι πόσο θα διαρκέσει. 

Το χειρότερο με την κυβέρνηση και τα στελέχη της δεν είναι τελικά η ανεπάρκεια και η ασχετοσύνη τους. Είναι ότι θεωρούν το ακροατήριό τους (δηλαδή τους πολίτες) ηλίθιους.

Στον απόηχο της επίσκεψης του Εμανουέλ Μακρόν και του διημέρου του Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ, κάποια στοιχεία δεν έχουν ακόμη αναδειχθεί όσο θα έπρεπε. 

Είναι γνωστό ότι μία εικόνα περιγράφει καλύτερα την πραγματικότητα απ' ό,τι τα λόγια και μάλλον αυτό ισχύει απολύτως στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και του υπό διαμόρφωση νέου φορέα στον χώρο του Κέντρου.

Από ένα σημείο κι έπειτα, κάποιες διαδικασίες κινδυνεύουν να περιπέσουν σε ανυποληψία, όταν οι συμμετέχοντες σε αυτές δεν μπορούν να μετριάσουν τις άκαιρες και υπέρμετρες φιλοδοξίες τους.