Σαν πολύ νωρίς ξεκίνησαν , εδώ και 2-3 μήνες, τη «συζήτηση» για πρόωρες εκλογές οι κύκλοι που συνήθως απεργάζονται τη φθορά μιας κυβέρνησης και την διαμόρφωση μιας –ας πούμε- διάδοχης κατάστασης. Η εκλογολογία είναι μέσα στο αίμα μας. Και αυτοί που απεργάζονται αλλαγές εξουσίας δεν είναι οι γνωστοί μας «πατεράδες» της εκλογολογίας, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Αλλά γεννήτορες του φαινομένου ήταν οι «παππούδες» της εκλογολογίας που συνήθως «έπεφταν μέσα». Αυτοί που ενώ είχαν αβαντάρει με κάθε τρόπο τον «νέο» Καραμανλή, άρχιζαν – για τους δικούς τους πάντα λόγους- την «υπόγεια» φθορά του ενώ ταυτόχρονα ετοίμαζαν το Γιώργο Παπανδρέου. Και όταν αυτός δεν «τους βγήκε» στο ζύγι, ξανάρχισαν την αποδόμηση , «ψάχνοντας» και πάλι την επόμενη διάδοχη κατάσταση στην μετά Καραμανλή Νέα Δημοκρατία που ωστόσο βρήκε «ταυτότητα» στον Αντώνη Σαμαρά μόνο μετά την ενδιάμεση διακυβέρνηση Παπαδήμου, το 2012.

Δευτέρα πρωί-πρωί, λες και δεν ήξερα τι θα γινόταν, πήγα στην Τράπεζα ΟΧΙ για να εισπράξω αλλά για να πληρώσω κάποια καθυστερημένα, απ΄ αυτά που όλο και πληθαίνουν μήνα με το μήνα αλλά πρέπει με κάθε τρόπο να τα «τακτοποιήσουμε».

«Να κλειδώσουν τους παππούδες στα σπίτια τους…», πρότρεψε τους νέους ψηφοφόρους , ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος Καμμένος, σε μια προσπάθεια, να τους πείσει μα προσέλθουν στην κάλπη, να πάρουν ενεργά μέρος στα κοινά και να μην αφήσουν την τύχη της χώρας στα χέρια των ηλικιωμένων.